Czerwień allura
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny | C18H14N2Na2O8S2 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa | 496,42 g/mol | ||||||||||||||||
| Wygląd | czerwony, karminowy lub pomarańczowoczerwony proszek | ||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||
Czerwień allura, czerwień allura AC, E129 – organiczny związek chemiczny, ciemnoczerwony, spożywczy, smołowy barwnik azowy. Używana zwykle jako sól sodowa, ale również wapniowa lub potasowa. Maksimum widma absorpcji w roztworze wodnym to około 504 nm.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Pierwotnie czerwień allurę wprowadzono w Stanach Zjednoczonych jako substancję zastępującą amarant.
Dziś w przemyśle spożywczym jest używana do produkcji napojów (gazowanych i niegazowanych) wyrobów cukierniczych (głównie ciast biszkoptowych) i galaretek w proszku, a także płatków zbożowych, kasz i herbatników czekoladowych. Znajduje też zastosowanie w przemyśle kosmetycznym (np. szminki) oraz farmaceutycznym[3].
Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Może wywoływać działania niepożądane typowe dla barwników azowych, ponadto ma szkodliwy wpływ na płodność zwierząt[3]. Podejrzewa się, że powoduje pseudoalergie skóry lub dróg oddechowych, zwłaszcza przy nietolerancji aspiryny lub kwasu benzoesowego[4].
W „Tabeli dodatków i składników chemicznych” B. Stathama wskazana jest jako czynnik rakotwórczy[3], jednak według Międzynarodowej Agencji Badań nad Rakiem związek ten nie jest potwierdzonym ani prawdopodobnym czynnikiem rakotwórczym dla ludzi[5].
Regulacje prawne[edytuj | edytuj kod]
Unia Europejska dopuszcza używanie czerwieni allury jako barwnika spożywczego, jednak w Danii, Belgii, Szwajcarii, Francji i Szwecji jest ona zakazana[6]. W Norwegii obowiązywał zakaz jej stosowania w latach 1978–2001 i wówczas była tam legalnie używana tylko w wyrobach alkoholowych i niektórych produktach rybnych[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Allura Red AC dye, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2018-07-14] (ang.).
- ↑ Allura Red AC (nr 458848) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2018-07-14]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ a b c Bill Statham: E213: Tabele dodatków i składników chemicznych. Warszawa: Wydawnictwo RM, 2006. ISBN 978-83-7243-529-3.
- ↑ Zusatzstoffe-online.de. zusatzstoffe-online.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-21)]..
- ↑ Allura Red AC (nr 458848) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2018-07-14]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ E129, UK Food Guide, a British food additives website. Last retrieved 20 May, 2007.
- ↑ Norwegian Food Safety Authority.