Bogdan Głębowicz
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | wypadek samochodowy |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Komunalny nr 1 w Toruniu |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
  | |
Bogdan Głębowicz (ur. 19 sierpnia 1929 w Toruniu, zm. 1 lipca 1974 w Szadłowicach) – polski historyk, profesor i rektor Wyższej Szkoły Nauczycielskiej w Bydgoszczy.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 19 sierpnia 1929 r. w Toruniu. Był synem Jana, naczelnika wydziału w Pomorskiej Izbie Rolniczej w Toruniu, i Wandy z Grzybińskich. W rodzinnym mieście ukończył trzy klasy szkoły powszechnej. Po wybuchu II wojny światowej został wysiedlony wraz z rodzicami z Torunia. Okupację niemiecką przetrwał w Sandomierzu i Kielcach.
W 1945 r. ukończył czwartą klasę gimnazjum w Kielcach, po czym powrócił do Torunia. Uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika, gdzie złożył egzamin dojrzałości w 1947 r. Następnie podjął studia historyczne w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, broniąc w 1952 r. dyplomu pod kierunkiem Ryszarda Mienickiego. Na tej samej uczelni doktoryzował się w 1960 r. (rozprawa Przemysł i rzemiosło gdańskie w latach 1770–1814, przygotowana pod kierunkiem Jadwigi Lechickiej) oraz w 1967 r. uzyskał habilitację (rozprawa Realizacja reformy rolnej PKWN w woj. pomorskim w latach 1945–1948).
Do 1950 r. był etatowym pracownikiem Związku Harcerstwa Polskiego, następnie przez rok uczył w Liceum Ogólnokształcącym Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Toruniu. W latach 1951–1952 był pracownikiem etatowym Wydziału Szkolno-Harcerskiego Zarządu Wojewódzkiego Związku Młodzieży Polskiej w Bydgoszczy.
Od 1952 r. pracował na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, początkowo jako aspirant w Katedrze Historii Polski, następnie starszy asystent (1956), adiunkt (1956) i docent (od 1967) w Katedrze Historii Polski i Powszechnej XIX i XX wieku. Kierował na uczelni Studium Nauk Politycznych.
W 1971 r. przeszedł do pracy w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Bydgoszczy, gdzie jako docent (potem profesor nadzwyczajny) kierował Zakładem Nauk Politycznych, a także pełnił funkcję rektora uczelni, która już po jego śmierci została przemianowana na Wyższą Szkołę Pedagogiczną, a w 2005 r. weszła w skład nowo utworzonego Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego.
Zmarł śmiercią tragiczną wraz z żoną Marią (wypadek samochodowy) w Szadłowicach koło Inowrocławia 1 lipca 1974 r.[1] Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 1 przy ulicy Grudziądzkiej w Toruniu[2].
Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]
Bogdan Głębowicz od czerwca 1948 r. należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, a w grudniu tego roku został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1949–1951 był członkiem egzekutywy podstawowej organizacji partyjnej przy ZM ZMP w Toruniu, a w latach 1953–1954 pełnił funkcję II sekretarza Komitetu Uczelnianego PZPR na UMK w Toruniu.
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Bogdan Głębowicz był żonaty z Marią z d. Konkol. Miał córkę Magdalenę.
Dorobek naukowy[edytuj | edytuj kod]
Bogdan Głębowicz był autorem szeregu prac monograficznych, rozpraw i artykułów. Skupiał się w nich głównie na życiu politycznym województwa pomorskiego (bydgoskiego) w latach 1945–1948. Jego zainteresowania naukowe obejmowały nauki polityczne, historię najnowszą Polski, historię ruchu robotniczego. Ogłosił m.in. prace:
- Realizacja reformy rolnej Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego w województwie pomorskim (bydgoskim) w latach 1945–1948 (1966),
- Kształtowanie się podstaw ustrojowych Mongolskiej Republiki Ludowej w okresie lat 1921–1949 (1968),
- Zarys dziejów i działalności Pomorskiego Okręgu Związku Nauczycielstwa Polskiego (1920–1966) (1969),
- Monografia Brześcia Kujawskiego (1970, jako redaktor i współautor).
Był członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu, Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego oraz Polskiego Towarzystwa Historycznego.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;
- Krzyżem Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Katastrofa samochodowa pod Inowrocławiem. „Dziennik Łódzki”. Rok XXX (nr 156 (7956)), s. 1, 1974-07-03. Łódź: Łódzkie Wydawnictwo Prasowe RSW „Prasa-Książka-Ruch”. ISSN 1898-3111. [dostęp 2017-03-29].
- ↑ GROBONET - wyszukiwarka osób pochowanych - Cmentarze Komunalne w Toruniu [online], grobonet.com [dostęp 2021-02-03] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Błażejewski, Janusz Kutta, Marek Romaniuk: Bydgoski Słownik Biograficzny. T. V. Bydgoszcz: Kujawsko-Pomorskie Towarzystwo Kulturalne. Wojewódzki Ośrodek Kultury, 1998, s. 38–39. ISBN 83-85327-42-7.
- Sławomir Kalembka (red.): Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945–1994. Materiały do biografii. Henryka Duczkowska-Moraczewska, Maciej Gołembiowski, Renata Karpiesiuk. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 1995, s. 217–218 (wersja cyfrowa: 229–230). ISBN 83-231-0670-0. [dostęp 2017-03-29].
- Krystyna Kwaśniewska, Mieczysław Rak: Naukowcy Bydgoszczy. Słownik biograficzny 1997. Wyd. II. Bydgoszcz: Instytut Wydawniczy „Świadectwo”, 1997. ISBN 83-85860-48-7.