Blue Cheer
 | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Rok rozwiązania | |
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Aktywność | 1967–1972 |
| Wydawnictwo | Polygram Records, Philips Records, Megaforce Records, Magnum Records, Thunderbolt Records, Nibelung Records, Track Records, Rockview Records, Rainman Records |
| Skład | |
| Paul Whaley (zmarły)[1] Dickie Peterson (zmarły)[2] Duck MacDonald | |
| Byli członkowie | |
| Leigh Stephens Randy Holden Ralph Burns Kellogg (Ethan James) Norman Mayell Bruce Stephens Gary Lee Yoder Eric Albronda Jerre Peterson Vale Hamanaka Jerry Whiting Ruben de Fuentes Nick St. Nicholas Terry Rae Tony Rainier Mike Fleck Brent Harknett Billy Carmassi Eric Davis David Salce Dieter Saller Gary Holland | |
| Strona internetowa | |
Blue Cheer – amerykańskie trio psychodeliczne powstałe w 1967 w San Francisco, blisko związane z ruchem hippisowskim[3]. W 2009 roku po śmierci Dickie Petersona grupa została rozwiązana.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W wolnym tłumaczeniu nazwa zespołu znaczy: „smutny wiwat”. Mówiono tak na LSD.
Członkami grupy byli m.in.: Dickie Peterson (basista i wokalista), Leigh Stephens i Duck McDonald (gitarzyści), Paul Whaley (perkusista). Trio było jedną z pierwszych formacji, które psychodelicznego rocka opartego o mocny przester gitary łączyły z bluesem i ciężkim graniem hard rocka.
Brzmienie Blue Cheer było ubogie, ascetyczne, lecz hałaśliwe. Grupę stawia się w szeregu najważniejszych zespołów undergroundowych mających wpływ na kształtowanie się m.in. hard rocka, heavy metalu i licznych jego odmian; niektórzy stawiają zespół w gronie prekursorów punk rocka.
Najbardziej znanymi utworami grupy są: Peace of Mind oraz Summertime Blues.
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
- Vincebus Eruptum (1968, PolyGram)
- Outsideinside (1968, PolyGram)
- New! Improved! Blue Cheer (1969, Philips Records)
- Blue Cheer (1969, Philips Records)
- The Original Human Being (1970, Philips Records)
- Oh! Pleasant Hope (1971, Philips Records)
- The Beast Is Back (1985, Megaforce Records)
- Blitzkrieg Over Nuremberg (1989, Magnum Records)
- Highlights & Low Lives (1990, Thunderbolt Records)
- Dining With the Sharks (1992, Nibelung Records)
- Hello Tokyo, Bye Bye Osaka – Live In Japan 1999 (2003, Track Records)
- Bootleg: Live – Hamburg – London (2005, Rockview Records)
- What Doesn’t Kill You... (2007, Rainman Records)
- Kompilacje
- Motive – Blue Cheer (1969, Philips Records)
- Louder than God: The Best of Blue Cheer (1986, Rhino Records, Warner Music Group)
- Good Times are so Hard to Find: The History of Blue Cheer (1990, Island Records, Mercury Records)
- The Best of Yesteryear (1990)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nie żyje perkusista Blue Cheer, uznawanego za prekursorów heavy metalu. antyradio.pl. [dostęp 2019-02-06]. (pol.).
- ↑ Incubate Blog » Blog Archive » R.I.P. Richard ‘Dickie’ Peterson (Blue Cheer) (1948 – 2009). [dostęp 2010-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-15)].
- ↑ a b c Blue Cheer | Biography, Albums, Streaming Links | AllMusic [online], www.allmusic.com [dostęp 2017-11-22] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Strona oficjalna. bluecheer.us. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-29)]. (ang.)