Dywizja Polska

Dywizja Polska – dywizja polska okresu napoleońskiego w służbie francuskiej.

Historia dywizji[edytuj | edytuj kod]

Od lipca 1808 Wojsko Polskie Księstwa Warszawskiego dowodzone były roku przez marszałka Louisa Nicolasa Davouta.

Na mocy porozumienia z rządem francuskim Księstwo Warszawskie przekazało trzy pułki na żołd francuski, tworząc tzw. Dywizję Polską, której z czasem Napoleon Bonaparte z przyczyn politycznych – aby nie drażnić cara Aleksandra – zmienił nazwę na Dywizja Księstwa Warszawskiego^[1]. W skład dywizji wybrano po jednym pułku piechoty z każdej z trzech Legii (dywizji): 4 pułk piechoty płk. Feliksa Potockiego z Legii Warszawskiej ks. gen. Józefa Poniatowskiego, 7 pułk piechoty z Legii Kaliskiej gen. Józefa Zajączka i 9 pułk piechoty ks. płk. Antoniego Sułkowskiego z Legii Poznańskiej, razem 6818 ludzi. Dywizja ta w sierpniu opuściła Polskę i walczyła na wojnie w Hiszpanii w latach 1808–1811. Do końca epoki napoleońskiej pozostała na żołdzie francuskim, czego konsekwencją było pozostanie poza V Korpusem Wielkiej Armii w roku 1812 i poza VIII Korpusem Wielkiej Armii w roku 1813.

Skład dywizji[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie umowy w Bajonnie z 10 maja 1808 Napoleon, wykorzystując złą sytuację finansową Księstwa przejął dywizję, jednak bez prawa użycia jej poza granicami Europy.

W skład dywizji weszły po jednym pułku z każdej legii Księstwa:

• 4 pułk piechoty Feliksa Potockiego
• 7 pułk piechoty Macieja Sobolewskiego
• 9 pułk piechoty Antoniego Sułkowskiego
• kompania artylerii pieszej
• kompania saperów

Walki dywizji[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 1808 dywizja walczyła w Hiszpanii w składzie IV Korpusu Lefebvre’a. Swój pierwszy bój stoczyła pod Almaraz, gdzie 4 i 7 pp atakowały broniony most na Tagu zdobywając go atakiem na bagnety przy wsparciu artylerii francuskiej^[2]. Wzmocniono ją częścią lansjerów Konopki.

Wiosną 1809 stanowiła część IV Korpusu Sebastianiego.

5 stycznia 1812 dywizja otrzymała rozkaz powrotu z artylerią i saperami do kraju. Maszerowała przez Sedan i Berlin do Poznania.

Dowódcy dywizji[edytuj | edytuj kod]

• generał Jean-Baptiste Cyrus de Valence(inne języki)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce.. Poznań: "Kurpisz", 2003. ISBN 83-88841-52-1.
• Bronisław Gembarzewski, Szymon Askenazy: Wojsko Polskie : Księstwo Warszawskie 1807–1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
• Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2.
• Jan Pachoński: Wojskowość polska w dobie legionów i Księstwa Warszawskiego 17951815. W: Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864. Tom II (16481864). Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1966.
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.