Bolesław Rodkiewicz
 | |
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 2 kwietnia 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | oficer sztabu brygady |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
         | |
.png){kind=small}
Bolesław Franciszek Henryk Rodkiewicz[1] (ur. 2 kwietnia 1889 w Siennicy, zm. 1940 w Kalininie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego i inspektor Straży Granicznej, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 2 kwietnia 1889 roku w Siennicy, w rodzinie Stanisława i Teofili z Czubowiczów. Ukończył Gimnazjum Chrzanowskiego w Warszawie i trzy lata studiów na Politechnice Lwowskiej. Działacz Związku Strzeleckiego i Związku Walki Czynnej. Od 6 sierpnia 1914 roku w Legionach Polskich, komendant koszar „Oleandry” w Krakowie, służył w 1 pułku piechoty. Członek Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozie w Szczypiornie. W listopadzie został przeniesiony do obozu karnego w Rastatt[2].
Od lutego 1919 roku w Wojsku Polskim, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Służył m.in. w 33 pułku piechoty i Misji Wojskowej na Dalekim Wschodzie. 1 czerwca 1921 roku, w stopniu porucznika, pełnił służbę w dowództwie 3 Armii, pozostając w ewidencji 1 pułku piechoty Legionów[3]. W latach 1921–1922 był attaché wojskowym w Pradze. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1051. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 roku pozostawał w stanie nieczynnym[4]. W następnym roku pełnił służbę w 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem[5]. W latach 1924–1925 kierownik referatu wywiadowczego dowództwa 13 Dywizji Piechoty w Równem.
28 czerwca 1926 roku został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie do Korpusu Ochrony Pogranicza[6], w którym pełnił służbę na stanowisku oficera sztabu Dowództwa 5 Brygady Ochrony Pogranicza w Łachwie, następnie oficera sztabu dowództwa 6 Brygady Ochrony Pogranicza w Wilnie i od 1927 roku dowódcy 3 kompanii w 21 batalionie granicznym w Niemenczynie. 18 lutego 1928 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 67. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony z KOP do dyspozycji Ministra Skarbu i wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału II Informacyjnego Komendy Głównej Straży Granicznej w Warszawie[8][9]. Pełniąc służbę w Straży Granicznej pozostawał w ewidencji 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem[10][11]. Z dniem 30 czerwca 1935 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12].
Po agresji ZSRR na Polskę w 1939 roku znalazł się w niewoli radzieckiej. w specjalnym obozie NKWD w Ostaszkowie. Przez pewien czas pełnił funkcję tzw. starszego korpusu oficerskiego obozu[13]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje.
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika, a 26 października 2007 roku Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji awansował go pośmiertnie na stopień nadinspektora Straży Granicznej[14]. Awanse zostały ogłoszone w dniu 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15].
17 września 2008 roku przy Zespole Szkół w Damnicy przy ul. Marii Konopnickiej 1 z inicjatywy gimnazjum im. Marii Skłodowskiej-Curie w Damnicy posadzono Dąb Pamięci poświęcony Bolesławowi Rodkiewiczowi[16].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4960
- Krzyż Niepodległości (12 marca 1931)[17]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[18]
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)[19]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[20]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[20]
- Odznaka „Za wierną służbę”[20]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[20]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W 1935 dokonano zmiany imienia z Bolesław Konrad na Bolesław Franciszek Henryk. Stwierdzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 56, 1 czerwca 1935.
- ↑ Waliś 2017 ↓, s. 138.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r., s. 23, 843.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 414.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 235, 358.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 28 czerwca 1926 r., s. 197.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 21 lutego 1928 r., s. 46.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 r., s. 178.
- ↑ Henryk Mieczysław Kula, Polska Straż Graniczna w latach 1928–1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08267-1, s. 59, jako mjr Bolesław Rotkiewicz.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 125, 182.
- ↑ Rocznik oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 32, 428.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 4 lipca 1935 r., s. 85.
- ↑ Andrzej Przewoźnik, Jolanta Adamska, Katyń. Zbrodnia, prawda, pamięć, Warszawa: Świat Książki, 2010, s. 84, ISBN 978-83-247-2036-1, OCLC 750956033.
- ↑ Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 215, 225. ISBN 978-83-917780-5-0.
- ↑ Żołnierze Wojska Polskiego – Uroczysty Apel Pamięci 9 listopada 2007 roku, plac marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie polskieradio.pl [dostęp 2012-03-30] oraz Katyń – Pamiętamy rp.pl, 11 listopada 2007 [dostęp 2012-03-31].
- ↑ „Ocalić od zapomnienia...”. damnica.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-04)]. damnica.pl [dostęp 2012-03-31] oraz Raport z uroczystości posadzenia dębu. Zespół Szkół w Damnicy katyn-pamietam.pl [dostęp 2012-03-31].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej oraz około ochrony bezpieczeństwa granic”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu zwalczania przemytnictwa”.
- ↑ a b c d Na podstawie fotografii [1].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Miednoje Tom II. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. s. 754. [dostęp 2014-04-27].
- Materiały źródłowe do dziejów legionistów internowanych w Szczypiornie w 1917 roku. Grzegorz Waliś (oprac.). Kalisz: Archiwum Państwowe w Kaliszu, 2017. ISBN 978-83-938559-8-8.