Bronisław Gontaszewski
 | |
 starszy posterunkowy | |
| Pełne imię i nazwisko | Bronisław Andrzej Gontaszewski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 29 listopada 1894 |
| Data i miejsce śmierci | 15 lutego 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1920–1934 |
| Formacja | |
| Jednostki | Posterunek PP w Pysznicy |
| Główne wojny i bitwy | |
.jpg){kind=small} | |
| Odznaczenia | |
       | |
Bronisław Andrzej Gontaszewski (ur. 29 listopada 1894 w Stanisławowie, zm. 15 lutego 1940 w Skarżysku) – starszy posterunkowy Policji Państwowej, sierżant Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Mikołaja i Franciszki z Secców[1]. W 1900 przeniósł się z rodziną do Łyśca, gdzie 30 lipca 1909 ukończył siedmioklasową szkołę ludową[2]. Następnie pomagał ojcu przy pracach malarskich i uczył się tego rzemiosła[2]. 1 lutego 1912 w Stanisławowie rozpoczął pracę w charakterze malarza dekoracyjny i wstąpił do Związku Strzeleckiego[3][4].
16 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich, gdzie otrzymał przydział do 3. kompanii V batalionu 1 pułku piechoty. Walcząc na bojowym szlaku Legionów, był dwukrotnie ranny: 30 maja 1915 w bitwie pod Konarami i 17 lipca 1916 pod Studzienicą[5]). W październiku 1915, jako sekcyjny 4. kompanii 6 pułku piechoty[6], w krytycznej sytuacji ostrzału przez rosyjski ckm – poderwał swój oddział do szturmu, pociągając za sobą całą kompanię i doprowadził do zajęcia stanowisk nieprzyjaciela oraz zdobycia ckm[7]. Za czyn ten został później odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowym powołany do armii austriackiej i skierowany na front włoski.
16 grudnia 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i został przydzielony do batalionu etapowego w charakterze instruktora[2]. 28 listopada 1919 zwolnił się z wojska, a 1 lutego 1920 wstąpił do Policji Państwowej[2]. W stopniu starszego posterunkowego pełnił służbę w Posterunku PP w Pysznicy[2][8]. Z dniem 30 września 1934 został przeniesiony w stan spoczynku, a 8 października tego roku przeprowadził się z Pysznicy do Skarżyska Kamiennej na ul. 3 Maja 150[9].
Po kampanii wrześniowej wstąpił do konspiracyjnej organizacji „Orzeł Biały”. Za przynależność do niej został przez Niemców rozstrzelany. Pochowany jest w zbiorowej mogile na „Borze” k. Skarżyska[7].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Bronisław Gontaszewski był żonaty z Barbarą z Malinowskich, z którą miał czworo dzieci: Zbigniewa Antoniego (ur. 1923), Izabelę (ur. 1924), Zygmunta (ur. 1924), Kazimierza Jana (ur. 1929)[7].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6428 – 17 maja 1922[10][11][12]
- Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[8]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[13][14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[15]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[15]
- Odznaka „Za wierną służbę”[16]
- Krzyż Legionowy[16]
- Krzyż Pamiątkowy 6 pułku piechoty Legionów Polskich[6]
- Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry)[17]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 47, tu jako Stanisław Gontaszewski.
- ↑ VII Lista strat 1916 ↓, s. 8.
- ↑ a b Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 239.
- ↑ a b c Polak (red.) 1991 ↓, s. 47.
- ↑ a b M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923 roku, s. 30.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 156.
- ↑ Skarbek 1929 ↓, s. 39, tu jako kpr. Bronisław Gątaszewski.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922 roku, s. 684.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 174.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1 foto.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 203.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gontaszewski Bronisław Andrzej. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.77-7350 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-25].
- VII Lista strat Legionów Polskich. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Legionów Polskich przy Departamencie Wojskowym NKN, 1916-10-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Edward Skarbek: Zarys historji wojennej 6-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.