Bitwa przy Bramie Kollińskiej
| I wojna domowa w republikańskim Rzymie (83–82 p.n.e.). | |||
 Rzym w czasach Republiki | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | Rzym | ||
| Terytorium | |||
| Wynik | zwycięstwo wojsk Sulli | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie świata  | |||
| 41,907222°N 12,498611°E/41,907222 12,498611 | |||
Bitwa przy bramie Kollińskiej – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 82 p.n.e. w czasie tak zwanej I wojny domowej w republikańskim Rzymie (83–82 p.n.e.).
Porażka Gajusza Norbanusa pod Fawencją nie zniechęciła konsula Gnejusza Papiriusza Karbona do prób odblokowania Gajusza Mariusza Młodszego w Preneste. Dysponując siłami 40 000 ludzi konsul operował w górskim rejonie poza miastem. Jednakże po porażce części oddziałów Karbona w bitwie pod Fidencją, część wojsk popularów przeszła na stronę przeciwnika. Widząc bezsensowność dalszej walki Karbon zbiegł do Afryki, pozostawiając w Italii wojska korpusu północnego, które pozbawione dowódcy poniosły klęskę w drugiej bitwie pod Kluzjum z rąk Gajusza Pompejusza. W bitwie tej zginąć miało 20 000 popularów[1].
W tej sytuacji dowódcy wojsk korpusu południowego połączyli swe siły z Samnitami dokonując ataku na Rzym. Armią liczącą ponad 50 000 ludzi dowodzili: Karrynas, Marcjusz, Damazyppus, Telezynus i Albinus-Gutta. Na wieść o obecności armii popularów pod Rzymem, Korneliusz Sulla na czele 50 000 ludzi rozlokował swoje wojska w okolicy miasta pod bramą Kollińską[1].
Do bitwy doszło wieczorem 1 listopada 82 p.n.e. Podczas gdy wojska lewego skrzydła Sulli zostały zepchnięte w kierunku miasta, prawe skrzydło optymatów rozbiło przeciwnika. Zacięta bitwa trwał całą noc. Sulla zdobył w końcu obóz popularów, zmuszając ich wojska do ucieczki. W trakcie bitwy śmierć ponieśli Telezynus oraz Albinus, schwytanych zaś Karrynusa oraz Marcjusza stracono po bitwie. Klęska kosztowała popularów 50 000 zabitych (według Appiana z Aleksandrii), kilka tysięcy jeńców, głównie Samnitów stracono z rozkazu Sulli[2][3].
Decydująca bitwa pod Rzymem zakończyła rządy popularów w Italii. Sulla ogłoszony został dożywotnim dyktatorem, panując do swojej śmierci w roku 78 p.n.e.[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Gazda 2008 ↓, s. 89.
- ↑ Gazda 2008 ↓, s. 89–90.
- ↑ Schreiber 2013 ↓, s. 256–259.
- ↑ Gazda 2008 ↓, s. 90.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Daniel Gazda: Wojny domowe w Imperium Rzymskim. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11325-1.
- Łukasz Schreiber: Sulla 138–78 p.n.e.. Zabrze–Tarnowskie Góry: Inforteditions, 2013. ISBN 978-83-64023-21-7.