Czesław Koziołkiewicz
| Honorowy prałat domowy Jego Świątobliwości | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 14 lipca 1871 |
| Data i miejsce śmierci | 9 marca 1952 |
| Proboszcz parafii Trójcy Świętej i Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju | |
| Okres sprawowania | 1903–1952 |
| Dziekan dekanatu biłgorajskiego | |
| Okres sprawowania | 1903–1952 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 1894 |
| Odznaczenia | |
 | |
Czesław Koziołkiewicz (ur. 14 lipca 1871 w Pobereżanach, zm. 9 marca 1952 w Biłgoraju) – polski ksiądz katolicki, prałat i kanonik, działacz społeczny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 14 lipca 1871 w Pobereżanach, na obrzeżach Hrubieszowa, w rodzinie Piotra i Franciszki z Szykulskich. Ukończył w Lublinie gimnazjum (1889) i Seminarium Duchowne (1894)[1]. Święcenia kapłańskie przyjął w 1894, a następnie rozpoczął pracę jako wikariusz w kościele w Janowie Lubelskim. W 1903 został awansowany na stanowisko proboszcza i dziekana w parafii pw. Trójcy Świętej i Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju. Założyciel (1907) i długoletni wiceprezes, a od 1916 prezes Polskiej Macierzy Szkolnej[1].
W okresie II Rzeczypospolitej (1918–1939) w Biłgoraju angażował się w działalność społeczną. Był radnym miasta oraz członkiem Miejskiej Rady Przybocznej. Szczególnie starał się wspierać rozwój oświaty. M.in. w 1917 został przewodniczącym Rady Szkolnej Miejscowej, a w 1918 rada szkolna okręgu biłgorajskiego mianowała go członkiem dozoru szkolnego miasta. W 1924 został przedstawicielem kościoła katolickiego w Radzie Szkolnej Powiatowej. Należał też do komitetów, które inicjowały budowę szkół powszechnych i średnich na terenie miasta. Współorganizował miejscową działalność Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Był także prezesem Towarzystwa Pomocy Dzieciom i Młodzieży oraz członkiem zarządu PCK[1].
W 1924 decyzją biskupa lubelskiego ks. Mariana Fulmana został mianowany kanonikiem honorowym Kapituły Kolegialnej w Zamościu. W 1937 decyzją Prezydium Rady Ministrów otrzymał Złoty Krzyż Zasługi.
Jako dziekan kierował dekanatem biłgorajskim w okresie I oraz II wojny światowej. Jego staraniem dokonano odbudowy kościoła parafialnego ze zniszczeń, które były efektem działań wojennych w 1939 – bitwy o Biłgoraj oraz pożaru z 11 września 1939.
W 1948 w uznaniu zasług otrzymał od władz kościelnych tytuł Prałata Domowego Ojca Świętego.
Zmarł 9 marca 1952 i został pochowany na cmentarzu przy ul. Lubelskiej w Biłgoraju (sektor V-2-1)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 155. [dostęp 2021-08-04].
- ↑ Cmentarze komunalne w Biłgoraju - wyszukiwarka osób pochowanych [online], bilgoraj.grobonet.com [dostęp 2021-08-04].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Proboszczowie pracujący w naszej parafii. Parafia Rzymskokatolicka pw. Trójcy Świętej i Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju. [dostęp 2019-09-06]. (pol.).
- Mirosław Kita: Dzieje Parafii Trójcy Świętej Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju. Biłgoraj: Parafia Trójcy Świętej i Wniebowzięcia NMP, 2006. ISBN 83-924001-0-0.