Bode Miller

Bode Miller

Data i miejsce urodzenia	12 października 1977 Easton
Wzrost	188 cm
Debiut w PŚ	20.11 1997, Park City (11. miejsce – gigant)
Pierwsze punkty w PŚ	20.11 1997, Park City (11. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	17.12 2000, Val d’Isère (3. miejsce – gigant)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Vancouver 2010 Superkombinacja srebro Salt Lake City 2002 Gigant srebro Salt Lake City 2002 Kombinacja srebro Vancouver 2010 Supergigant brąz Vancouver 2010 Zjazd brąz Soczi 2014 Supergigant Mistrzostwa świata złoto Sankt Moritz 2003 Gigant złoto Sankt Moritz 2003 Kombinacja złoto Bormio 2005 Supergigant złoto Bormio 2005 Zjazd srebro Sankt Moritz 2003 Supergigant Puchar Świata Kryształowa Kula 2004/2005 Kryształowa Kula 2007/2008 2. miejsce 2002/2003 3. miejsce 2005/2006 Puchar Świata (Zjazd) 2. miejsce 2004/2005 2. miejsce 2007/2008 Puchar Świata (Slalom) 2. miejsce 2001/2002 Puchar Świata (Gigant) Mała Kryształowa Kula 2003/2004 2. miejsce 2002/2003 2. miejsce 2004/2005 Puchar Świata (Supergigant) Mała Kryształowa Kula 2004/2005 Mała Kryształowa Kula 2006/2007 Puchar Świata (Kombinacja) Mała Kryształowa Kula 2002/2003 Mała Kryształowa Kula 2003/2004 Mała Kryształowa Kula 2007/2008 2. miejsce 2005/2006
Cytaty w Wikicytatach

Samuel Bode Miller (ur. 12 października 1977 w Easton) – amerykański narciarz alpejski, wielokrotny medalista olimpijski oraz mistrzostw świata, a także dwukrotny zdobywca Pucharu Świata.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Miller znany jest ze wszechstronnych umiejętności alpejskich – zaczynał głównie jako slalomista, z czasem osiągał także dobre wyniki w konkurencjach szybkościowych. W grudniu 2004 roku został drugim zawodnikiem w historii (po reprezentującym Luksemburg Marco Girardellim w sezonie 1988/1989), który odniósł zwycięstwa we wszystkich konkurencjach alpejskich w jednym sezonie; Miller uczynił to zaledwie po dziesięciu zawodach pucharowych sezonu. Jest jedną z barwniejszych postaci w gronie alpejczyków. Znany z ryzykownego stylu jazdy, często nie kończy przejazdów; z drugiej strony udaje mu się zyskiwać czas nad rywalami w sytuacjach, pozornie sprawiających wrażenie popełnienia błędu. Cechuje go także swobodne podejście do startów – w jednym z wywiadów stwierdził, że startował po wypiciu alkoholu (co potem prostował, chodziło jedynie o spożycie alkoholu w wieczór poprzedzający zawody). W innej kontrowersyjnej wypowiedzi oskarżył znanego kolarza Lance’a Armstronga o stosowanie niedozwolonych środków wspomagających. Jak się okazało miał rację.

Zdobył dwa medale na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City w 2002 roku. Został wicemistrzem olimpijskim w slalomie gigancie (za Austriakiem Stephanem Eberharterem) i w kombinacji alpejskiej (za Norwegiem Kjetilem André Aamodtem). Na igrzyskach w Nagano cztery lata wcześniej nie ukończył zarówno slalomu, jak i slalomu giganta. Starty podczas igrzysk w Turynie w 2006 roku rozpoczął od piątego miejsca w zjeździe. Był też szósty w gigancie, a rywalizacji w supergigancie, kombinacji i slalomie nie ukończył.

Jest również multimedalistą mistrzostw świata. Debiutował przed własną publicznością na mistrzostwach świata w Vail w 1999 roku, gdzie w slalomie gigancie i supergigancie zajmował dalsze miejsca, ale w slalomie uplasował się na 8. pozycji. Pierwsze medale zdobył podczas MŚ w St. Moritz cztery lata później, zostając mistrzem w slalomie gigancie i kombinacji oraz wicemistrzem w supergigancie. Zdominował konkurencje szybkościowe podczas mistrzostw świata w Bormio w 2005 roku, wygrywając zjazd i supergigant, natomiast nie ukończył obu slalomów oraz kombinacji. Na późniejszych edycjach MŚ nie stawał już na podium, jego najlepszym wynikiem było szóste miejsce w superkombinacji wywalczone podczas mistrzostw świata w Åre w 2007 roku.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 20 listopada 1997 roku w Park City, zajmując jedenaste miejsce w slalomie gigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. Pierwszy raz na podium zawodów tego cyklu stanął 17 grudnia 2000 roku w Val d’Isère, zajmując trzecie miejsce w gigancie. Wyprzedzili go wtedy tylko Szwajcar Michael von Grünigen i Austriak Heinz Schilchegger. Blisko rok później, 9 grudnia 2001 roku w tej samej miejscowości odniósł pierwsze zwycięstwo w zawodach PŚ, wygrywając giganta. 13 stycznia 2008 roku w Wengen był najlepszy w zjeździe, odnosząc 27. zwycięstwo w karierze, czym wyprzedził Phila Mahre w ilości amerykańskich zwycięstw w PŚ. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w sezonie 2001/2002 zajął czwarte miejsce, a w klasyfikacji slalomu był drugi. Rok później ukończył rywalizację na drugim miejscu, za Eberharterem. W sezonie 2003/2004 ponownie był czwarty; po bardzo dobrym początku sezonu 2004/2005 utrzymał pozycję lidera do końca sezonu i sięgnął po Kryształową Kulę, przed Austriakami Benjaminem Raichem i Hermannem Maierem. Najlepszy w klasyfikacji generalnej był też w sezonie 2007/2008, wyprzedzając Raicha i Didiera Cuche ze Szwajcarii. Sześciokrotnie zdobywał Małą Kryształową Kulę: w slalomie gigancie (2003/04), supergigancie (2004/05, 2006/07) oraz kombinacji (2002/03, 2003/04, 2007/08).

Największe olimpijskie sukcesy osiągnął podczas igrzysk w Vancouver w 2010 roku, gdzie zdobył trzy medale – brązowy w zjeździe^[1], srebrny w supergigancie i złoty w superkombinacji, stając się piątym alpejczykiem na świecie, który zdobył medale olimpijskie w czterech różnych konkurencjach^[2]. Podczas swojego piątego startu olimpijskiego, na igrzyskach w Soczi w 2014 roku zdobył medal brązowy w supergigancie ex aequo z Janem Hudecem. Stał się tym samym najstarszym w historii zdobywcą olimpijskiego medalu w narciarstwie alpejskim.

W październiku 2005 roku opublikował autobiografię Bode: Go Fast, Be Good, Have Fun (napisaną wspólnie z Jackiem McEnany'm).

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
DNF2	19 lutego	1998	Nagano	Gigant	2:38,51	—	Hermann Maier
DNF2	21 lutego	1998	Nagano	Slalom	1:49,31	—	Hans Petter Buraas
2.	13 lutego	2002	Snowbasin	Kombinacja	3:17,56	+0,28	Kjetil André Aamodt
2.	21 lutego	2002	Park City	Gigant	2:23,28	+0,88	Stephan Eberharter
24.	23 lutego	2002	Deer Valley	Slalom	1:41,06	+11,73	Jean-Pierre Vidal
5.	12 lutego	2006	Sestriere	Zjazd	1:48,80	+1,13	Antoine Dénériaz
DSQ	14 lutego	2006	Sestriere	Kombinacja	3:09,45	—	Ted Ligety
DNF1	18 lutego	2006	Sestriere	Supergigant	1:30,65	—	Kjetil André Aamodt
6.	20 lutego	2006	Sestriere	Gigant	2:35,00	+1,06	Benjamin Raich
DNF1	25 lutego	2006	Sestriere	Slalom	1:43,14	—	Benjamin Raich
3.	15 lutego	2010	Whistler	Zjazd	1:54,31	+0,09	Didier Défago
2.	19 lutego	2010	Whistler	Supergigant	1:30,34	+0,28	Aksel Lund Svindal
1.	21 lutego	2010	Whistler	Superkombinacja	2:44,92	—	—
DNF1	23 lutego	2010	Whistler	Gigant	2:37,83	—	Carlo Janka
DNF1	27 lutego	2010	Whistler	Slalom	1:39,32	—	Giuliano Razzoli
8.	9 lutego	2014	Krasnaja Polana	Zjazd	2:06,23	+0,52	Matthias Mayer
6.	14 lutego	2014	Krasnaja Polana	Superkombinacja	2:45,20	+1,40	Sandro Viletta
3.	16 lutego	2014	Krasnaja Polana	Supergigant	1:18,14	+0,53	Kjetil Jansrud
20.	19 lutego	2014	Krasnaja Polana	Gigant	2:45,29	+2,53	Ted Ligety

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
26.	2 lutego	1999	Vail	Supergigant	1:14,53	+2,59	Hermann Maier, Lasse Kjus
18.	12 lutego	1999	Vail	Gigant	2:19,31	+3,82	Lasse Kjus
8.	14 lutego	1999	Vail	Slalom	1:42,12	+0,82	Kalle Palander
DNF1	30 stycznia	2001	Sankt Anton am Arlberg	Supergigant	1:21,46	-	Daron Rahlves
2.	2 lutego	2003	St. Moritz	Supergigant	1:38,80	+0,77	Stephan Eberharter
1.	6 lutego	2003	St. Moritz	Kombinacja	3:18,41	-	-
16.	8 lutego	2003	St. Moritz	Zjazd	1:43,54	+2,24	Michael Walchhofer
1.	12 lutego	2003	St. Moritz	Gigant	2:45,93	-	-
6.	16 lutego	2003	St. Moritz	Slalom	1:40,66	+0,88	Ivica Kostelić
1.	29 stycznia	2005	Bormio	Supergigant	1:27,55	-	-
DNF	3 lutego	2005	Bormio	Kombinacja	3:19,10	-	Benjamin Raich
1.	5 lutego	2005	Bormio	Zjazd	1:56,22	-	-
DNF1	9 lutego	2005	Bormio	Gigant	2:50,41	-	Hermann Maier
DNF2	12 lutego	2005	Bormio	Slalom	1:41,34	-	Benjamin Raich
24.	6 lutego	2007	Åre	Supergigant	1:14,30	+1,34	Patrick Staudacher
6.	8 lutego	2007	Åre	Superkombinacja	2:28,99	+0,98	Daniel Albrecht
7.	11 lutego	2007	Åre	Zjazd	1:44,68	+1,27	Aksel Lund Svindal
15.	14 lutego	2007	Åre	Gigant	2:19,64	+2,01	Aksel Lund Svindal
DNF1	17 lutego	2007	Åre	Slalom	1:57,33	-	Mario Matt
12.	4 lutego	2009	Val d’Isère	Supergigant	1:19,41	+2,43	Didier Cuche
8.	7 lutego	2009	Val d’Isère	Zjazd	2:07,01	+1,37	John Kucera
DNF2	9 lutego	2009	Val d’Isère	Superkombinacja	2:23,00	-	Aksel Lund Svindal
DNF2	13 lutego	2009	Val d’Isère	Gigant	2:18,82	-	Carlo Janka
DNF1	15 lutego	2009	Val d’Isère	Slalom	1:44,17	-	Manfred Pranger
12.	9 lutego	2011	Ga-Pa	Supergigant	1.38,31	+ 2,75	Christof Innerhofer
5.	12 lutego	2011	Ga-Pa	Zjazd	1:58,41	+2,42	Erik Guay
DNF2	14 lutego	2011	Ga-Pa	Superkombinacja	2:54,51	-	Aksel Lund Svindal
12.	18 lutego	2011	Ga-Pa	Gigant	2:10,56	+1,27	Ted Ligety

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas
1.	9 grudnia	2001	Val d’Isère	Gigant	2:36.02 min
2.	10 grudnia	2001	Madonna di Campiglio	Slalom	1:36.01 min
3.	6 stycznia	2002	Adelboden	Slalom	1:33.24 min
4.	22 stycznia	2002	Schladming	Slalom	1:44.60 min
5.	22 grudnia	2002	Alta Badia	Gigant	2:33.81 min
6.	4 stycznia	2003	Kranjska Gora	Gigant	2:04.15 min
7.	26 października	2003	Sölden	Gigant	2:09.58 min
8.	22 listopada	2003	Park City	Gigant	2:20.84 min
9.	11 stycznia	2004	Chamonix	Kombinacja	3:30.91 min
10.	25 stycznia	2004	Kitzbühel	Kombinacja	3:31.43 min
11.	15 lutego	2004	Sankt Anton am Arlberg	Slalom	1:34.60 min
12.	28 lutego	2004	Kranjska Gora	Gigant	2:13.01 min
13.	24 października	2004	Sölden	Gigant	2:16.44 min
14.	27 listopada	2004	Lake Louise	Zjazd	1:42.75 min
15.	28 listopada	2004	Lake Louise	Supergigant	1:28.18 min
16.	3 grudnia	2004	Beaver Creek	Zjazd	1:39.76 min
17.	12 grudnia	2004	Val d’Isère	Gigant	2:20.66 min
18.	13 grudnia	2004	Sestriere	Slalom	1:39.03 min
19.	11 marca	2005	Lenzerheide	Supergigant	1:10.24 min
20.	3 grudnia	2005	Beaver Creek	Gigant	2:34.56 min
21.	16 marca	2006	Åre	Supergigant	1:27.78 min
22.	1 grudnia	2006	Beaver Creek	Zjazd	1:46.15 min
23.	15 grudnia	2006	Val Gardena	Supergigant	1:32.35 min
24.	20 grudnia	2006	Hinterstoder	Supergigant	1:09.76 min
25.	13 stycznia	2007	Wengen	Zjazd	2:28.89 min
26.	29 grudnia	2007	Bormio	Zjazd	2:00.57 min
27.	13 stycznia	2008	Wengen	Zjazd	2:30.40 min
28.	20 stycznia	2008	Kitzbühel	Kombinacja	3:39.86 min
29.	27 stycznia	2008	Chamonix	Superkombinacja	2:34.58 min
30.	3 lutego	2008	Val d’Isère	Superkombinacja	2:18.45 min
31.	1 marca	2008	Kvitfjell	Zjazd	1:46.16 min
32.	15 stycznia	2010	Wengen	Superkombinacja	2:35.96 min
33.	2 grudnia	2011	Beaver Creek	Zjazd	1:43.82 min

• 33 zwycięstwa (9 gigantów, 8 zjazdów, 5 slalomów, 5 supergigantów, 3 kombinacje i 3 superkombinacje)

Miejsca na podium w zawodach chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W październiku 2012 roku poślubił siatkarkę plażową i modelkę Morgan Beck, w maju 2015 roku przyszedł na świat ich syn Nash Skan^[3], a w listopadzie 2016 córka Emeline Grier, dzieci urodziły się w domu^[4]. Emeline zmarła w wyniku utonięcia w basenie 10 czerwca 2018 w Coto de Caza w Kalifornii^[5]. W dniu śmierci Emeline, Morgan była kolejnej w ciąży - w październiku 2018 urodził się ich drugi syn Easton^[6]. 8 listopada 2019 Morgan urodziła bliźnięta, chłopcy również przyszli na świat w domu^[7]. Para wychowuje także 2 dzieci narciarza z poprzednich związków - Neesyn Dacey^[8] (ur. 2008) oraz Samuel, nazywany przez parę Nate^[9] ur. 2013.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Narciarstwo alpejskie: Bode Miller wywalczył złoto w superkombinacji

Zobacz kolekcję cytatów Bode Miller w Wikicytatach

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-28)]. (ang.).