Diecezja pomorska

tablica pamiątkowa w Wolinie

Biskupstwo pomorskie zwane również wolińskim[1] – biskupstwo rzymskokatolickie z siedzibą w Wolinie utworzone bullą papieża Innocentego II 14 października 1140[2]. Biskupstwo podlegało bezpośrednio Stolicy Apostolskiej[3].

Początki chrystianizacji Pomorza Zachodniego pochodzą jeszcze z czasów panowania Bolesława Chrobrego[2], który po utworzeniu diecezji kołobrzeskiej w roku 1000 liczył na dalsze rozszerzenie chrześcijaństwa na zachód[2]. Nadzieje te ze względu na powrót na Pomorze pogaństwa szybko się rozwiały[2], a biskupstwo kołobrzeskie zostało zlikwidowane[2].

Późniejsze próby chrystianizacji związane są z działalnością misyjną Ottona z Bambergu, zwanego Apostołem Pomorza[2]. W roku 1080 trafił on do Gniezna, a po powrocie do Niemiec otrzymał sakrę biskupią. Ponownie trafił do Gniezna w roku 1124, a stamtąd z misją chrystianizacyjną na Pomorze Zachodnie. Kolejną misję Otton prowadził od roku 1128[4], gdzie na chrześcijaństwo nawrócił mieszkańców wyłącznie dużych ośrodków rządzonych przez księcia Warcisława I z dynastii Gryfitów m.in. Szczecina, Wolina i Kamienia Pomorskiego[2]. W czasie swojej działalności misyjnej chrześcijaństwo poprzez chrzest przyjęła jedna piąta ludności Pomorza Zachodniego (około. 22 tys. pogan[1]), a w dwunastu miejscowościach zbudowano czternaście kościołów[2][4] (po dwa w Wolinie i Szczecinie[4]). Za jego przyczyną powstały placówki misyjne w Pyrzycach, Kamieniu, Wolinie, Szczecinie, Kołobrzegu, Białogardzie, Uznamie, Dyminie i Wołogoszczy[3]. Do dzisiaj w Cerkwicy, na Równinie Gryfickiej znajduje się kamienna studnia z XII wieku upamiętniająca chrystianizację Pomorza Zachodniego[5]. Po śmierci Ottona (1139), papież Innocenty II zdecydował się utworzyć osobne biskupstwo z siedzibą w Wolinie, a tamtejszy kościół podniesiono do rangi katedry[4]. W bulli nie określono granic nowego biskupstwa, ale użyto określenia Pomeranensem ecclesiam, co mogło oznaczać, że granice te są zbieżne z terytorium księstwa zachodniopomorskiego[4].

W latach 1170 i 1173 na Wolin najeżdżali Duńczycy, wskutek czego miasto uległo całkowitemu zniszczeniu. Przypuszczalnie z tego powodu biskup Konrad zdecydował się przenieść swoją siedzibę. Początkowo przebywał on na wyspie Uznam lub w Usedomie, następnie od 1175 roku siedzibą biskupstwa stał się Kamień Pomorski[3]. Formalne przeniesienie stolicy biskupiej nastąpiło na mocy bulli Ex iniuncta nobis a Deo papieża Klemensa III 25 lutego 1188 roku[6]. Od tej pory diecezja nazywana jest biskupstwem kamieńskim[3].

Terytorium[edytuj | edytuj kod]

Granice biskupstwa ciągnęły się od dolnej Reknicy na zachodzie, po Łebę na wschodzie[4]. Obejmowały także wąski pas ziem położonych nad Bałtykiem[4]. Na zachodzie były to grody: Trzebudzice, Dymin, Choćków, Wołogoszcz, Szczytno oraz Groźwin[4][7]. Przy ujściu Odry były Szczecin i Kamień, a także wyspy Uznam i Wolin[4][7]. Na wschodzie Pyrzyce, Stargard z wsiami i przynależnościami, Kołobrzeg z warzelnią soli i cłem, targiem, karczmą, aż po rzekę Łebę[4][7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wejman 2016 ↓, s. 222.
  2. ↑ a b c d e f g h Matysiak 2012 ↓, s. 7.
  3. ↑ a b c d Biskupstwo Pomorskie ↓.
  4. ↑ a b c d e f g h i j Okoń 1987 ↓, s. 42.
  5. ↑ Matysiak 2012 ↓, s. 7-8.
  6. ↑ Wejman 2016 ↓, s. 223.
  7. ↑ a b c Labuda 1992 ↓.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Diecezja_pomorska&oldid=73441178”