Dick Rathmann

Dick Rathmann
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	6 stycznia 1924 ; Los Angeles
Data i miejsce śmierci	1 lutego 2000 ; Melbourne
	Sukcesy
	1953: Grand National (trzecie miejsce); 1956: Indianapolis 500 (5 miejsce)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dick Rathmann (ur. jako James Rathman 6 stycznia 1924 w Los Angeles, zm. 1 lutego 2000 w Melbourne) – amerykański kierowca wyścigowy startujący w wyścigach NASCAR, Championship Car, i Indianapolis 500.

James Rathmann zmienił imię na Dick w 1946, gdy jego młodszy brat zmienił imię Richard na Jim, by mógł startować w wyścigach, mimo że był niepełnoletni.

Championship Car[edytuj | edytuj kod]

Startował w serii AAA Championship Car w 1949 i 1950 roku w czterech wyścigach, w tym w Indianapolis 500 w 1950, które było wtedy także rundą Mistrzostw Świata Formuły 1. Nie ukończył wyścigu, do którego startował z 18 pozycji w zespole AJ Watson. W tym samym roku ukończył wyścig na torze w Milwaukee na szóstej pozycji.

NASCAR[edytuj | edytuj kod]

W 1951 roku rozpoczął starty w NASCAR. Wziął udział w 14 rundach. 4 razy kończył wyścig w pierwszej piątce, a siedem w dziesiątce. Zdobył także dwukrotnie pierwsze pole startowe. Sezon ukończył na ósmym miejscu z 1040 punktami. W kolejnym roku startów wziął udział już w 27 z 34 wyścigów. Swoje pierwsze zwycięstwo odniósł na torze Martinsville Speedway i powtórzył to osiągnięcie na torach Langhorne, Darlingotn oraz dwukrotnie na obiekcie Dayton. 14 razy kończył wyścig w pierwszej piątce i tyle samo w dziesiątce. Zdobył także dwukrotnie pole position. Sezon ukończył na piątym miejscu zdobywając 3952 punkty. W 1953 poradził sobie jeszcze lepiej. Wystartował w 34 z 37 wyścigów w sezonie. Wygrał pięć wyścigów, dwa na torze Langhorne, a także na Macon, Morristown oraz North Platte. 21 wyścigów ukończył w pierwszej piątce, a 24 w pierwszej dziesiątce. Dwa razy startował z pierwszego pola startowego. Zdobył 7362 punkty, dzięki czemu zajął trzecią pozycję w klasyfikacji generalnej. W następnym roku wystartował w 32 wyścigach. Wygrał wyścigi na torach Oakland, North Wilkesboro i Sharon. 23 razy kończył wyścigi w pierwszej piątce, a 26 w dziesiątce. Zdobył 4 pole position, a sezon ukończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej. W 1955 wystartował w dwudziestu wyścigach. Siedem razy był w pierwszej piątce, a osiem w dziesiątce. Trzy razy wywalczył pierwsze pole startowe. Na koniec sezonu zajął 18 miejsce. Był to jego ostatni sezon w nascar. W swojej karierze wystartował w 128 wyścigach nascar, odniósł 13 zwycięstw, i tyle samo razy startował z pole position. 69 wyścigów ukończył w pierwszej piątce, a 79 w pierwszej dziesiątce.

Rok	Pozycja	Punkty	Starty	Zwycięstwa	Top 5	Top 10	PP	Wygrana
1951	8	1040	15	0	4	7	2	3,480$
1952	5	3952	27	5	14	14	2	11,248$
1953	3	7362	34	5	21	24	2	20,244$
1954	4	6893	32	3	23	26	4	15,939 $
1955	18	2298	20	0	7	8	3	4,368 $
Podsumowanie		21 545	128	13	69	79	13	55,279 $

Powrót do Championship Car[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery w Nascar Rathmann wrócił do wyścigów Championship Car, organizowanych jednak już przez USAC, ponieważ AAA wycofało się z organizacji zawodów sportowych po tragicznym wypadku w 1955 na torze Le Mans, w którym zginęło około 80 widzów. Wystartował w 41 wyścigach w latach 1956 - 1964. Ukończył 21 wyścigów w pierwszej dziesiątce. Najwyższe miejsce zajął na torze Daytona w 1959, gdzie był drugi.

Indianapolis 500[edytuj | edytuj kod]

W 1956 Wystartował ponownie w Indianapolis 500, tym razem w zespole Kurtis Kraft. Wyścig ukończył na piątej pozycji, po starcie z drugiego rzędu. W 1958 wystartował w tym legendarnym wyścigu w zespole Watson. Wywalczył pierwsze pole startowe, obok Eda Elisiana. W trzecim zakręcie pierwszego okrążenia walczący o prowadzenie Rathmann i Elisian zderzyli się ze sobą, co zapoczątkowało wypadek, w którym uczestniczyło 15 pojazdów. W wypadku tym zginął Pat O'Connor. Rathmann został w ten sposób pierwszym zdobywcą pole position w Indy 500, który nie przejechał nawet jednego pełnego okrążenia w wyścigu. W historii Indianapolis powtórzyło się to jeszcze dwukrotnie. Zdobywcami Pole position, którzy nie przejechali nawet pierwszego okrążenia, byli Roberto Guerrero oraz Scott Sharp.

Rok później z powodu pożaru samochodu w pit stopie Rathmann nie ukończył wyścigu, do którego wywalczył czwarte pole startowe. W 1960 odpadł na 150 okrążeniu z powodu awarii hamulców. Wyścig wygrał jego brat, Jim Był to ostatni wyścig Indianapolis 500 zaliczony do mistrzostw świata formuły 1.Rok później po starcie z szóstej pozycji został sklasyfikowany na 13 miejscu po tym, jak na 164 okrążeniu awarii uległa pompa paliwa. Rok później został sklasyfikowany na dwudziestej czwartej pozycji, znowu z powodu awarii technicznej. W 1963 po starcie z 17 pozycji ukończył wyścig na dziesiątym miejscu. W 1964 po raz ostatni wystartował w Indianapolis 500. Po starcie z 12 pola dojechał na siódmej pozycji.

Rok	Zespół	Silnik	Start	Wynik	Uwagi
1950	Watson	Offenhauser	18	32	Zgasł silnik
1956	Kurtis Kraft	Offenhauser	4	5
1958	Watson	Offenhauser	1	27	Wypadek
1959	Watson	Offenhauser	4	20	Pożar
1960	Watson	Offenhauser	4	31	Hamulce
1961	Watson	Offenhauser	6	13	Pompa paliwa
1962	Watson	Offenhauser	13	24
1963	Watson	Offenhauser	17	10	Wypadek
1964	Watson	Offenhauser	12	7

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]