Bitwa pod Durben
| II powstanie pruskie | |||
 | |||
| Czas | 13 lipca 1260 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | chrześcijańska wyprawa przeciw Żmudzinom i Litwinom | ||
| Wynik | zdecydowane zwycięstwo żmudzko-litewskie | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Łotwy  | |||
| 56°35′42″N 21°21′00″E/56,595000 21,350000 | |||
Bitwa pod Durben, pod Durbe (obecne Durbe na Łotwie) – starcie zbrojne, które miało miejsce 13 lipca 1260 pomiędzy połączonymi siłami inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego pod dowództwem mistrza krajowego Burcharda von Hornhausena i Krzyżaków pod dowództwem marszałka pruskiego Henryka Botela z dowodzonymi przez księcia Treniotę (siostrzeńca Mendoga) Żmudzinami i Litwinami[1].
Żmudzini nie chcieli się pogodzić z narzucaną im chrystianizacją i uprzednią decyzją Mendoga o podarowaniu Żmudzi zakonowi inflanckiemu. Obaj mistrzowie prowadzili przeciw zbuntowanym Żmudzinom oddziały rycerzy zakonnych oraz zmobilizowanej ludności kurońskiej, liwońskiej i pruskiej. Wojska krzyżackie uzupełniali liczni krzyżowcy. Wśród nich były sprzymierzone z zakonem krzyżackim siły księcia mazowieckiego, Siemowita. W bitwie nad jeziorem Durben (w pobliżu miejscowości Durbe, niem. Durben) wojska zakonne zostały pokonane, a w krwawej walce zginęli obaj dowódcy wraz z około 150 rycerzami. Klęska ta stała się hasłem do wybuchu wielkiego powstania antykrzyżackiego w Prusach, a także spowodowała zerwanie sojuszu Mendoga z Krzyżakami i jego powrót do pogaństwa.
Bitwa ta miała też przykre następstwa dla księcia mazowieckiego Siemowita. W 1262 roku Mendog poprowadził odwetową wyprawę, karząc Siemowita za udział oddziałów mazowieckich w wyprawach krzyżowych na Żmudź. Mendog spustoszył Mazowsze, a książę stracił życie podczas walk o Jazdów[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jan Tyszkiewicz, Karol Mórawski, Krzyżacy Książka i Wiedza Warszawa 1973, s. 280.
- ↑ Jerzy Strzelczyk: Zapomniane narody Europy. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum, 2006, s. 290, seria: Zrozumieć Europę . ISBN 978-83-04-04769-3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Baranauskienė Inga, Durbės mūšis: istorija, priežastys, pasekmės, Telšiai 2010, s. 36;
- Ivinskis Zenonas, Durbės kautynės [w:] Lietuviškoji enciklopedija t. VII pod red. Vaclovas Biržiška, Kaunas 1939, s. 226–229.