Bolesław Borysiuk
| Data i miejsce urodzenia | 1 maja 1948 |
|---|---|
| Prezes Partii Regionów | |
| Okres | od 18 kwietnia 2009 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | Krzysztof Filipek (p.o.) |
| Poseł V kadencji Sejmu | |
| Okres | od 19 października 2005 |
| Przynależność polityczna | |
Bolesław Borys Borysiuk (ur. 1 maja 1948 w Jałowcu) – polski polityk, historyk, politolog, przedsiębiorca, działacz PZPR, poseł na Sejm V kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wykształcenie i praca zawodowa[edytuj | edytuj kod]
W 1971 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego z tytułem zawodowym magistra. Doktorat poświęcony ruchowi oporu na północy Lubelszczyzny obronił eksternistycznie w 1979 w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym PZPR. W 1989 ukończył na tej uczelni studia podyplomowe z zakresu stosunków międzynarodowych.
W latach 1966–1972 działał w Zrzeszeniu Studentów Polskich, w którym od 1971 był sekretarzem Rady Naczelnej. W latach 80. przez kilka miesięcy pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego tygodnika „Rzeczywistość” – organu tzw. twardogłowej frakcji PZPR[1]. W okresach 1972–1977 i 1983–1990 był sekretarzem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Od 1977 do 1981 pracował jako zastępca sekretarza redakcji w Wydawnictwie Współczesnym, a w latach 1981–1983 jako adiunkt na Akademii Teatralnej w Warszawie. Doradzał spółce Art-B. Współpracował z jej współwłaścicielem Bogusławem Bagsikiem[2]. W 1991 z jego pomocą rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej m.in. w Rosji i na Ukrainie. Był też prezesem Forum Polska-Ukraina-Wschód. Do 2005 zasiadał w zarządzie Spółdzielni Mieszkaniowej „Rodzina” w Warszawie oraz radzie nadzorczej spółki Edytor.
W listopadzie 2007 został zatrudniony w Telewizji Polskiej na stanowisku specjalisty w biurze kadr, szkoleń i spraw socjalnych[3], a od stycznia do sierpnia 2009 był doradcą p.o. prezesa TVP Piotra Farfała[4].
Jest autorem kilku książek m.in. Lata walki (1983), za którą otrzymał Nagrodę Ministra Obrony Narodowej III stopnia.
Działalność publiczna[edytuj | edytuj kod]
Od 1971 do rozwiązania należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 2002 został doradcą Samoobrony RP. Stanął na czele jej władz miejskich w Lublinie. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 bez powodzenia kandydował z listy tej partii w okręgu olsztyńsko-białostockim (otrzymał 12 031 głosów).
Rok później uzyskał w wyborach parlamentarnych mandat poselski na Sejm V kadencji z okręgu lubelskiego liczbą 8256 głosów. Wszedł w skład prezydium klubu parlamentarnego Samoobrony RP. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Pracy. Zasiadał też w Komisji Gospodarki. W latach 2005–2007 wchodził w skład Rady Służby Cywilnej. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję (otrzymał 2432 głosy[5]).
Wkrótce po wyborach współtworzył Partię Regionów. 18 kwietnia 2009 został jej prezesem[6]. W wyborach do PE w 2009 był kandydatem z listy Libertas w okręgu łódzkim (dostał 1313 głosów[7]).
W wyborach parlamentarnych w 2011 był kandydatem do Senatu z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej (w ramach porozumienia SLD i Partii Regionów)[8]. W sierpniu 2014 stanął na czele Związku Zawodowego Rolnictwa i Obszarów Wiejskich „Regiony”. W wyborach samorządowych w tym samym roku reprezentował Partię Regionów i działający przy niej związek na liście SLD Lewica Razem do sejmiku lubelskiego, także nie uzyskując mandatu. W 2015 powołany do zarządu Związku Polskich Parlamentarzystów[9]. 16 stycznia 2017 kierowana przez niego Partia Regionów została wyrejestrowana. W 2019 jako bezpartyjny startował do Sejmu z listy SLD, nie uzyskując mandatu[10]. W 2023 jako przedstawiciel ZZRiOW „Regiony” został powołany przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi w skład Rady Ubezpieczenia Społecznego Rolników[11].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jest żonaty. Ma synów Piotra oraz Tomasza, dziennikarza, od 2006 do 2010 członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (z rekomendacji Samoobrony RP).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Samoobrona – tajna broń WSI. pis.org.pl, 20 maja 2004. [dostęp 2015-07-17].
- ↑ Samoobrona, KGB i aferzysta. rp.pl, 14 października 2004. [dostęp 2015-07-17].
- ↑ Samoobrona telewizyjna. dziennikwschodni.pl, 27 grudnia 2007. [dostęp 2022-05-22].
- ↑ LPR-owscy doradcy Farfała odejdą z TVP. rp.pl, 8 października 2009. [dostęp 2015-07-17].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2015-07-17].
- ↑ Warszawa: I Krajowy Kongres Partii Regionów. bankier.pl, 18 kwietnia 2009. [dostęp 2015-07-17].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2009. [dostęp 2015-07-17].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-07-17].
- ↑ Zarząd. parlamentarzysci.pl. [dostęp 2015-07-17].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2020-03-25].
- ↑ Powołanie Rady Rolników. gov.pl, 15 lutego 2023. [dostęp 2023-02-22].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Strona sejmowa posła V kadencji. [dostęp 2015-07-17].
- Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. V kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2006.