Carl Stamitz

Carl Stamitz
Ilustracja
Imię i nazwisko

Carl Philipp Stamitz
Karel Filip Stamic

Data i miejsce urodzenia

ochrz. 8 maja 1745
Mannheim

Pochodzenie

czeskie

Data i miejsce śmierci

9 listopada 1801
Jena

Instrumenty

skrzypce, altówka, viola d’amore

Gatunki

muzyka poważna, muzyka klasycystyczna

Zawód

kompozytor, skrzypek, altowiolista

Powiązania

szkoła mannheimska

Multimedia w Wikimedia Commons

Carl Philipp Stamitz, cz. Karel Filip Stamic (ochrzczony 8 maja 1745 w Mannheimie, zm. 9 listopada 1801 w Jenie[1][2][3]) – niemiecki kompozytor, skrzypek i altowiolista pochodzenia czeskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Johanna[1]. Muzyki uczył się u ojca, później u Christiana Cannabicha, Ignaza Holzbauera i Franza Xavera Richtera[1][3]. W latach 1762–1770 drugi skrzypek orkiestry dworskiej w Mannheimie[1][2]. W 1770 roku wraz ze swoim bratem Antonem wyjechał do Strasburga[2], w latach 1771–1777 był kapelmistrzem i nadwornym kompozytorem na dworze Ludwika, księcia de Noailles[1]. Występował w Concert Spirituel[1][2]. Koncertował w Wiedniu, Frankfurcie i Augsburgu[1][2]. Od 1777 do 1779 roku przebywał w Londynie, następnie w Hadze[2]. Od 1785 roku koncertował w Niemczech, m.in. w Hamburgu, Lubece, Magdeburgu, Lipsku, Berlinie, Dreźnie, Norymberdze, Halle i Kassel, a także w Pradze[1]. W 1795 roku osiadł w Jenie, gdzie wykładał na tamtejszym uniwersytecie[2]. Pod koniec życia zmagał się z problemami finansowymi, planował wyjazd do Rosji[1][3].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Był przedstawicielem drugiego pokolenia szkoły mannheimskiej[1]. Cieszył się dużą popularnością jako skrzypek-wirtuoz, grający też na violi d’amore, o czym świadczą liczne koncerty w wielu krajach europejskich[1]. Jego symfonie mają układ przeważnie 3-częściowy, o następstwie części szybka-wolna-szybka[1].

Jego dorobek obejmuje ponad 50 symfonii, 38 symfonii koncertujących, ponad 80 koncertów (w tym 20 na skrzypce, 3 na altówkę, 6 na wiolonczelę, 11 na flet, 4 na obój, 15 na klarnet, 12 na fagot, 5 na róg), 7 partit na instrumenty dęte, 22 serenady na instrumenty dęte, 6 kwintetów smyczkowych, 21 kwartetów smyczkowych, 12 kwintetów dętych, 35 triów smyczkowych, 6 triów fortepianowych, 90 duetów, 15 sonat skrzypcowych, dwie opery, dwie kantaty, jedną mszę, a także quodlibet w 2 aktach napisany w 1788 roku dla upamiętnienia lotu balonowego Jean-Pierre’a Blancharda[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 74–75. ISBN 978-83-224-0866-7.
  2. ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3446. ISBN 0-02-865530-3.
  3. ↑ a b c d Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 535–536. ISBN 978-0-8108-7183-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Carl_Stamitz&oldid=71330153”