Debra Fischer
 | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| profesor nauk astronomicznych | |
| Specjalność: astrofizyka, planety pozasłoneczne | |
| Alma Mater | Uniwersytet Iowa, Uniwersytet Stanowy w San Francisco, Uniwersytet Kalifornijski w Santa Cruz |
| Doktorat | 1998 – astrofizyka |
| nauczyciel akademicki | |
| Okres zatrudn. | od 2009 |
Debra Fischer – amerykańska astronomka i astrofizyczka, profesor astronomii na Uniwersytecie Yale. Zajmuje się głównie poszukiwaniem i charakterystyką planet pozasłonecznych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1975 otrzymała tytuł licencjacki (Bachelor of Science) na Uniwersytecie Iowa, a w 1992 tytuł magistra (Master of Science) na Uniwersytecie Stanowym w San Francisco. W 1998 otrzymała tytuł doktora w specjalności astrofizyka[1].
Po doktoryzowaniu się krótko pracowała na San Francisco State University, w latach 1999–2003 była zatrudniona na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. W 2003 powróciła na Uniwersytet Stanowy w San Francisco i pracowała jako asystent, a od 2008 jako starszy wykładowca. Od 2009 pracuje jako profesor astronomii na Uniwersytecie Yale[1].
Poszukiwaniem planet pozasłonecznych zaczęła się zajmować w 1997, obserwując przesunięcia linii spektralnych w widmach gwiazd, spowodowane efektem Dopplera[1]. Została członkiem wiodącego zespołu poszukiwaczy planet pozasłonecznych pod przewodnictwem Geoffreya Marcy’ego i R. Paula Butlera[2][3]. Zespół ten odkrył kilkaset planet, w tym w 1999 pierwszy znany układ z kilkoma planetami krążącymi wokół gwiazdy ciągu głównego innej niż Słońce – υ Andromedae[4]. W latach 2003–2008 Debra Fischer przewodniczyła międzynarodowemu zespołowi N2K Consortium, który zajmował się poszukiwaniem gorących jowiszów wokół gwiazd o dużej metaliczności[1][5].
Była także jednym z założycieli Planet Hunters – uruchomionego w 2010 obywatelskiego programu poszukiwania planet pozasłonecznych na podstawie danych przesłanych przez Kosmiczny Teleskop Keplera. Jest on częścią większego programu Zooniverse[6].
Fischer, wraz ze swoimi współpracownikami z Uniwersytetu Yale, zajmuje się konstruowaniem coraz bardziej precyzyjnych instrumentów do wykrywania planet pozasłonecznych (spektrometr CHIRON zainstalowany w Międzyamerykańskim Obserwatorium Cerro Tololo w 2012, EXPRES skonstruowany dla Discovery Channel Telescope). Jej zespół pracuje także nad nowatorskimi technikami kalibracji długości fali, które mają umożliwić wykrywanie planet wielkości Ziemi[1].
Fischer została członkiem, powołanej przez NASA w 2015, inicjatywy NExSS (Nexus for Exoplanet System Science), której celem jest poszukiwanie życia na planetach pozasłonecznych[7].
Jest współautorką ponad dwustu prac naukowych[1].
Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
W 2002 Fischer i jej zespół otrzymali nagrodę Carl Sagan Memorial Award[1].
W 2012 została członkiem prestiżowej Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Debra Fischer: Curriculum Vitae. Yale University, maj 2015. [dostęp 2016-03-13]. (ang.).
- ↑ Dennis Overbye: Finder of New Worlds. [w:] The New York Times [on-line]. 2014-05-12. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-05-04)]. (ang.).
- ↑ Robert Naeye: Debra Fischer's Quest for New Planets. [w:] Radcliffe magazine [on-line]. Radcliffe Institute for Advanced Study (Harvard University), 2010. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-06)]. (ang.).
- ↑ R. Paul Butler et al.. Evidence for Multiple Companions to υ Andromedae. „The Astrophysical Journal”. 526 (2), s. 916–927, grudzień 1999. DOI: 10.1086/308035. Bibcode: 1999ApJ...526..916B. (ang.).
- ↑ N2K: a search for hot jupiters. Yale University. [dostęp 2016-03-13]. (ang.).
- ↑ Citizen Scientists Join Search for Earth-like Planets. [w:] Yale News [on-line]. Yale University, 2010-12-16. [dostęp 2016-03-13]. (ang.).
- ↑ NASA's NExSS Coalition to Lead Search for Life on Distant Worlds. NASA, 2015-04-21. [dostęp 2016-03-13]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Profil na witrynie internetowej Uniwersytetu Yale. [dostęp 2016-03-13]. (ang.).