Burkard Freiherr von Müllenheim-Rechberg

Burkard Freiherr von Müllenheim-Rechberg
Ilustracja
Burkard Freiherr von Müllenheim-Rechberg
Korvettenkapitän Korvettenkapitän
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1910
Spandau

Data i miejsce śmierci

1 czerwca 2003
Herrsching am Ammersee

Przebieg służby
Lata służby

1929–1945

Siły zbrojne

 Reichsmarine
 Kriegsmarine

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RFN

Burkard Freiherr von Müllenheim-Rechberg (ur. 25 czerwca 1910 w Spandau, zm. 1 czerwca 2003 w Herrsching am Ammersee) – niemiecki wojskowy, pisarz oraz pracownik służb dyplomatycznych RFN.

Okres przedwojenny[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w rodzinie posiadającej długie wojskowe tradycje, w roku 1929 rozpoczął służbę w Reichsmarine. W tym czasie odbył służbę na okrętach „Königsberg” i „Karlsruhe”. Od roku 1935 służył w Szkole Marynarki w Mürwik, jako dowódca sekcji. Jesienią 1938 roku mianowany asystentem niemieckiego attaché morskiego w Londynie.

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

W październiku 1939 objął stanowisko czwartego oficera artylerii na pancerniku Scharnhorst. Po uszkodzeniu tej jednostki podczas wypadu w rejon Szetlandów, przeniesiony na niszczycielErich Giese”, na stanowisko pierwszego oficera. Po zniszczeniu tej jednostki w bitwie pod Narwikiem przeniesiony został na pancernik Bismarck jako czwarty oficer artylerii. Uczestniczył w operacji Rheinübung, mającej na celu niszczenie alianckiej żeglugi na Atlantyku, zakończonej zniszczeniem „Bismarcka”. Von Müllenheim-Rechberg był najstarszym stopniem uratowanym oficerem z „Bismarcka”.

Niewola i okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

Niewolę spędził w obozach jenieckich w Wielkiej Brytanii i Kanadzie. Do Niemiec powrócił w listopadzie 1946 roku. Po wojnie Uniwersytet Johanna Wolfganga Goethego we Frankfurcie nad Menem zezwolił mu na ukończenie rozpoczętych w obozie jenieckim studiów prawniczych. Po ich zakończeniu rozpoczął karierę w służbach dyplomatycznych RFN. Pełnił między innymi funkcję konsula generalnego w Toronto oraz ambasadora w Tanzanii i Demokratycznej Republice Konga. Na emeryturę odszedł w roku 1975. Autor wspomnień z okresu służby na „Bismarcku” zatytułowanych: Schlachtschiff Bismarck – Ein Überlebender in seiner Zeit (polski tytuł Pancernik „Bismarck”).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]