Coco Vandeweghe

Coco Vandeweghe

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1991 Nowy Jork
Wzrost	185 cm
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	2008
Trener	Craig Kardon
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	2 WTA, 1 WTA 125, 2 ITF
Najwyżej w rankingu	9 (15 stycznia 2018)
Australian Open	SF (2017)
Roland Garros	2R (2014, 2016, 2018)
Wimbledon	QF (2015, 2017)
US Open	SF (2017)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	4 WTA, 1 WTA 125, 6 ITF
Najwyżej w rankingu	14 (29 października 2018)
Australian Open	QF (2016)
Roland Garros	2R (2016)
Wimbledon	3R (2015, 2022)
US Open	W (2018)
Multimedia w Wikimedia Commons

Colleen Coco Vandeweghe (ur. 6 grudnia 1991 w Nowym Jorku) – amerykańska tenisistka. Mistrzyni juniorskiego US Open 2008 w grze pojedynczej oraz seniorskiego US Open 2018 w grze podwójnej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Coco Vandeweghe jest wnuczką Colleen Kay Hutchins, Miss America z 1952 roku i byłego koszykarza New York Knicks – Ernie Vandeweghe, siostrzenicą koszykarza Ernesta „Kiki” Vandeweghe oraz córką Tauny Vandeweghe – reprezentantki USA w pływaniu na Igrzyskach Olimpijskich 1976, reprezentującej kraj również w siatkówce^[1][2]. Zaczęła grać w tenisa ze swoim starszym bratem w wieku 11 lat^[1].

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

2006–2009[edytuj | edytuj kod]

W rozgrywkach zawodowych zadebiutowała dzięki dzikiej karcie w turnieju w San Diego. Przegrała wówczas w pierwszej rundzie z Kateryną Bondarenko 4:6, 2:6. W 2007 roku przegrała w pierwszej rundzie eliminacji do Indian Wells z Emmanuelle Gagliardi 5:7, 7:6(4), 4:6. Poza tym występowała przede wszystkim w turniejach ITF, aż do drugiej połowy roku, kiedy znowu otrzymała dziką kartę do turnieju głównego w San Diego. Przegrała w pierwszej rundzie z Jeleną Bowiną 3:6, 5:7. Miesiąc później przegrała w pierwszej rundzie eliminacji do US Open z Hiszpanką Maríą José Martínez Sánchez 2:6, 6:4, 5:7. Sezon zakończyła półfinałem w turnieju ITF w Meksyku z Clarisą Fernández 7:6(3), 1:6, 4:6.

W 2008 roku otrzymała dzikie karty do Indian Wells, Miami, Los Angeles i US Open za każdym razem przegrywała jednak w pierwszych rundach. Najbliżej sukcesu była w pierwszym z nich ulegając Stéphanie Cohen-Aloro 7:6(2), 3:6, 4:6. W 2008 roku osiągnęła największy sukces w rozgrywkach młodzieżowych, wygrywając juniorski turniej US Open, pokonując w finale 7:6(3), 6:1 zawodniczkę z Wenezueli, Gabrielę Paz Franco.

Pierwsze zwycięstwo w głównym turnieju WTA osiągnęła w sierpniu 2009 roku w Los Angeles. Sklasyfikowana wówczas na 437. miejscu rankingu pokonała 58. w zestawieniu Tathianę Garbin 6:4, 6:4. W drugiej rundzie przegrała już jednak z Flavią Pennettą 2:6, 4:6.

2010[edytuj | edytuj kod]

Rok 2010 stał się przełomowym. Zaczęło się od pierwszego występu w Australian Open. Mimo porażki w pierwszej rundzie turnieju głównego z Sandrą Záhlavovą 0:6, 1:6 pokazała się poza Stanami Zjednoczonymi. Przegrała później w eliminacjach Indian Wells, Miami i Charleston. W maju wygrała swój pierwszy turniej. W amerykańskim Carson wygrała turniej rangi ITF z pulą nagród 50 tysięcy dolarów. W kolejnym swoim występie, w turnieju w El Paso (25.000 $) odniosła drugi triumf w karierze.

W sierpniu 2010 roku przeszła udanie przez eliminacje do turnieju w San Diego eliminując m.in. Bethanie Mattek-Sands i Sloane Stephens. W głównej drabince wygrała z Giselą Dulko 6:0, 3:0 krecz, by w drugiej rundzie odnieść największy sukces w dotychczasowej karierze pokonując dziewiątą zawodniczkę rankingu WTA – Wierę Zwonariową 2:6, 7:5, 6:4. W ćwierćfinale jednak musiała uznać wyższość późniejszej triumfatorki Swietłany Kuzniecowej 5:7, 2:6.

Później przytrafiły się porażki w pierwszych meczach w turniejach w Cincinnati, New Haven i US Open. Zaliczyła wspólnie z Alexą Glatch drugą rundę US Open w grze podwójnej, w której po dramatycznym meczu uległy Monice Niculescu i Szachar Pe’er 7:6(6), 3:6, 6:7(4).

Pod koniec sierpnia doszło do kolejnego przełomu. Vandeweghe wystartowała w eliminacjach do turnieju w Tokio ogrywając wyżej sklasyfikowane Tathianę Garbin 7:5, 6:4 i Jarmilę Groth 6:4, 7:6(2). W turnieju głównym pokonała Klárę Zakopalovą 6:4, 7:6(6), Aravane Rezaï (wówczas sklasyfikowaną na 18. miejscu rankingu) 6:4, 6:4 oraz Julię Görges 6:3, 6:0. W ćwierćfinale przegrała już jednak z Wiktoryją Azaranką 2:6, 1:6. Dzięki dobrym występom w ciągu sezonu awansowała z 354. miejsca rankingu aż o dwieście czterdzieści pozycji – na 114.

W sezonie okazjonalnie występowała w grze podwójnej. Najlepszym rezultatem Amerykanki było zwycięstwo na koniec sezonu w turnieju ITF w Phoenix. W parze z Tetianą Łużanśką pokonała w meczu mistrzowskim Julię Boserup i Sloane Stephens 7:5, 6:4.

2011[edytuj | edytuj kod]

W nowym sezonie występowała już tylko w turniejach rangi WTA. Przegrała w pierwszych rundach eliminacji do turniejów w Brisbane (z Aleksandrą Panową 6:7(4), 6:7(5)) i Sydney (z Jekatieriną Makarową 1:6, 7:6(5), 4:6). Drugi raz z kolei wystąpiła w Australian Open, ale tym razem przechodząc przez trzy rundy eliminacji. Przegrała jednak w pierwszym meczu turnieju głównego z Alizé Cornet 2:6, 1:6. Doszła do ćwierćfinału turnieju w Memphis przegrywając w nim z Rebeccą Marino 1:6, 6:7(6). Odpadła w drugiej rundzie Indian Wells z Jeleną Janković 2:6, 1:6 oraz w pierwszej w Miami z Varvarą Lepchenko 2:6, 3:6.

Sezon na mączce był nieudany. Przegrała w eliminacjach w Charleston, Madrycie i Rzymie. Po raz pierwszy wystąpiła we French Open, lecz, podobnie jak we wcześniejszych startach na mączce, przegrała w pierwszym meczu.

W turnieju na trawiastych kortach w ’s-Hertogenbosch odpadła w drugiej rundzie eliminacji z Arantxą Rus 4:6, 3:6. Jednak w grze podwójnej, wspólnie z Kirsten Flipkens, osiągnęła najlepszy w sezonie rezultat deblowy dochodząc aż do półfinału. Uległa w nim rozstawionej z numerem 4 parze Barbora Záhlavová-Strýcová – Klára Zakopalová 4:6, 1:6. Później po pierwszych meczach pożegnała się z turniejami na Wimbledonie i w Stanford, ulegając odpowiednio Eleni Daniilidu 4:6, 4:6 i Rebecce Marino 4:6, 4:6. Sezon zakończyła porażkami w pierwszych lub drugich rundach turniejów. Wyjątkiem była trzecia runda w Carlsbadzie, w której przegrała z Sabine Lisicki 4:6, 3:6.

2012[edytuj | edytuj kod]

Początek roku nie należał do udanych, co kosztowało Vandeweghe spadek na 159. miejsce rankingu WTA (marzec 2012). W efekcie spadku zaczęła szukać punktów w turniejach ITF. Starty te nie przyniosły lepszych rezultatów, aż do występu w Nottingham. W turniej z pulą nagród 75.000 $ przeszła przez eliminacje i całą drabinkę główną eliminując m.in. Camilę Giorgi 6:4, 7:5, Anę Tatiszwili 7:6(5), 7:5 i Hsieh Su-wei 2:6, 7:5, 6:4. W finale zmierzyła się z Urszulą Radwańską, z którą jednak przegrała 1:6, 6:4, 1:6. Później udanie przeszła przez eliminacje do Wimbledonu, lecz w pierwszej rundzie turnieju głównego uległa rozstawionej z numerem dziesiątym Sarze Errani 1:6, 3:6.

W kolejnych zawodach – turnieju rangi WTA Premier w Stanford osiągnęła życiowy sukces. Do turnieju głównego dostała się jako „szczęśliwa przegrana”, a w nim pokonała m.in. w drugiej rundzie Jelenę Janković 6:4, 6:2, w ćwierćfinale Urszulę Radwańską 6:4, 6:4, a w półfinale Yaninę Wickmayer 6:2, 3:6, 6:2. W meczu mistrzowskim stanęła naprzeciwko wielkiej Sereny Williams, której uległa po bardzo wyrównanym meczu 5:7, 3:6. Dzięki dobremu występowi awansowała do pierwszej setki rankingu WTA.

Do końca sezonu wystąpiła jeszcze między innymi w ćwierćfinale turnieju w Waszyngtonie, w którym po raz pierwszy w historii została rozstawiona (z numerem 7). W meczu o półfinał nie sprostała jednak Vanii King ulegając 1:6, 6:3, 4:6. Sezon zakończyła na 95. miejscu w rankingu.

2013[edytuj | edytuj kod]

Początek nowego sezonu również nie należał do udanych – w ciągu pierwszych trzech miesięcy udało się Amerykance wygrać zaledwie trzy mecze (tylko jeden w głównej drabince turnieju – w Memphis z Chanelle Scheepers 6:1, 6:2) przy siedmiu porażkach. W kwietniu 2013 roku wystąpiła w turnieju w Monterrey, w którym w pierwszej rundzie wygrała z Marion Bartoli 4:6, 6:3, 6:1. W drugiej już jednak przegrała z Lauren Davis 4:6, 6:7(8). Później musiała występować w turniejach ITF, gdyż była zbyt nisko w rankingu. Wystąpiła m.in. w turnieju w Charlottesville z pulą nagród 50.000,00 dolarów. W turnieju singlowym przegrała w drugiej rundzie, ale w grze podwójnej, w parze z Nicolą Slater, wygrała swój pierwszy turniej. W maju przegrała eliminacje do turnieju w Brukseli, ale dostała się do turnieju głównego jako „szczęśliwa przegrana”. Mimo drugiej szansy przegrała w pierwszej rundzie z Julią Görges 1:6, 5:7. Przegrała też w pierwszej rundzie French Open z rozstawioną z numerem 27 Jarosławą Szwiedową 0:6, 6:3, 2:6.

Druga połowa sezonu też nie rozpoczęła się dobrze, gdyż nie obroniła punktów za finał sprzed roku w turnieju ITF w Nottingham. Odpadła już w drugiej rundzie, mimo iż była rozstawiona z numerem 7. Porażka kosztowała Vandeweghe wypadnięcie z pierwszej setki rankingu WTA – spadła z 96. miejsca na 113. w rankingu z dnia 10 czerwca 2013 roku. Sezon na trawie zakończyła z bilansem jedno 1-3, gdyż przegrała w pierwszych rundach w Birmingham i na Wimbledonie. Porażka w Londynie kosztowała Amerykankę spadek na 245. miejsce w rankingu WTA (22.07.2013).

W lipcu wystąpiła w turnieju w Stanford, gdzie broniła punktów za finał. Udanie przeszła przez kwalifikacje, ale przegrała w drugiej rundzie turnieju głównego z Soraną Cîrsteą 3:6, 3:6. Tydzień później wygrała eliminacje do turnieju w Carlsbadzie. W drugiej rundzie przegrała z Aną Ivanović 6:7(5), 3:6. Podczas US Open osiągnęła taki sam rezultat jak w dwóch wcześniejszych turniejach w lipcu – po przejściu przez eliminacje odpadła w drugiej rundzie. W turnieju gry podwójnej również odpadła w drugim meczu – w parze z Jill Craybas ulegała Anastasiji Pawluczenkowej i Lucie Šafářovej 6:7(6), 4:6.

We wrześniu nie przeszła przez eliminacje do turnieju w Québecu, a później zaczęła starty tylko w turniejach ITF. Najpierw w Albuquerque w grze pojedynczej przegrała w ćwierćfinale, a w parze z Eleni Daniilidu wygrała turniej gry podwójnej. Później przegrała finał singla w Las Vegas, zwyciężając turniej deblowy wspólnie z Tamirą Paszek. W Saguenay przegrała w finale singla, a w New Braunfels wygrała (w parze z Aną Tatiszwili) czwarty turniej deblowy ITF w sezonie. Dzięki dobrym występom w październiku udało się Amerykance awansować na 110. miejsce w rankingu singlowym na koniec roku.

2014[edytuj | edytuj kod]

Początek sezonu 2014 był znów nieudany. Przegrała w eliminacjach do turniejów w Auckland i Sydney. W tym drugim przegrywając ze sklasyfikowaną na 812 miejscu rankingu WTA Amerykanką Abigail Spears 4:6, 2:6. Odpadła w pierwszej rundzie do Australian Open ulegając Anastasiji Rodionowej 4:6, 4:6.

W dalszej części sezonu odpadła w drugiej rundzie Indian Wells z Petrą Kvitovą 2:6, 1:6. W Miami udanie przeszła przez eliminacje, a w turnieju głównym pokonała m.in. Anastasiję Pawluczenkową 7:6(7), 7:5 i Samanthę Stosur 5:7, 7:5, 7:5. W czwartej rundzie uległa dopiero późniejszej triumfatorce, aktualnej liderce rankingu WTA, Serenie Williams 3:6, 1:6. Dojście do czwartej rundy turnieju rangi Premier Mandatory zaowocowało powrotem do pierwszej setki rankingu WTA – awans ze 104. pozycji na 82.

W maju, po raz pierwszy w karierze, awansowała do drugiej rundy French Open, w której przegrała jednak z Jekatieriną Makarową 4:6, 3:6. Sezon na trawie zaczęła od porażki w drugiej rundzie w turnieju ITF w Nottingham z Michelle Larcher de Brito 6:3, 3:6, 5:7. Później doszła do trzeciej rundy w Birmingham – porażka z Klárą Koukalovą 6:3, 6:7(3), 4:6. Dzięki w miarę wczesnej porażce zdążyła wystartować w kwalifikacjach do turnieju rozgrywanego na kortach trawiastych w ’s-Hertogenbosch. Wygrała je i zakwalifikowała się do turnieju głównego, w którym pokonała m.in. w ćwierćfinale Garbiñe Muguruzę 7:6(3), 6:1, a w walce o finał, swoją pogromczynię sprzed tygodnia – Koukalovą 6:4, 6:2. W meczu mistrzowskim zwyciężyła Zheng Jie 6:2, 6:4, odnosząc swój pierwszy triumf WTA w karierze.

Podczas wielkoszlemowego Wimbledonu po raz drugi w ciągu tygodnia pokonała Hiszpankę Garbiñe Muguruzę – w pierwszej rundzie 6:3, 3:6, 7:5. Z turnieju odpadła już jednak w następnym meczu po porażce z kwalifikantką Terezą Smitkovą 3:6, 6:7(4). Wygrany turniej w Holandii i występ w Londynie pozwoliły Vandeweghe awansować po raz pierwszy w karierze do pierwszej pięćdziesiątki rankingu WTA.

W sierpniu znów zabłysnęła formą dochodząc do ćwierćfinału w Montrealu eliminując po drodze dwie przedstawicielki TOP 10 rankingu i byłe jego liderki: Anę Ivanović 6:7(7), 7:6(7), 6:4 i Jelenę Janković 7:6(8), 2:6, 7:5. Jednak na drodze do półfinału stanęła ponownie Jekatierina Makarowa, która drugi raz w sezonie powstrzymała Amerykankę – 1:6, 6:4, 1:6. Później w New Haven przegrała w pierwszym meczu, a podczas US Open w drugim. Na tym samym etapie zakończyła również zmagania w grze podwójnej, partnerując Alison Riske.

Koniec sezonu nie był już udany, gdyż przegrała w drugiej rundzie w Tokio, w trzeciej w Wuhanie (w drugiej po raz drugi w sezonie pokonała Serbkę Jelenę Janković) i pierwszej w Pekinie. Rok zakończyła porażką z 16-letnią Aną Konjuh 2:6, 6:3, 3:6, w drugiej rundzie podczas turnieju w Osace.

2015[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2015 roku doszła do ćwierćfinału w Auckland, w którym przegrała z Barborą Záhlavovą-Strýcovą 4:6, 5:7. Podczas Australian Open wyeliminowała w drugiej rundzie Samanthę Stosur 6:4, 6:4, lecz w kolejnym meczu przegrała z niżej notowaną Madison Brengle 3:6, 2:6. Po raz pierwszy w karierze wystąpiła w turnieju gry podwójnej w Melbourne, lecz wspólnie z Yaniną Wickmayer przegrały mecz otwarcia przeciwko parze Dominika Cibulková – Kirsten Flipkens 3:6, 4:6.

W marcu otrzymała dziką kartę do turnieju w Indian Wells i po raz pierwszy została w nim rozstawiona – z numerem 30. Przegrała już jednak w trzeciej rundzie z Eugenie Bouchard 3:6, 2:6. W turnieju deblowym, partnerując Swietłanie Kuzniecowej, odpadła po drugim meczu, w którym uległa Klaudii Jans-Ignacik i Andreji Klepač 2:6, 3:6. Później podczas turnieju w Miami przegrała już w pierwszej rundzie z kwalifikantką Urszulą Radwańską 4:6, 7:6(2), 3:6.

Wiosną przegrała w drugich rundach podczas turniejów w Madrycie i Strasburgu. Podczas French Open była pierwszą nierozstawioną zawodniczką (zajmując 33. miejsce w rankingu) i przegrała już w pierwszej rundzie z Julią Görges 2:6, 7:5, 1:6. Tydzień później wystąpiła tylko w grze podwójnej na turnieju ITF w Eastbourne. Wspólnie z Shelby Rogers wygrały zmagania bez straty seta, w finale pokonując Jocelyn Rae i Annę Smith 7:5, 7:6(1).

Nie obroniła tytułu w ’s-Hertogenbosch, odpadając w ćwierćfinale z Kiki Bertens 4:6, 1:6. W parze z Michaëllą Krajicek przegrały mecz otwarcia turnieju deblowego z Oksaną Kalasznikową i Jewgieniją Rodiną 2:6, 2:6. W Birmingham przegrała w pierwszej rundzie, a w Eastbourne w trzeciej. Podczas Wimbledonu osiągnęła życiowy sukces w turniejach wielkoszlemowych dochodząc do ćwierćfinału. W drugiej rundzie pokonała Karolínę Plíškovą 7:6(5), 6:4, w kolejnej Samanthę Stosur 6:2, 6:0, a w czwartej Lucie Šafářovą 7:6(1), 7:6(4). W meczu o półfinał uległa jednak Mariji Szarapowej 3:6, 7:6(3), 2:6. W turnieju gry podwójnej, wspólnie z Anną-Leną Grönefeld w drugiej rundzie wyeliminowały rozstawione z numerem 10 Caroline Garcię i Katarinę Srebotnik 7:6(3), 6:3. W kolejnej przegrały po zaciętym meczu z Hsieh Su-wei i Flavią Pennettą 6:3, 0:6, 7:9.

Amerykańską część sezonu Vandeweghe zakończyła w singlu z bilansem 2-5. Zaczęła wówczas występować częściej w deblu, odnosząc dobre rezultaty. Osiągnęła m.in. ćwierćfinał w Cincinnati z Christiną McHale oraz półfinał US Open ponownie z Grönefeld.

Azjatyckie tournee rozpoczęła ponownie od porażki w pierwszej rundzie, tym razem musiała uznać wyższość Agnieszki Radwańskiej podczas turnieju w Tokio (3:6, 3:6). Z lepszej strony pokazała się w Wuhanie, gdzie odpadła dopiero w ćwierćfinale z Angelique Kerber – przy stanie 1:6, 1:3 poddała mecz. Sezon zakończyła kolejną porażką z Agnieszką Radwańską – poddała mecz otwarcia w Pekinie po przegraniu pierwszego seta 3:6.

2016[edytuj | edytuj kod]

W rozgrywkach z cyklu WTA Vandeveghe wygrała 1 turniej deblowy – w marcu 2016 wraz z Bethanie Mattek-Sands zwyciężyły w lokalnym turnieju BNP Paribas Open w Indian Wells, w finałowym pojedynku wygrywając 4:6, 6:4, 10–6 z niemiecko-czeskim duetem Julia Görges–Karolína Plíšková.

Podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro zakwalifikowała się tylko do turnieju deblowego, w którym wystąpiła wspólnie z Bethanie Mattek-Sands. W pierwszej rundzie pokonały Hiszpańską parę Anabel Medina Garrigues – Arantxa Parra Santonja 6:1, 6:1. W drugiej rundzie musiały jednak uznać wyższość, późniejszych srebrnych medalistek, Szwajcarek Timei Bacsinszky i Martiny Hingis 4:6, 4:6.

W pierwszym starcie po igrzyskach wystąpiła w turnieju w Cincinnati. W grze pojedynczej odpadła już w drugiej rundzie po meczu z Garbiñe Muguruzą 6:7(4), 2:6. W turnieju gry podwójnej wystąpiła po raz pierwszy wspólnie ze Szwajcarką Martiną Hingis. Awans do półfinału osiągnęły bez wychodzenia na kort. W pierwszej rundzie, jako para rozstawiona z numerem 4, miały wolny los. W dwóch kolejnych otrzymały walkowery kolejno od Kiki Bertens i Johanny Larsson oraz Sary Errani i Carli Suárez Navarro. W starciu półfinałowym pokonały Julię Görges i Karolínę Plíškovą 6:1, 6:4. W decydującym meczu stanęły naprzeciwko Sanii Mirzy i Barbory Strýcovej. Mimo prowadzenia w pierwszej partii 5:1 nie były w stanie jej wygrać. Przegrały kolejne sześć gemów i set zakończył się wynikiem 5:7. W drugiej sytuacja się odwróciła i to Hinduska z Czeszką objęły prowadzenie 5:1. Vandeweghe z Hingis udało się jeszcze wygrać trzy gemy, ale mecz ostatecznie przegrały 5:7, 4:6^[3].

Podczas US Open wystąpiła w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej. W turnieju singlowym odpadła już w pierwszej rundzie, po porażce z Naomi Ōsaką 7:6(4), 3:6, 4:6. W mikście wraz z Rajeevem Ram zostali rozstawieni z numerem 7. W drugiej rundzie zmierzyli się z nową deblową partnerką Amerykanki – Martiną Hingis i dziesięciokrotnym triumfatorem turniejów wielkoszlemowych grze mieszanej Leanderem Paesem i wygrali 7:6(1), 3:6, 13–11. Doszli do finału, w którym zmierzyli się z Laurą Siegemund i Mate Paviciem. Mimo wyrównanego pojedynku przegrali 4:6, 4:6. W rozgrywkach gry podwójnej wraz ze Szwajcarką zostały rozstawione z numerem 6. W pierwszej rundzie musiały już zmierzyć się trudnymi rywalkami Anną-Leną Grönefeld i Květą Peschke i po trudnym meczu wygrały 4:6, 6:1, 6:2. W drugiej rundzie pokonały Maríę Irigoyen i Paulę Kanię 7:5, 6:3. W kolejnym starciu zmierzyły się z rozstawionymi z nr 11 Chinkami: Xu Yifan i Zheng Saisai i po ponad dwugodzinnym meczu wygrały 6:4, 4:6, 6:2. W starciu ćwierćfinałowym pokonały Czeszki Barborę Krejčíkovą i Kateřinę Siniakovą 6:1, 6:2. W walce o finał musiały jednak uznać wyższość najwyżej rozstawionej w turnieju francuskiej pary Caroline Garcia – Kristina Mladenovic przegrywając 3:6, 4:6.

2017[edytuj | edytuj kod]

W Melbourne po pokonaniu Angelique Kerber oraz Garbiñe Muguruzy dotarła do przedostatniej rundy, w której, mimo prowadzenia w setach, uległa ostatecznie Venus Williams. Następnie szło jej słabiej, aż do Wimbledonu, gdzie, zwyciężając Caroline Wozniacki, awansowała do ćwierćfinału. W Stanford zaliczyła finał singla, a w deblu zdobyła tytuł, ale w Toronto i Cincinnati nie wygrała żadnego meczu. Na US Open znów osiągnęła wielkoszlemowy półfinał, pokonując m.in. Agnieszkę Radwańską i Karolínę Plíškovą.

Historia występów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji

     A, brak startu

     NH, turniej nie odbył się

Występy w grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Występy w grze podwójnej[edytuj | edytuj kod]

Występy w grze mieszanej[edytuj | edytuj kod]

Finały turniejów WTA[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza 6 (2–4)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	15 lipca 2012	Stanford	Twarda	Serena Williams	5:7, 3:6
Zwyciężczyni	1.	21 czerwca 2014	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Zheng Jie	6:2, 6:4
Zwyciężczyni	2.	12 czerwca 2016	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Kristina Mladenovic	7:5, 7:5
Finalistka	2.	6 sierpnia 2017	Stanford	Twarda	Madison Keys	6:7(4), 4:6
Finalistka	3.	5 listopada 2017	Zhuhai	Twarda (hala)	Julia Görges	5:7, 1:6
Finalistka	4.	29 kwietnia 2018	Stuttgart	Ceglana (hala)	Karolína Plíšková	6:7(2), 4:6

Gra podwójna 7 (4–3)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	20 marca 2016	Indian Wells	Twarda	Bethanie Mattek-Sands	Julia Görges Karolína Plíšková	4:6, 6:4, 10–6
Finalistka	1.	21 sierpnia 2016	Cincinnati	Twarda	Martina Hingis	Sania Mirza Barbora Strýcová	5:7, 4:6
Zwyciężczyni	2.	6 sierpnia 2017	Stanford	Twarda	Abigail Spears	Alizé Cornet Alicja Rosolska	6:2, 6:3
Zwyciężczyni	3.	1 kwietnia 2018	Miami	Twarda	Ashleigh Barty	Barbora Krejčíková Kateřina Siniaková	6:2, 6:1
Zwyciężczyni	4.	9 września 2018	US Open	Twarda	Ashleigh Barty	Tímea Babos Kristina Mladenovic	3:6, 7:6(2), 7:6(6)
Finalistka	2.	3 października 2021	Chicago	Twarda	Caroline Dolehide	Květa Peschke Andrea Petković	3:6, 1:6
Finalistka	3.	16 września 2023	San Diego	Twarda	Danielle Collins	Barbora Krejčíková Kateřina Siniaková	1:6, 4:6

Gra mieszana 2 (0–2)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalistka	1.	31 stycznia 2016	Australian Open	Twarda	Horia Tecău	Jelena Wiesnina Bruno Soares	4:6, 6:4, 5–10
Finalistka	2.	9 września 2016	US Open	Twarda	Rajeev Ram	Laura Siegemund Mate Pavić	4:6, 4:6

Finały turniejów WTA 125[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza 2 (1–1)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	17 listopada 2019	Houston	Twarda	Kirsten Flipkens	6:7(4), 4:6
Zwyciężczyni	1.	14 sierpnia 2022	Concord	Twarda	Bernarda Pera	6:3, 5:7, 6:4

Gra podwójna 1 (1–0)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	14 sierpnia 2022	Concord	Twarda	Warwara Flink	Peangtarn Plipuech Moyuka Uchijima	6:3, 7:6(3)

Występy w Turnieju WTA Elite Trophy[edytuj | edytuj kod]

W grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Rok	Rezultat	Przeciwniczka	Wynik
2017	Finał	Julia Görges	5:7, 1:6

Wygrane turnieje rangi ITF[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza[edytuj | edytuj kod]

	Data	Turniej	Kat.	($)	Naw.	Finalistka	Wynik
1.	30/05/2010	Carson	ITF	50 000	twarda	Kristie Ahn	6:1, 6:3
2.	13/06/2010	El Paso	ITF	25 000	twarda	Ryōko Fuda	6:2, 6:1

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (1)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	2008	US Open	Twarda	Gabriela Paz Franco	7:6, 6:1

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2013-08-28]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-28]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2013-08-28]  (ang.).