Dionizy Tustanowski
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Dionizy Józef Tustanowski[1] (ur. 23 maja 1889 w Zaleszczykach, zm. 1941 w ZSRR) – major piechoty Wojska Polskiego
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dionizy Tustanowski urodził się 23 maja 1889 w Zaleszczykach[2][3], w rodzinie Piotra i Teodory z Kumanowskich. Był bratem Jana, Zofii, Joanny i Emanuela[3].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Na stopień porucznika rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1916 w korpusie oficerów piechoty[4]. Jego oddziałem mcierzystym był c. i k. Pułk Piechoty Nr 58[5].
Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Baonie Zapasowym 48 Pułku Piechoty w Stanisławowie[6]. 1 czerwca 1921 nadal pełnił służbę w 48 pp[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 253. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7][8]. Później został przeniesiony do 74 Pułku Piechoty w Lublińcu, w którym w 1923 pełnił funkcję p.o. komendanta kadry batalionu zapasowego[9], a od początku 1924 sprawował stanowisko kwatermistrza[10][11]. Na stopień majora piechoty awansowany ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[12]. W 1925 został przesunięty na stanowisko dowódcy II batalionu[13]. W 1928 był dowódcą I batalionu w 49 Pułku Piechoty w Kołomyi[14]. W marcu 1929 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łask na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika referatu I[15]. W lipcu tego roku został zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV[16], a z dniem 31 października 1929 przeniesiony w stan spoczynku[17].
W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Czortków. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI. Był wówczas przewidziany do użycia w czasie wojny[18].
Przed 1939 pochodził z Zaleszczyk[19]. Był żonaty z Gertrudą z domu Kigele (1893-1977), z którą miał córkę Krystynę (1915-1999)[3].
Podczas II wojny światowej zaginął, według jednej relacji zmarł w lipcu 1941 na obszarze ZSRR w miejscowości Sucha-Bezwodna (Jucho-Bezwodnoje) w obwodzie gorkowskim[19]. Według innej wersji poniósł śmierć w więzieniu w Starobielsku w 1941[3]. Postanowieniem Sądu Grodzkiego w Lublińcu z 1948 został uznany za zmarłego z dniem 9 maja 1947[3].
Odznaczenie[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych (przed 1923)[9]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Spis oficerów 1921 ↓, s. 156, 925.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-31]..
- ↑ a b c d e Dionizy Tustanowski. tustanowski.lubuskie.info.pl. [dostęp 2018-09-03]. Dionizy Tustanowski. tustanowski.lubuskie.info.pl. [dostęp 2018-09-03].
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 217.
- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 646.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920, s. 774.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 41.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 406.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 337.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 82 z 2 stycznia 1924 roku, s. 759.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 297.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 350.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925, s. 275.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 63, 174.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 90.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 186.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 18 października 1929 roku, s. 330.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 968.
- ↑ a b Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 364.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.