Bobrowicze (obwód brzeski)

Bobrowicze
Бабровічы
Бобровичи
Ilustracja
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

iwacewicki

Sielsowiet

Telechany

Populacja (2009)
• liczba ludności


56[1]

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bobrowicze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Bobrowicze”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, po prawej znajduje się punkt z opisem „Bobrowicze”
Ziemia52°36′32″N 25°46′18″E/52,608889 25,771667

Bobrowicze[2] (biał. Бабровічы; ros. Бобровичи) – wieś na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie iwacewickim, w sielsowiecie Telechany, nad Jeziorem Bobrowickim i przy granicy Rezerwatu Krajobrazowego „Wygonowskie”.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W Bobrowiczach odkryto znaleziska archeologiczne potwierdzające obecność ludzi na tych terenach w neolicie[3].

W dwudziestoleciu międzywojennym leżały w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie kosowskim/iwacewickim[a], w gminie Święta Wola. Swoją siedzibę miała tu wówczas parafia słowiańsko-katolicka pw. św. Jana Ewengelisty i św. Paraskiewy[4].

12 września 1942 Bobrowicze oraz sąsiednie wsie Kraśnica, Wiado i Tupice (Tupiczyce) zostały spalone wraz z mieszkańcami przez esesmanów z niemieckiej ekspedycji karnej. Po wojnie odbudowano jedynie Bobrowicze[5].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. do 12 grudnia 1920 w powiecie pińskim

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. ISBN 978-83-254-2578-4.
  3. Na brzegach “morza Herodota”. Kresy24. [dostęp 2021-01-06]. (pol.).
  4. Baza Miejscowości Kresowych. [dostęp 2021-01-06]. (pol.).
  5. I. Pirożnik, W. Snytko, T. Szczypek, Walory turystyczne szlaku Kanału Ogińskiego na Polesiu Bialoruskim, „Acta Geographica Silesiana”, 5, 2009, s. 54–55 [zarchiwizowane z adresu 2016-06-03].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]