Christoph Anton von Migazzi
| Kardynał prezbiter | |
.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | 20 października 1714 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 14 kwietnia 1803 |
| Miejsce pochówku | |
| Arcybiskup Wiednia | |
| Okres sprawowania | 23 maja 1757 – 14 kwietnia 1803 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 7 kwietnia 1738 |
| Sakra biskupia | 10 października 1751 |
| Kreacja kardynalska | 23 listopada 1761 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji | 10 października 1751 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Christoph Anton von Migazzi (ur. 20 października 1714 w Trydencie, zm. 14 kwietnia 1803 w Wiedniu) – niemiecki biskup rzymskokatolicki, kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 20 października 1714 roku w Trydencie jako syn hrabiego Vincenza von Migazziego i Therese Aurelii Melchiori[1]. Na chrzcie otrzymał imiona Christoph Bartholomäus Anton[1]. W 1732 roku podjął studia teologiczne na Collegium Germanicum, a następnie na Uniwersytecie La Sapienza, gdzie w 1736 roku otrzymał stopień doktora utroque iure[1]. Na początku studiów został mianowany kanonikiem kapituły katedralnej w Trydencie[1]. 7 stycznia 1738 roku przyjął święcenia prezbiteratu[2]. W 1745 roku został rewidentem Roty Rzymskiej[1]. Cieszył się całkowitym zaufaniem cesarzowej Marii Teresy, która wysyłała go z kilkoma misjami dyplomatycznymi, między innymi po to, by uzyskać dla Franciszka I deklarację lojalności[1]. 20 września 1751 został mianowany arcybiskupem tytularnym Kartaginy i biskupem koadiutorem Mechelen[2]. Sakrę otrzymał 10 października[2]. Rok później został mianowany ambasadorem Austrii w Hiszpanii[1]. W 1756 roku po śmierci biskupa Vác, Migazzi został nominowany na to stanowisko, jednocześnie rezygnując z misji dyplomatycznej[1]. 18 lipca zrezygnował z biskupstwa w Niderlandach Południowych i 20 września przeniósł się do Królestwa Węgier[2]. 23 marca 1757 roku został mianowany arcybiskupem Wiednia[2]. Był przewodniczącym komisji reformującej system edukacji, jednocześnie opowiadając się za ochroną zakonu jezuitów[1]. 23 listopada 1761 roku został kreowany kardynałem prezbiterem, jednak kościół tytularny Czterech Koronatów otrzymał dopiero w kwietniu 1775 roku[2]. Został odznaczony Orderem Świętego Stefana i był protektorem zakonu paulinów[1]. Po ustanowionej w 1773 roku kasacie jezuitów, starał się zachować zakon na terenie cesarstwa, jednak bezskutecznie[1]. Uczestniczył w konklawe 1774–1775[1]. Zmarł 14 kwietnia 1803 roku w Wiedniu[2], jako ostatni kardynał z nominacji Klemensa XIII.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
