Edmund Kossowski

Edmund Kossowski
Data i miejsce urodzenia

25 października 1920
Osiek Wielkopolski

Data i miejsce śmierci

13 czerwca 2002
Warszawa

Typ głosu

bas

Gatunki

opera

Zawód

śpiewak operowy, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej

Edmund Kossowski (ur. 25 października 1920 w Osieku Wielkopolskim, zm. 13 czerwca 2002 w Warszawie) – polski śpiewak operowy (bas), pedagog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Walentego[1][2]. Przez kilka lat, w tym podczas nauki w Państwowym Gimnazjum w Wolsztynie, uczył się gry na skrzypcach. Szkołę ukończył w 1939. Od 1941 rozpoczął w Krakowie naukę śpiewu. Jego nauczycielem do 1948 był Bronisław Romaniszyn. W 1948 ukończył też (uzyskał absolutorium) studia w krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej.

Debiut sceniczny Edmunda Kossowskiego miał miejsce w 1945 roku na deskach krakowskiego Teatru Muzycznego (wykonywał partię Dziemby w Halce). Nawiązał też współpracę z Operą Wrocławską, a właściwie kierującym nią Stanisławem Drabikiem, który w latach 1945–1946 powierzał mu role w Halce i Verbum nobile Stanisława Moniuszki oraz w operze Rigoletto Verdiego. Później, przez lata 1946–1948, współpracował z Walerianem Bierdiajewem, który kierował wówczas Krakowskim Towarzystwem Operowym. Następnym miejscem pracy Kossowskiego była Opera Poznańska, której był solistą do 1954.

Po zdobyciu III nagrody na 1. Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Tuluzie (1954)[3], był zapraszany i śpiewał na wielu scenach Francji. Po powrocie do Polski został solistą Teatru Wielkiego w Warszawie, gdzie śpiewał od 1954 do 1965. W tym czasie występował też w Bazylei, gdyż dyrekcja tamtejszego Teatru Operowego podpisała z nim umowę na stałe występy w latach 1958–1961. Jego śpiew uświetniał też uroczystości związane z 500. rocznicą założenia Uniwersytetu w Bazylei. Kossowski śpiewał tytułową rolę w wystawionej z tej okazji operze Borys Godunow.

W czasie swojej kariery występował na ważniejszych scenach niemal całej Europy. Śpiewał podczas spektakli operowych (opanował ponad 60 różnych partii wokalnych), ale również na różnego rodzaju koncertach i festiwalach, na których wykonywał także utwory kompozytorów współczesnych (oprócz arii operowych jego repertuar obejmował też ok. 50 partii oratoryjnych i wiele pieśni).

Przez długi okres (od 1972 do 1997) nauczał młodych śpiewaków w warszawskiej Akademii Muzycznej. W 1975 objął tam kierownictwo katedry wokalistyki, a w 1981 otrzymał tytuł profesorski.

Był mężem Marii Janiny z domu Tesarz (1924–2016), z którą miał syna Janusza (1945–2003)[4][5].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym (kwatera S-II-3-8-16)[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Dyskografia (wybór)[edytuj | edytuj kod]

  • LP 10" Arie z oper Edmund Kossowski [PN Muza L 0043]
  • LP 10" Schubert - Pieśni z cyklu Podróż zimowa Edmund Kossowski [PN L 0107]
  • śpiew (ścieżka dźwiękowa telewizyjnego filmu z muzyką Franciszka Schuberta Ballada młyńskiego koła z 1971

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b M.P. z 1995 r. nr 33, poz. 382 „za wybitne zasługi w upowszechnianiu kultury”.
  2. ↑ a b M.P. z 1953 r. nr 15, poz. 206 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  3. ↑ Palmarès des précédentes éditions du Concours International de Chant de Toulouse [online], theatreducapitole.fr [dostęp 2022-01-12] (fr.).
  4. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-12-13].
  5. ↑ Edmund Marian Kossowski, 1920–2002 [online], www.myheritage.pl [dostęp 2023-12-13].
  6. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edmund_Kossowski&oldid=72148766”