Calvin Brock
| Pseudonim | The Boxing Banker |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 22 stycznia 1975 |
| Obywatelstwo | amerykańskie |
| Styl walki | praworęczny |
| Kategoria wagowa | ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 33 |
| Zwycięstwa | 31 |
| Przez nokauty | 23 |
| Porażki | 2 |
| Remisy | 0 |
| Nieodbyte | 0 |
Calvin Brock (ur. 22 stycznia 1975 w Charlotte) – amerykański bokser wagi ciężkiej.
Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]
Brock zaczął boksować w wieku dwunastu lat. Jego bilans walk jako amatora wynosi 147 wygranych i 38 porażek. W 1999 był amatorskim mistrzem Stanów Zjednoczonych w kategorii superciężkiej[1]. W 2000 pojechał na Igrzyska Olimpijskie w Sydney, jednak nie odniósł tam sukcesu, przegrywając już w swojej pierwszej turniejowej walce z Paolo Vidozem[2].
Obok kariery bokserskiej Brock studiował też zarządzanie na Uniwersytecie Karoliny Północnej w Chapel Hill. Po ukończeniu studiów przez dziewięć miesięcy pracował w Bank of America.
Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]
Zawodową karierę rozpoczął w 2001, ale pierwsze poważniejsze przeszkody na swojej drodze napotkał w 2005. Najpierw w styczniu już w trzeciej rundzie pokonał Clifforda Etienne, a następnie w kwietniu – na punkty – Jameela McCline. Udany rok zakończył zwycięstwem nad Davidem Bostice'em.
W lutym 2006 zmierzył się z Zurim Lawrence'em. Znokautował go w szóstej rundzie, a cios ten uznany został przez Ring Magazine za nokaut roku[3]. W następnej walce jego rywalem był niepokonany do tej pory Timor Ibragimow. Brock wygrał na punkty. Walka toczyła się w skrajnych warunkach – na świeżym powietrzu w Las Vegas, gdzie temperatura wynosiła 38 °C[4].
11 listopada 2006 Brock stanął przed szansą zdobycia mistrzowskiego pasa organizacji IBF. W walce z obrońcą tytułu Wołodymyrem Kłyczką przegrał jednak przez techniczny nokaut w siódmej rundzie. Była to zarazem jego pierwsza porażka w zawodowej karierze[5].
W 2007 stoczył trzy walki. W marcu znokautował już pod koniec pierwszej rundy Ralpha Westa, trzy miesiące później pokonał na punkty Alexa Gonzalesa, chociaż w trzeciej rundzie był liczony. Następnie, razem z Aleksandrem Powietkinem, Eddie Chambersem i Chrisem Byrdem, wziął udział w turnieju eliminacyjnym IBF, który ma wyłonić oficjalnego kandydata do walki z mistrzem świata tej organizacji, Władimirem Kliczko. W pojedynku półfinałowym, 2 listopada 2007, przegrał z Chambersem na punkty po niejednogłośnej decyzji sędziów[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ United States National Championships - Colorado Springs - March 8-13 1999. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2014-05-27]. (ang.).
- ↑ 27.Olympic Games - Sydney, Australia - September 17-30 2000. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2014-05-27]. (ang.).
- ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2010-04-27]. (ang.).
- ↑ Luis Escobar: No Fireworks As Brock Defeats Ibragimov. boxingtimes.com, 2006-07-24. [dostęp 2015-03-03]. (ang.).
- ↑ John Gregg: Klitschko Halts Brock In Seven. boxingtimes.com, 2006-11-11. [dostęp 2015-03-03]. (ang.).
- ↑ Chambers, Lopez Win. eastsideboxing.com, 2007-11-03. [dostęp 2010-04-27]. (ang.).