DeSoto Fireflite
.jpg) Logotyp | |
| Producent | |
|---|---|
| Okres produkcji | 1954–1960 |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
DeSoto Fireflite – samochód osobowy klasy wyższej (segmentu pełnowymiarowego) produkowany pod amerykańską marką DeSoto w latach 1954–1960, w ramach trzech generacji, od 1955 roku modelowego.
Do czasu rozbudowania oferty nadwoziowej modelu Adventurer w roku 1960 stanowił zwieńczenie drabiny modeli osobowych; w ostatnim roku produkcji spadł do roli tańszego modelu firmy. Napędzały go wyłącznie silniki benzynowe w układzie V8 o pojemności od 4,8 do 6,3 litra; wersje nadwoziowe obejmowały czterodrzwiowy sedan, dwu- i czterodrzwiowy hardtop (o nazwie Sportsman), kabriolet oraz kombi.
Pierwsza generacja[edytuj | edytuj kod]
 1955 DeSoto Fireflite Sportsman | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany | październik 1954 |
| Okres produkcji | 1954–1956 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Następca | DeSoto Fireflite II |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Silniki | V8 4,8 l (291ci) 200 KM |
| Napęd | |
| Długość | 5535 mm (1955) |
| Szerokość | 1956 mm (1955) |
| Wysokość | 1537 mm (1955) |
| Rozstaw osi | 3200 mm |
| Masa własna | 1762–1855 kg (1955) |
| Zbiornik paliwa | 75 l |
| Liczba miejsc | 6 |
| Dane dodatkowe | |
| Modele bliźniacze | |
| Konkurencja | |
Model 1955[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
.jpg)
_Fireflite.jpg)
_(5981566135).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Nowa linia samochodów DeSoto na rok 1955 została zaprezentowana w październiku 1954 roku[1]. Wraz ze zmianą stylistyki nadwozi w nowoczesnym duchu Forward Look, zmieniono także listę oferowanych modeli, wprowadzając nowy najdroższy model Fireflite, który usunął na drugą pozycję Firedome[1]. Nowa sylwetka była niższa, bardziej dynamiczna i pozbawiona wystających na boki błotników tylnych, z mocno wygiętą panoramiczną szybą przednią, a do samochodów DeSoto z poprzednich lat nawiązywała tylko atrapa chłodnicy z siedmioma pionowymi chromowanymi żebrami[1].
Konstrukcyjnie oba produkowane modele były jednakowe, lecz Fireflite był lepiej wykończony i różnił się montowanym standardowo mocniejszym silnikiem widlastym ośmiocylindrowym (V8) typu Hemi o pojemności 291 cali sześciennych (4,8 l) z czterogardzielowym gaźnikiem o mocy 200 KM[a] (silnik ten dostępny był także jako opcja dla modelu Firedome)[1]. Standardowo samochód miał trzybiegową mechaniczną skrzynię biegów, a jako opcja dostępny był nadbieg albo automatyczna skrzynia PowerFlite, obsługiwana poprzez dźwignię umocowaną w desce rozdzielczej, a nie na kolumnie kierownicy[1]. Opony miały rozmiar 7,60×15[1].
Fireflite dostępny był początkowo jako czterodrzwiowy sedan, dwudrzwiowy hardtop Sportsman i dwudrzwiowy kabriolet (ang. convertible)[1]. Ozdoby po bokach obejmowały pojedynczą stalową listwę podkreślającą linię nadwozia, albo rozdwajającą się listwę z obszarem środkowym lakierowanym na inny kolor[1]. Wiosną 1955 wprowadzono dodatkowo lepiej wykończoną i lakierowaną na trzy kolory wersję sedana Coronado[1].
Nowa sylwetka była zerwaniem z konserwatywnym obrazem marki i została bardzo dobrze odebrana. Wyprodukowano 37 725 Fireflite z rocznika 1955, w tym większość sedanów – 26 637 (ponadto 10 313 hardtopów i tylko 775 kabrioletów)[1]. Cena bez wyposażenia dodatkowego wynosiła od 2727 dolarów za sedan do 3151 dolarów za kabriolet[1]. Produkcja modelu Fireflite w pierwszym roku stanowiła blisko 1/3 produkcji oddziału DeSoto (32,67%); był to zarazem najlepszy rok tego modelu[1].
Model 1956[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
W samochodach roku modelowego 1956, produkowanych od października 1955, zmodyfikowano stylistykę. Przede wszystkim zrezygnowano z pionowych żeber atrapy chłodnicy, stosując prostą chromowaną kratkę ze spłaszczonym „V” pośrodku (oznaczającym układ silnika). Zachowano jedynie dwa kły na górze zderzaka, obejmujące w tym roku światła postojowe[2]. Powiększono i lekko podniesiono płetwy na tylnych błotnikach, obecnie ostro zakończone i zwieńczone trzema okrągłymi kloszami świateł zamiast pionowych lamp zespolonych[2]. Zmianie uległ w związku z tym przebieg w tylnej części ozdobnych listew bocznych, rozgraniczających kolory (nieco cieńszych w modelu Firedome). Model Firedome można odróżnić zewnętrznie po chromowanych daszkach nad reflektorami, droższe Fireflite ma je lakierowane pod kolor nadwozia. Wśród nadwozi, wprowadzony został czterodrzwiowy wariant hardtopa Sportsman[2].
Pojemność silnika V8 powiększono do 330,4 cali sześciennych (5,4 l) i moc do 255 KM, przy tym silnik w tej wersji, z czterogardzielowym gaźnikiem, był dostępny tylko w modelu Fireflite[2]. Automatyczna skrzynia biegów PowerFlite była już standardowym wyposażeniem, przy czym po raz pierwszy pojawił się system wybierania trybu skrzyni poprzez przyciski na desce rozdzielczej, a nie poprzez dźwignię[2].
Wyprodukowano 30 521 Fireflite z tego roku modelowego, ponownie większość sedanów (18 207); ceny wahały się od 3119 dolarów za sedan do 3615 za kabriolet[2]. Wśród kabrioletów wyprodukowano limitowaną serię Pacesetter Convertible, jako oficjalnych replik samochodu DeSoto prowadzącego w tym roku wyścig Indianapolis 500[2]. Jako podseria modelu Fireflite, ale w rzeczywistości osobny model, pojawił się po raz pierwszy bardziej sportowy DeSoto Adventurer[2].
Druga generacja[edytuj | edytuj kod]
_crop.jpg) 1957 DeSoto Fireflite 4-drzwiowy hardtop | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany | październik 1956 |
| Okres produkcji | 1956–1959 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | DeSoto Fireflite I |
| Następca | DeSoto Fireflite III |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | 4-drzwiowy sedan |
| Silniki | V8 5,6 l (341ci) 295 KM |
| Napęd | |
| Długość | 5537 mm (1957) |
| Szerokość | 1986 mm (1957) |
| Wysokość | 1458 mm (1957) |
| Rozstaw osi | 3200 mm |
| Masa własna | 1814–1946 kg (1957) |
| Zbiornik paliwa | 87 l |
| Liczba miejsc | 6 |
| Dane dodatkowe | |
| Modele bliźniacze | |
| Konkurencja | |
Model 1957[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
_(31310690254).jpg)
Rok 1957 to druga fala programu stylistycznego Forward Look. DeSoto współdzielił w nowym modelu Fireflite konstrukcję i nadwozie z Chryslerem[3]. Nadwozie wciąż zabudowane było na ramie, lecz było obniżone w stosunku do poprzedniej generacji. Wyróżnikiem nowej stylistyki była bardziej spłaszczona maska, opadająca łagodnie z przodu między błotnikami, których górna linia była pozioma. Na przedłużeniu błotników osadzone były w ostrych wycięciach reflektory, przy czym od połowy roku wprowadzono możliwość instalacji dwóch par reflektorów w miejsce jednej (początkowo nie we wszystkich stanach USA prawo dopuszczało dwie pary reflektorów)[4]. Całkowicie zmieniony został styl atrapy przedniej, na całą szerokość przodu, z dwuczęściowym grubym chromowanym zderzakiem. Dolna część zderzaka obejmowała od dołu i po bokach kratę atrapy, a górna, w formie spłaszczonego owalu z podłużnym wycięciem pośrodku, umieszczona była pośrodku atrapy i obejmowała wkomponowane w zewnętrzne części światła postojowe/kierunkowskazy[3]. Znacznie powiększono tylne płetwy, wznoszące się do góry, ze skośną tylną krawędzią, na której zachowano wprowadzony w poprzednim roku system trzech oddzielnych okrągłych kloszy lamp tylnych. Na bokach tylnych płetw umieszczono stylizowany metalowy napis Fireflite, a w hardtopach na bokach przednich błotników za kołami umieszczano też napis Sportsman. W centrum kierownicy montowany był elektryczny zegar[3].
Oprócz dotychczasowej gamy nadwozi (czterodrzwiowy sedan, cztero- i dwudrzwiowy hardtop Sportsman i kabriolet), model Fireflite dostępny był teraz także jako sześcio- lub dziewięcioosobowe kombi (Station Wagon), określane w nazwie odpowiednio dodatkiem Shopper i Explorer[3]. W wersji Explorer trzeci rząd siedzeń był skierowany do tyłu[5]. Oferowano wyłącznie 341-calowy (5,6 l) silnik V8 Hemi, z czterogardzielowym gaźnikiem, o mocy 295 KM, niedostępny dla tańszych serii DeSoto[3]. Dwubiegową skrzynię automatyczną PowerFlite zastąpiła trzybiegowa TorqueFlite, również z przyciskowym wybieraniem zakresów[6]. Nowością było także niezależne zawieszenie przednie (nazwa reklamowa Torsion-Aire) skonstruowane w oparciu o drążki skrętne, dzięki czemu samochody koncernu Chryslera prowadziło się stabilniej niż konkurencja[4]. Opony miały rozmiar 8,50×14[3].
Samochody modelu 1957 roku produkowano od października 1956[3]. Wyprodukowano ich 28 430 (21,27% ogólnej produkcji DeSoto)[3]. Najliczniejszym modelem nadal był sedan (11 565), lecz po raz pierwszy popularniejsze stały się nadwozia hardtop (7217 dwudrzwiowych i 6726 czterodrzwiowych)[3]. Oba modele kombi znalazły niecałe dwa tysiące nabywców (837 Shopper i 934 Explorer)[3]. Cena bazowej wersji wynosiła od 3487 dolarów za sedan do 4124 dolarów za kombi Explorer (średnia cen wynosiła 3795 dolarów)[3]. Modele samochodów koncernu Chryslera z 1957 roku uważane były za najnowocześniej stylizowane na amerykańskim rynku w tym roku, jednak ujawniono w nich następnie problemy z jakością, w tym szybkie rdzewienie i pękające drążki skrętne, co wywołało złą sławę dla wszystkich marek koncernu Chryslera[7].
Model 1958[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Rok 1958 przyniósł pierwszą powojenną recesję i spadki sprzedaży, zwłaszcza w obliczu problemów z jakością samochodów koncernu Chryslera z poprzedniego rocznika[8]. Nowe modele na ten rok zaprezentowano w listopadzie 1957[8]. Dzięki ujednoliceniu zapisów prawnych, dwie pary reflektorów stały się legalne w całych Stanach i wszystkie modele DeSoto mają je jako wyposażenie standardowe. Zmiany stylistyczne są drobne, głównie w kształcie grilla i całkowicie innym przebiegu rozdwojonych listew ozdobnych na boku nadwozia – obszar innego koloru dochodził teraz do górnego końca tylnych płetw. Górny zderzak został wyraźniej rozszczepiony i jego dolna poprzeczka została obniżona w środkowej sekcji; wypełnienie tworzyła chromowana siatka[8].
Silnik V8 Hemi zamieniono na jednostkę Dodge D-500 z klinowatymi komorami spalania (jak w droższych wersjach samochodów Dodge) o pojemności 361 cali sześciennych (5,9 l), o mocy 305 KM, z czterogardzielowym gaźnikiem, niedostępny w tańszych modelach[8].
Gama nadwozi pozostała taka sama. Ceny wynosiły od 3583 dolarów za sedan do 4172 dolarów za kombi Explorer (średnia cen 3861 dolarów)[8]. Wyprodukowano ich 12 120 (24,51% produkcji marki), w tym 4192 sedany, 3284 dwudrzwiowych i 3243 czterodrzwiowych hardtopów[8].
Model 1959[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
W roku 1959 marka DeSoto zaczęła przeżywać trudności, a udział w rynku spadł poniżej 1%, co spowodowało działania w koncernie Chryslera w celu zmniejszenia kosztów produkcji[9]. Fireflite nadal oparty był na tegorocznych modelach Chryslera i stał się bardziej do nich podobny, odróżniając się głównie atrapą i zderzakami[9]. Na ten rok wprowadzono dalej idące zmiany stylistyki; przód stał się nowocześniejszy i bardziej masywny. Błotniki tworzyły masywne „kaptury” nad podwójnymi reflektorami, pomiędzy którymi maska była w niewielkim stopniu obniżona. Zmieniła się forma zderzaka, który w swojej górnej części miał teraz dwie szczeliny, po obu stronach od części centralnej, niosącej znak firmowy. Zmieniła się również forma tylnych płetw i umieszczonych na ich końcach potrójnych kloszy świateł, oraz ozdobnych listew bocznych. Zmieniono także wnętrze i tablicę przyrządów[9].
Nowym znakiem rozpoznawczym Fireflite stał się medalion umieszczony przy załamaniu listew ozdobnych na tylnym błotniku, nie stosowany w tańszych modelach DeSoto[5]. Metalowy napis Fireflite został przeniesiony na boki przednich błotników poniżej listew, a dodatkowo w hardtopach umieszczano napis Sportsman ponad tylnymi kołami[9]. Na liście wyposażenia opcjonalnego pojawiły się oddzielne fotele kierowcy i pasażera, obracające się w stronę wsiadającego po otwarciu drzwi (Swivel Seats)[9]. W zawieszeniu tylnej osi wprowadzono miechy ze sprężonym gazem, polepszające stabilność jazdy[5]. Pojemność standardowego silnika Turboflash z czterogardzielowym gaźnikiem wynosiła 383 cale sześcienne (6,3 l), moc 325 KM[9]. Jako opcja za 108 dolarów dostępny był silnik modelu Adventurer z dwoma gaźnikami o mocy 350 KM[9].
Samochody tego modelu produkowano od października 1958[9]. Gama nadwozi pozostała jak w poprzednim roku. Przestrzeń bagażowa w kombi po złożeniu siedzeń wynosiła w tym roku 95 stóp sześciennych (2,69 m³)[5]. Ceny wynosiły od 3763 dolarów za sedan do 4358 dolarów za kombi Explorer[9]. Wyprodukowano tylko 9127 samochodów (19,96% produkcji marki), w tym prawie połowę – 4480 sedanów[9].
Trzecia generacja (1960)[edytuj | edytuj kod]
.jpg) 1960 DeSoto Fireflite 4-drzwiowy sedan | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany | październik 1959 |
| Okres produkcji | 1959–1960 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | DeSoto Fireflite II |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Silniki | V8 5,9 l (361ci) 295 KM |
| Napęd | |
| Długość | 5471 mm |
| Szerokość | 2017 mm |
| Wysokość | 1397 mm |
| Rozstaw osi | 3100 mm |
| Masa własna | 1753–1772 kg |
| Zbiornik paliwa | 87 l |
| Liczba miejsc | 6 |
| Dane dodatkowe | |
| Modele bliźniacze | |
| Konkurencja | |
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Wobec zarzucenia tańszych modeli Firesweep i Firedome, Fireflite w ostatnim 1960 roku produkcji stał się bazową, tańszą wersją DeSoto, a w roli droższego modelu zastąpił go Adventurer[10]. Wraz z poszerzonym o pełną gamę nadwozi Adventurerem, rocznik ten stanowił schyłek marki. Podobieństwo z Chryslerem Windsor było bardzo widoczne, różnice z przodu ograniczały się do atrapy chłodnicy o podobnym kształcie zbliżonym do trapezowego, lecz dodatkowo z wąskimi pasami ze światłami postojowymi zachodzącymi pod podwójne reflektory[10]. Drobną różnicę stanowiła też forma zespolonych lamp tylnych na końcach płetw, nawiązujących kształtem do potrójnych kloszy poprzednich modeli. Deska rozdzielcza natomiast została oddzielnie zaprojektowana[10].
W związku z obniżeniem rangi modelu, Fireflite otrzymał mniejszy silnik TurboFlash o pojemności 361 cali sześciennych (5,9 l) z dwugardzielowym gaźnikiem, co pociągnęło spadek mocy do poziomu 295 KM z roku 1957[10]. Silniki o pojemności 383 cali sześciennych i mocy 305 KM Adventurer lub 325 KM Adventurer Mark I (z dwu- lub czterogardzielowym gaźnikiem) były dostępne za dopłatą[10]. Jedynie jako opcja występowała również automatyczna skrzynia biegów, a standardowa była 3-biegowa manualna[10]. Plusem było wprowadzenie w tym roku nadwozia samonośnego, pozwalającego na redukcję masy pojazdu przy zwiększeniu sztywności konstrukcji[11]. Opony były rozmiaru 8,00×14[10].
Gamę nadwozi w ostatnim roku stanowiły tylko: czterodrzwiowy sedan (cena podstawowa 3017 dolarów), dwudrzwiowy hardtop (3102 dolary) oraz czterodrzwiowy hardtop (3167 dolarów)[10]. Zrezygnowano w tym roku z wyróżniających nazw hardtopów[12]. Zrezygnowano również z ozdobnych nazw modelu na bokach nadwozia (które zachował na tylnych płetwach model Adventurer)[12]. Produkowano je od października 1959 roku i wyprodukowano łącznie 14 484 sztuki (55,53% produkcji marki), w tym większość sedanów (9032)[10].
Na 1961 rok modelowy – ostatni rok istnienia marki, zaprezentowano w październiku 1960 DeSoto przestylizowane w sposób analogiczny do Chryslera, z podwójnymi ukośnie rozmieszczonymi reflektorami. Cenowo stanowiły kontynuację linii Fireflite (3102–3166 dolarów), lecz były już sprzedawane bez nazw modelowych, jako DeSoto 2-Door Hardtop i 4-Door Hardtop (wyprodukowano ich tylko 3034)[13].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Moc silników samochodów amerykańskich podawana była przed 1972 rokiem jako moc „brutto” w koniach parowych (gross BHP) – moc liczona według późniejszych bardziej realnych zasad jako moc „netto” była niższa (Flory 2004 ↓, s. 864.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l Flory 2008 ↓, s. 640-643.
- ↑ a b c d e f g h Flory 2008 ↓, s. 720-724.
- ↑ a b c d e f g h i j k Flory 2008 ↓, s. 800-804.
- ↑ a b Flory 2008 ↓, s. 794, 801.
- ↑ a b c d DeSoto 1959 (prospekt)
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 802, 1017.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 777.
- ↑ a b c d e f Flory 2008 ↓, s. 879-883.
- ↑ a b c d e f g h i j Flory 2008 ↓, s. 960-964.
- ↑ a b c d e f g h i Flory 2004 ↓, s. 32-34.
- ↑ Flory 2004 ↓, s. 28.
- ↑ a b Nothing says Quality like the 1960 DeSoto (prospekt)
- ↑ Flory 2004 ↓, s. 97-99.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- The Standard Catalog of American Cars 1946-1975, Gunnell, John, Editor (1987). Kraus Publications. ISBN 0-87341-096-3.
- Chrysler, Adler D. MBI Publishing Company, 2001. ISBN 83-88575-23-6
- J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).
- J. "Kelly" Flory: American Cars, 1960–1972: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2004. ISBN 978-0-7864-1273-0. (ang.).