Dywizja Jana Henryka Dąbrowskiego (1813)

Ten artykuł dotyczy Dywizji Jana Henryka Dąbrowskiego sformowanej w 1813. Zobacz też: Dywizja Jana Henryka Dąbrowskiego.

Dywizja Jana Henryka Dąbrowskiego – polska formacja wojskowa okresu napoleońskiego.

Historia dywizji[edytuj | edytuj kod]

Mimo totalnej klęski Napoleona w wyprawie moskiewskiej książę Józef Poniatowski przystąpił do odtwarzania armii. Stosując metody kościuszkowskie: intensywny pobór dymowy i wcielając bataliony gwardii narodowej do pułków liniowych uzyskał doskonałe efekty. Stary żołnierz tworzył doskonałe kadry, a rekrut prędko stawał się starym żołnierzem.

Dywizja Jana Henryka Dąbrowskiego tuż przed „bitwą narodów” weszła w skład VIII Korpusu Wielkiej Armii^[1].

Skład dywizji[edytuj | edytuj kod]

W skład dywizji dowodzonej przez Jana Henryka Dąbrowskiego weszły odtworzone pułki: 2 pułk piechoty pod komendą płk. Józefa Szymanowskiego i 14 pułk piechoty płk. Cypriana Zdzitowieckiego. Pułki liczyły po dwa bataliony każdy po 450 żołnierzy^[2].

Już w Niemczech Napoleon nakazał utworzyć z resztek 4., 7. i 9 pp nowy 4 pułk piechoty pod dowództwem płk. Michała Cichockiego i z początkiem lipca 1813 roku przyłączył go do Dywizji Jana Henryka Dąbrowskiego^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-52-1.
• Bronisław Gembarzewski, Szymon Askenazy: Wojsko Polskie: Księstwo Warszawskie 1807–1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
• Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2.
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.