Dywizja Rolno-Gospodarcza
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | płk. Granowski |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | wojskowy oddział gospodarczy |
| Podległość | |
| Skład | 6 pułków rolno-gospodarczych |
Dywizja Rolno-Gospodarcza – dywizja ludowego Wojska Polskiego przeznaczona do uprawy obszarów rolnych i organizacji przedsiębiorstw rolnych na terenie województwa poznańskiego i ziemiach odzyskanych.
Dywizja została sformowana na podstawie rozkazu Nr 067 Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego z dnia 13 kwietnia 1945 roku i podporządkowana głównemu kwatermistrzowi WP[1]. Na jej dowódcę wyznaczono płk. Granowskiego[2].
Dowództwu dywizji podporządkowanych zostało sześć pułków rolno-gospodarczych. Każdy pułk liczył 25 oficerów oraz 1200 podoficerów i szeregowców zorganizowanych w 15 kompanii po 80 żołnierzy. Korpus oficerski dywizji miał zostać skompletowany do 20 kwietnia 1945 roku, natomiast stan szeregowych i podoficerów miał zostać uzupełniony do 30 kwietnia 1945 roku.
W dniu 18 kwietnia 1945 roku Naczelny Dowódca Wojska Polskiego w uzupełnieniu rozkazu nr 067 polecił głównemu kwatermistrzowi WP zorganizować w terminie do 15 maja 1945 roku:
- dowództwo dywizji rolno–gospodarczej według etatu nr R/19/4, o ogólnym stanie liczbowym 96 ludzi;
- 1., 2., 3., 4., 5. i 6. pułk rolno-gospodarczy według etatu R/19/5, o ogólnym stanie liczbowym 1247 ludzi[3].
Dywizja liczyła ogółem 7852 ludzi[4].
Każdy z sześciu pułków działał na terenie wojskowego rejonowego gospodarstwa. Gospodarstwami zarządzały rejonowe urzędy gospodarki rolnej z centralami w Wałczu, Kaliszu Pomorskim, Złocieńcu, Nowym Dworze, Świdwinie i w Strzmielach. Dywizję podporządkowano dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego.
Rozformowanie dywizji nastąpiło na podstawie rozkazu Nr 077/Org. dowódcy POW z dnia 18 marca 1946 roku[5].
W okresie istnienia dywizji (od 13 kwietnia 1945 roku do 20 marca 1946 roku) przy jej dowództwie funkcjonował Oddział Informacji, którego szefem był mjr Filip Tietierin[6] oraz Wojskowy Sąd Dywizji Rolno–Gospodarczej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Organizacja i działania bojowe (...) s. 358.
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 736.
- ↑ Rozkaz Nr 094/Org. ND WP z dnia 18 kwietnia 1945 r. ustalający skład formowanej dywizji rolno–gospodarczej w: Organizacja i działania bojowe (...) s. 361.
- ↑ Polski czyn Zbrojny (...) s. 203. Różnica pomiędzy sumą stanów etatowych dowództwa dywizji i sześciu pułków podana w obu cytowanych źródłach wynosi 274 ludzi (6 × 1247 + 96 = 7578).
- ↑ Jerzy Poksiński, Pomorski Okręg Wojskowy (...) s. 387.
- ↑ Władysław Tkaczew, Powstanie i działalność organów informacji Wojska Polskiego (...) s. 61.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Organizacja i działania bojowe ludowego Wojska Polskiego w latach 1943–1945. Wybór materiałów źródłowych, Warszawa 1958, tom I.
- Polski czyn Zbrojny w II wojnie światowej. Ludowe Wojsko Polskie 1943-1945, tom III, Warszawa 1973.
- Jerzy Poksiński, Pomorski Okręg Wojskowy 1945-1949, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2/3 (104/105), Warszawa 1983.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Władysław Tkaczew, Powstanie i działalność organów informacji Wojska Polskiego w latach 1943-1948. Kontrwywiad wojskowy, Warszawa 1994.