Earl Averill
 | |||||||||
| środkowozapolowy | |||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Howard Earl Averill | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 21 maja 1902 | ||||||||
| Data i miejsce śmierci | 16 sierpnia 1983 | ||||||||
| Odbijał | lewą | ||||||||
| Rzucał | prawą | ||||||||
| Debiut | 16 kwietnia 1929 | ||||||||
| Ostatni występ | 25 kwietnia 1941 | ||||||||
| Statystyki | |||||||||
| Średnia uderzeń | 0,318 | ||||||||
| Home runy | 238 | ||||||||
| Uderzenia | 2019 | ||||||||
| RBI | 1164 | ||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||
| |||||||||
 Baseball Hall of Fame | |||||||||
| Rok wprowadzenia | 1975 | ||||||||
| Metoda elekcji | |||||||||
Howard Earl Averill (ur. 21 maja 1902, zm. 16 sierpnia 1983) – amerykański baseballista, który występował na pozycji środkowozapolowego.
Kariera zawodnicza[edytuj | edytuj kod]
Zawodową karierę rozpoczął w 1926 roku w San Francisco Seals z Pacific Coast League, w którym występował przez trzy sezony[1]. Przed rozpoczęciem sezonu 1929 jego kontrakt został wykupiony przez Cleveland Indians[2]. W Major League Baseball zadebiutował 16 kwietnia 1929 w meczu przeciwko Detroit Tigers, w którym zdobył home runa w swoim pierwszym podejściu do odbicia[2][1]. Sezon zakończył z osiemnastoma home runami, co było wówczas rekordem klubowym[1]. 17 września 1930 w meczu z Washington Senators w pierwszym meczu zdobył trzy home runy, a w drugim jednego i został pierwszym zawodnikiem, który zdobył w sumie cztery w doubleheader. Ponadto zaliczył 11 RBI, co wtedy było rekordem American League[1].
W 1933 wystąpił w pierwszym w historii Meczu Gwiazd i do AL All-Star Team był powoływany jeszcze pięciokrotnie[2]. 17 sierpnia 1933 w meczu z Philadelphia Athletics zaliczył drugie w historii klubu cycle[3]. W sezonie 1936 zaliczył najwięcej w lidze odbić (232) i triple’ów (15), a w głosowaniu do nagrody MVP American League zajął 3. miejsce za Lou Gehrigiem z New York Yankees i Lukiem Applingiem z Chicago White Sox[2][4].
W czerwcu 1939 przeszedł do Detroit Tigers[2], a rok później zdobył z tym zespołem mistrzostwo American League, jednak Tigers przegrali z Cincinnati Reds w World Series 3–4[1]. W lutym 1941 podpisał kontrakt jako wolny agent z Boston Braves, a po rozegraniu ośmiu meczów, w kwietniu 1941 postanowił zakończyć zawodniczą karierę[2][1].
Uhonorowanie[edytuj | edytuj kod]
W 1975 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[5]. W tym samym roku numer 3, z którym występował, został zastrzeżony przez Cleveland Indians[6].
Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 6× All-Star | 1933, 1934, 1935, 1936, 1937, 1938 | [2] |
| Baseball Hall of Fame | od 1975 | [5] |
| #3 zastrzeżony przez Indians | 1975 | [6] |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Dave Blevins: The Sports Hall of Fame Encyclopedia. Lanham, Maryland: Scarecrow Press, 2012, s. 40-41. ISBN 978-0-8108-6130-5. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Earl Averill Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
- ↑ Earl Averill Biography. baseball-almanac.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
- ↑ 1936 AL MVP Voting. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
- ↑ a b Averill, Earl. baseballhall.org. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
- ↑ a b Retired Uniform Numbers in the American League. baseball-almanac.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).