Botoki

Botoki
Batakiai
Ilustracja
Herb
Herb
Państwo

 Litwa

Okręg

 tauroski

Rejon

tauroski

Gmina

Botoki

Populacja (2001)
• liczba ludności


380

Kod pocztowy

LT-73032

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Botoki”
Ziemia55°21′10″N 22°30′40″E/55,352778 22,511111

Botoki (lit. Batakiai) – miasteczko na Litwie, położone w okręgu tauroskim w rejonie tauroskim, 19 km na północny wschód od Taurogów, 380 mieszkańców (2001). Siedziba starostwa Botoki. Litewski pomnik urbanistyki.

Znajduje się tu kościół parafialny katolicki i luterański, szkoła oraz poczta. 2 km od miasteczka położona jest stacja kolejowa, a przez miasto przebiega droga Taurogi–Skaudwile. Grodzisko w Botokach o rozmiarach 40 × 22 metry i wysokości wałów 8–9 metrów datowane jest na koniec XIII wieku.

W latach 1891–1899 rabinem botockim był Gerszon Lipszyc, w miasteczku funkcjonował żydowski dom modlitewny[1]. Od 1907 roku funkcję rabina pełnił Gerszon-Szalom Kab.

W 1923 roku społeczność żydowska liczyła 88 osób.

22 czerwca 1941 roku Botoki zajęły wojska niemieckie. 21 lipca 1941 roku Niemcy rozstrzelali w podmiejskim lesie wszystkich Żydów-mężczyzn, starszych niż 14 lat. Kilkaset żydowskich kobiet, dzieci i starców – mieszkańców Botok, Upiny i Skaudwili oraz uchodźców z innych miejscowości, stłoczono w dwóch nieukończonych barakach pozostałych po Armii Czerwonej na stacji kolejowej. Przez dwa miesiące przetrzymywano ich pod strażą policji litewskiej, wysyłając silne kobiety i podrostków do prac w pobliskich gospodarstwach. Wszystkie kobiety i dzieci – łącznie ok. 800 osób – zamordowano w sierpniu 1941 r., po czym pochowano je w zbiorowym grobie w lesie, ok. 5 km od Botok, na brzegu Anczy[2].

Od 2006 roku miasteczko posiada własny herb nadany dekretem prezydenta Republiki Litewskiej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. B. Chlebowski, J. Krzywicki (red.), Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XV, 1900, s. 223.
  2. Historia społeczności | Wirtualny Sztetl [online], sztetl.org.pl [dostęp 2022-06-18].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]