Bylaczenie

Bylaczenie (kaszub. bëlaczenié^[1]) – zjawisko fonetyczne dialektu północnokaszubskiego^[2]^[3], polegające na stwardnieniu spółgłoski [w ] ⟨ł⟩ w [l ] ⟨l⟩^[4]^[3]. Występuje ono w gwarach bylackich – puckiej, chałupskiej i oksywskiej, a także częściowo w słowińskiej, co tłumaczono wpływem języka niemieckiego^[5]. Według Zdzisława Stiebera to późny germanizm fonetyczny^[1], zaś według Karola Dejny to archaizm^[1]. Zjawisko to w 1856 roku opisał Aleksandr Fiodorowicz Hilferding^[1]. Nie występuje w normatywnym języku kaszubskim^[1]^[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Dialektologia Polska [online], dialektologia.uw.edu.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
↑ Dialektologia Polska [online], dialektologia.uw.edu.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
↑ ^a ^b Nasze Kaszuby [online], pl/modules/artykuly/print.php?articleid=137 [dostęp 2024-04-22] .
↑ ^a ^b Kaszëbskô mòwa. Projekt: emancypacja | Artykuł | Culture.pl [online], culture.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
↑ Edward Breza, Jerzy Treder, Gramatyka kaszubska. Zarys popularny, Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, Gdańsk, 1981, str. 31–32