Dana Rohrabacher
.jpg) Dana Rohrabacher (2015) | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 czerwca 1947 |
|---|---|
| Członek Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych z Kalifornii (z 42. okręgu) | |
| Okres | od 3 stycznia 1989 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Członek Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych z Kalifornii (z 45. okręgu) | |
| Okres | od 3 stycznia 1993 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Członek Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych z Kalifornii (z 46. okręgu) | |
| Okres | od 3 stycznia 2003 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Członek Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych z Kalifornii (z 48. okręgu) | |
| Okres | od 3 stycznia 2013 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Dana Rohrabacher (ur. 21 czerwca 1947 w Coronado) – amerykański polityk Partii Republikańskiej, przedstawiciel stanu Kalifornia do Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych od 1989 do 2019.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodzony 21 czerwca 1947 r. w Coronado w Kalifornii. Ukończył Palos Verdes High School w 1965 r., następnie dwa lata uczęszczał do Los Angeles Harbor College. Z wykształcenia dziennikarz, licencjat ukończył na California State University w Long Beach w 1969 r., a studia magisterskie na University of Southern California w Los Angeles w 1971 roku[1].
U Ronalda Reagana był asystentem sekretarza prasowego w jego kampaniach w 1976 i 1980 r., a w jego administracji od 1981 do 1988 r. pisał przemówienia i był specjalnym asystentem prezydenta[1], m.in. współtworzył doktrynę osłabiania radzieckich wpływów za pomocą wspierania antykomunistycznych partyzantek[2]. Od 3 stycznia 1989 do 3 stycznia 1993 reprezentując 42. okręg wyborczy, następnie do 3 stycznia 2003 reprezentując 45. okręg, następnie 46. okręg, a od 3 stycznia 2013 do 3 stycznia 2019 reprezentując 48.okręg wyborczy zasiadał jako Republikanin w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych[1].
Po zakończeniu zimnej wojny stał się głównym orędownikiem porozumienia z Rosją i jej przywódcą Władimirem Putinem, sprzeciwiał się rozszerzeniu NATO, usiłował blokować uchwalenie wobec Rosji sankcji za zabicie prawnika Siergieja Magnitskiego, bronił rosyjskiej inwazji na Osetię Południową, popierał inkorporację Krymu przez Rosję i sprzeciwiał się gwarancjom finansowym dla rządu Ukrainy. Jest znany z bliskich kontaktów z rosyjskimi politykami, biznesmenami i lobbystami, m.in. Dmitrijem Rogozinem[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Profil na stronach Kongresu. Kongres Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2018-11-13]. (ang.).
- ↑ a b Robert Stefanicki: Największy stronnik Putina w Kongresie USA po 15 kadencjach utracił mandat. [w:] Gazeta Wyborcza [on-line]. Agora SA, 2018-11-12. [dostęp 2018-11-13]. (pol.).
