Dynastia z Wesseksu

Założycielem i pierwszym królem dynastii z Wesseksu był Cerdic, stąd dynastia ta nazywana jest również dynastią Cerdica. Władcy z tej dynastii panowali w kilku królestwach anglosaskich: Wessex w latach 538-878, Essex i Sussex w latach 825-878, w Kent w końcu VIII wieku i w latach 825-860, a także w Mercji w latach 829-830, oraz w zjednoczonej Anglii w latach 878-1066.

Historia[edytuj | edytuj kod]

O pierwszych władcach Wesseksu i innych anglosaskich królestw z tej dynastii, a także ich powiązaniach rodzinnych i długości panowania nie wiemy praktycznie niczego do czasów króla Egberta. Świadectwami ich istnienia są liczne monety, kroniki i bardzo rzadkie odwołania w ówczesnych dziełach literackich. Jego potomek Alfred Wielki zjednoczył znajdujące się pod panowaniem różnych dynastii królestwa Anglii Wschodniej, Essexu, Kentu, Mercji, Nortumbrii, Sussexu i Wesseksu, tworząc z nich jedną monarchię o nazwie Anglia. Przedstawiciele dynastii z Wesseksu władali zjednoczoną Anglią od czasów Alfreda do ostatniego z rodu Edwarda Wyznawcy w latach 871 do 1066. Najstarszy syn Alfreda Wielkiego Edward utwierdził dzieło ojca poprzez podbój terenów znajdujących się pod okupacją wikingów w Mercji, Wschodniej Anglii i Wesseksie. Jego następca Athelstan rozszerzył przejęte po ojcu królestwo poprzez podbój należących wówczas jeszcze do Szkocji ziem na północy, ale dopiero za czasów jego bratanka Edreda dzieło konsolidacji zostało zakończone - odbito Nortumbrię opanowaną kilkadziesiąt lat wcześniej przez króla Norwegii Eryka Krwawego Topora. Panowanie późniejszych królów z tej dynastii niejednokrotnie bywało zagrożone przez inwazje skandynawskich monarchów - pierwszym z nich duński król Swen Widłobrody, który najechał Anglię w 995 roku i zajął siłą tron zjednoczonego królestwa w latach 1013 - 1014 za panowania syna Ethelreda II Bezradnego, Edmunda II Żelaznobokiego. Swen, jego syn Kanut Wielki i ich następcy panowali nad Anglią aż do 1042 roku. Po śmierci Hardekanuta w tymże 1042 roku władze przejął kolejny syn Ethelreda II, Edward Wyznawca, który panował aż do 1066 roku i nie pozostawił po sobie potomstwa, tak więc po jego śmierci na tron królestwa wstąpił daleki krewny Wyznawcy Harold II, pochodzący z rodu Godwinów - bocznej linii dynastii z Wesseksu. Po przegranej przezeń bitwie pod Hastings, będącej kluczowym momentem w angielskiej historii, królem został Wilhelm Zdobywca. Podczas gdy Normanowie wraz z Wilhelmem podbijali Anglię, ostatni męski potomek dynastii z Wesseksu - Edgar Ætheling został koronowany na króla przez część anglosaskiego możnowładztwa, chcącego zapobiec przejęciu tronu przez obcego księcia. Edgar poddał się Wilhelmowi i został przezeń wynagrodzony wieloma ziemskimi posiadłościami. Jego siostrzenica Matylda Szkocka została później żoną syna Wilhelma Zdobywcy, Henryka I łącząc w ten sposób obie dynastie.

Królowie Wesseksu[edytuj | edytuj kod]

Lista władców Wesseksu w latach 519-927.

Chronologia panowania królów Wesseksu i Anglii w latach 802 - 1066[edytuj | edytuj kod]

Genealogia^[1][edytuj | edytuj kod]