Cameron Mitchell

Cameron Mitchell
Ilustracja
Cameron Mitchell w filmie Love Me or Leave Me.
Imię i nazwisko

Cameron MacDowell Mitzel

Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1918
Dallastown, Pensylwania

Data i miejsce śmierci

6 lipca 1994
Pacific Palisades

Zawód

aktor

Współmałżonek

Johanna Mendel
(1940–1960; rozwód)
Lissa Mitchell
(19??–1973; rozwód)
Margaret Mozingo Mitchell
(1973–1976; rozwód)

Lata aktywności

1945–1994

Cameron Mitchell, właśc. Cameron MacDowell Mitzel[1][2] (ur. 4 listopada 1918 w Dallastown w Pensylwanii, zm. 6 lipca 1994 w Pacific Palisades w Kalifornii[3]) – amerykański aktor filmowy i telewizyjny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako Cameron McDowell Mitzell w Dallastown w hrabstwie York w stanie Pensylwania jako jedno z siedmiorga dzieci ks. Charlesa Michaela Mitzella i Kathryn Isabella Ehrhart Mitzell, którzy byli pochodzenia szkockiego i niemieckiego[4]. W 1921 roku wraz z rodziną przeniósł się do Chicora w Pensylwanii, kiedy jego ojciec został przyjęty jako pastor Kościoła Reformowanego św. Jana w Butler w Pensylwanii i dorastał w Shrewsbury w Pensylwanii. W 1936 roku ukończył liceum Greenwood High School w Millerstown, w stanie Pensylwania.

Pomiędzy pierwszą a drugą wojną światową, jako młody aktor był związany z National Theater Company tworzony przez Alfreda Lunta i Lynn Fontanne. W 1934 roku pojawił się na Broadwayu w komedii szekspirowskiej Poskromienie złośnicy, a potem także w spektaklach: Trojanki (1940), Listopadowi ludzie (1977), Southern Exposure (1950) i Śmierć komiwojażera (1948).

W czasie II wojny światowej służył jako bombardier z United States Army Air Forces i przez krótki okres bił się z myślami o zostaniu profesjonalnym piłkarzem; rzekomo miał podpisany kontrakt z Detroit Tigers aż do śmierci[5].

W 1945 roku podpisał kontrakt z MGM. Debiutował jako podporucznik marynarki George Cross w dramacie wojennym Johna Forda Ci, których przewidziano na straty (They Were Expendable, 1945) u boku Roberta Montgomery i Johna Wayne’a. W 1951 podpisał długoterminowy kontrakt z 20th Century Fox.

W latach pięćdziesiątych XX wieku Mitchell grał sympatycznych bohaterów, skromny biznesmen w komedii Jak poślubić milionera (1953) czy Jigger Craigin w musicalu Henry’ego Kinga Carousel (1956). Jego najlepszym występem, zdaniem fanów i krytyków, była postać Barneya Rossa, boksera uzależnionego od narkotyków w dramacie biograficznym André de Toth Małpa na plecach (Monkey on My Back, 1957) u boku Brada Harrisa i Kathy Garver. Począwszy od lat sześćdziesiątych, Mitchell sprytnie ukrywał się przed Internal Revenue Service, występując w kilkudziesięciu hiszpańskich i włoskich filmach, z których tylko kilka z nich zostało wydanych w Stanach Zjednoczonych.

Użyczył głos postaci Jezusa w dramacie historycznym Henry’ego Kostera Szata (The Robe, 1953).

17 sierpnia 1940 poślubił Joannę Camille Janclaire[6], z którą miał trzech synów: Camerona Jr. (ur. 4 lipca 1941) Charlesa 'Chipa' (ur. 1951) i Freda (zm. 1998) i córkę Camille (ur. 1 marca 1954). 3 maja 1960 rozwiedli się. 15 czerwca 1957 ożenił się z Lissą Jacobs Gertz, z którą miał trójkę dzieci: Jake’a , Jono i Kate. 23 lutego 1974 doszło do rozwodu. 9 maja 1973 poślubił Margaret Brock Johnson Mozingo, 19 listopada 1976 ich małżeństwo zostało anulowane.

Zmarł 6 lipca 1994 w Pacific Palisades na raka płuc w wieku 75 lat[7].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne[edytuj | edytuj kod]

Seriale TV[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Cameron Mitchell (4 de Novembro de 1918). Filmow. [dostęp 2017-08-24]. (port.).
  2. Personalidade: Cameron Mitchell (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2017-08-24]. (port.).
  3. Cameron Mitchell (1918-1994). Find a Grave Memorial. [dostęp 2017-08-23]. (ang.).
  4. Television Western Players, 1960–1975: A Biographical Dictionary. McFarland, str. 303. [dostęp 2017-08-23]. (ang.).
  5. Cameron Mitchell. Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-08-23]. (ang.).
  6. Camille Janclaire w bazie IMDb (ang.)
  7. William Grimes (1994-07-09): Cameron Mitchell, 75, Actor - Created Role in 'Salesman'. The New York Times. [dostęp 2017-08-23]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]