Diecezja lubelska (Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP)

Diecezja lubelska – powstała w 1936 roku jednostka organizacyjna Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej w II Rzeczypospolitej i obejmująca grupę gmin kościelnych (zborów) czyli parafii tego Kościoła, mająca siedzibę w Lublinie.

Najstarszymi parafiami w diecezji był funkcjonujący od 1784 zbór w Lublinie^[1] oraz od 1826 roku zbór w Radomiu^[2] natomiast w 1923 najludniejszy był powstały w 1875 zbór w Chełmie skupiający około 11 tysięcy wiernych. Ponadto w powiecie chełmskim zbór w Cycowie liczył około 5000 wiernych, niewiele mniej niż zbór w Lublinie (5345)^[3].

Decyzję o powstaniu nowej diecezji podjęto w 1936^[4]. Pierwszym seniorem został pastor w Lublinie, Aleksander Schoeneich. W 1938 diecezja liczyła 8 zborów i 9 filiałów^[5]:

• Parafia w Brześciu nad Bugiem (w kościele ewangelickim w Brześciu wybudowanym w 1938) z filiałem w Pińsku;
• Parafia w Cycowie (założona 1925);
• Parafia w Chełmie (zał. 1875);
• Parafia w Kielcach;
• Parafia w Pilicy z filiałem w Przeczowie;
• Parafia w Kamieniu;
• Parafia w Lublinie z filiałem w Końskiej Woli;
• Parafia w Mościcach z filiałami w Zamosteczu (niem. Neudorf am Bug), Olendrach Zabuskich i Olendrach Świerzewskich (na prawym brzegu Bugu, dziś pustki w Białorusi, w Polsce została część wsi Mościce Dolne);^[6]
• Parafia w Radomiu z filiałami w Jaworze oraz Kozienicach;

Okres drugiej wojny światowej przetrwały jedynie parafie w Lublinie i Radomiu z filią w Kielcach, które należą dziś do diecezji warszawskiej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]