Doug Gilmour
 Doug Gilmour w barwach Chicago Blackhawks podczas sezonu 1999/2000 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 178 cm |
| Pozycja | napastnik (center) |
| Uchwyt | lewy |
| Draft | NHL 1982, numer: 134 (7 runda) |
| Strona internetowa | |
Doug Gilmour, właśc. Douglas Robert Gilmour (ur. 25 czerwca 1963 w Kingston, Ontario) – były kanadyjski hokeista, reprezentant Kanady. Trener i działacz hokejowy.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Doug Gilmour jest trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną Robyne ma córkę Maddison, która wyszła za hokeistę Evana McGratha[1][2][3][4] (od 2013 Evan McGrath w klubie Frölunda gra z numerem 93 tak jak w przeszłości Gilmour). Z drugą żoną Amy ma dwóch synów: Jake’a (ur. 1996)[5] i Tyson (ur. 1998)[6], którzy także uprawiają hokej na lodzie. Z obecną żoną Sonją ma córkę Victorię[7][3].
Kariera zawodnicza[edytuj | edytuj kod]
Kingston Legionnaires (1978-1979)- Kingston Voyageurs (1979)
- Belleville Bobcats (1979-1980)
- Belleville Bulls (1980)
- Cornwall Royals (1980-1983)
St. Louis Blues (1980-1988)- Calgary Flames (1988-1992)
- Toronto Maple Leafs (1992-1997)
Rapperswil-Jona Lakers (1994)
- New Jersey Devils (1997-1998)
- Chicago Blackhawks (1998-2000)
- Buffalo Sabres (2000-2001)
- Montreal Canadiens (2001-2003)
- Toronto Maple Leafs (2003)
Karierę rozpoczynał w rodzinnym mieście Kingston. Grał w kanadyjskich ligach juniorskich w ramach CHL: rok w OHL, a od 1981 przez dwa lata w QMJHL. W międzyczasie w drafcie NHL z 1982 został wybrany przez St. Louis Blues i także w ramach CHL. Od 1983 rozpoczął występy w lidze NHL. Wpierw pięć sezonów w St. Louis Blues, cztery w Calgary, sześć w Toronto (w latach 1994–1997 kapitan drużyny), potem kolejne lata spędził w czterech innych klubach, w tym w Montrealu. Ostatni mecz w karierze rozegrał w wieku niespełna 40 lat 13 marca 2003 jako jednorazowy epizod w barwach Toronto Maple Leafs. Łącznie w NHL rozegrał 20 sezonów, w tym czasie rozegrał 1656 spotkań, w których zdobył 1602 punkty za 510 goli i 1092 asysty. 8 września 2003 ogłosił zakończenie kariery zawodniczej.
Podczas kariery nosił przydomek Killer (Zabójca), który nadał mu inny hokeista, Brian Sutter, z uwagi na jego fizyczny styl gry przy niezbyt pokaźnych gabarytach ciała[8][9].
W barwach reprezentacji Kanady uczestniczył w turnieju mistrzostw świata juniorów do lat 20 w 1981, a w kadrze seniorskiej zagrał w turniejach Canada Cup 1987 i mistrzostw świata w 1990.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
- Toronto Maple Leafs (2006-2008), starszy doradca
- Toronto Marlies (2008), asystent trenera
- Kingston Frontenacs (2008-2011), I trener
- Kingston Frontenacs (od 2011), menedżer generalny
Po zakończeniu kariery rozpoczął działalność działacza. Od tego czasu pracował w klubie z Toronto, a później powrócił do rodzinnego Kingston i klubu w lidze OHL. Wpierw był trenerem w klubie, a od 2011 do 2017 pełnił funkcję menedżera generalnego[10]. W 2019 opuścił klub by podjąć pracę w Toronto Maple Leafs[10].
Sukcesy[edytuj | edytuj kod]
- Reprezentacyjne
Canada Cup: 1987
- Klubowe
- Trophée Jean Rougeau: 1981 z Cornwall Royals
- Coupe du Président – mistrzostwo QMJHL: 1981 z Cornwall Royals
- Memorial Cup – mistrzostwo CHL: 1981 z Cornwall Royals
- Mistrzostwo dywizji NHL: 1985, 1987 z St. Louis Blues, 1989, 1990 z Calgary Flames, 1997, 1998 z New Jersey Devils
- Mistrz konferencji NHL: 1989 z Calgary Flames
- Clarence S. Campbell Bowl: 1989 z Calgary Flames
- Presidents’ Trophy: 1989 z Calgary Flames
- Puchar Stanleya – mistrzostwo NHL: 1989 z Calgary Flames
- Indywidualne
- OHL 1981/1982:
- Cztery miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 73 asysty
- Szóste miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 119 punktów
- OHL 1982/1983:
- Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców w sezonie zasadniczym: 70 goli
- Pierwsze miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 107 asyst
- Eddie Powers Memorial Trophy – pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym OHL: 177 punktów
- Red Tilson Trophy – najwybitniejszy zawodnik OHL
- Pierwszy skład gwiazd
- NHL (1985/1987):
- Piąte miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 63 asysty
- Piąte miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 105 punktów
- NHL (1988/1989):
- NHL (1992/1993):
- Trzecie miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 95 asyst
- Ósme miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 127 punktów
- Drugie miejsce w klasyfikacji asystentów w fazie play-off: 25 punktów
- Drugie miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w fazie play-off: 35 punktów
- Frank J. Selke Trophy
- NHL (1992/1993):
- Drugie miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 84 asysty
- Cztery miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 111 punktów
- Rekordy
- Toronto Maple Leafs:
- Najwięcej punktów w sezonie zasadniczym: 127 (1992/1993)
- Najwięcej asyst w sezonie zasadniczym: 95 (1992/1993)
- Najwięcej asyst w jednym meczu: 6 (1992/1993)
- National Hockey League
- Dwa najszybciej zdobyte gole podczas gry w osłabieniu: uzyskane w odstępnie 4 sekund (1988/1989)
- Wyróżnienia
- Skład „OMHA All-Time Great Team”: 2009[13][14]
- Hockey Hall of Fame: 2011
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Evan McGrath: „Var Göteborg jag ville till” | Sport GT [online], www.expressen.se [dostęp 2017-12-02] (szw.).
- ↑ Frontenacs players pumped | The Kingston Whig-Standard [online], www.thewhig.com [dostęp 2017-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-06] (ang.).
- ↑ a b For a splendid period of time in Toronto, Gilmour was the Leafs | Toronto Star [online], www.thestar.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
- ↑ A Win for Our Team | Liberty Grand, Toronto » Boston Avenue Images [online], www.bostonimages.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
- ↑ Jake Gilmour – Eliteprospects.com [online], www.eliteprospects.com [dostęp 2017-11-17].
- ↑ Tyson Gilmour – Eliteprospects.com [online], www.eliteprospects.com [dostęp 2017-11-17].
- ↑ Gilmour has come full circle | Toronto Star [online], www.thestar.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
- ↑ Toronto's hard-bitten Doug Gilmour has sunk his fangs - 05.31.93 - SI Vault [online], cnn.com [dostęp 2024-04-23] [zarchiwizowane z adresu 2013-01-02].
- ↑ Doug Gilmour’s „Killer” rides – The Globe and Mail [online], www.theglobeandmail.com/globe-drive/car-life/doug-gilmours-killer-rides/article4260915/ [dostęp 2017-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-23].
- ↑ a b Hockey: Gilmour leaves Frontenacs for job with Maple Leafs | Vulcan Advocate [online], web.archive.org, 27 września 2021 [dostęp 2022-11-09] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-27].
- ↑ Gilmour, Doug – Biography – Honoured Player – Legends of Hockey [online], www.legendsofhockey.net [dostęp 2017-11-17].
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2013-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-22)].
- ↑ SportsEngine [online], www.omha.net [dostęp 2017-12-02].
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2013-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-11)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona Douga Gilmoura
- Doug Gilmour w bazie Eliteprospects.com (ang.)
- Doug Gilmour w bazie The Internet Hockey Database (ang.)
- Doug Gilmour – profil na stronie NHL
- Doug Gilmour – profil na stronie Legends Of Hockey
- Doug Gilmour – biogram na stronie Kingston Frontenacs