Bitwa na ziemi Dziadoszan
| Wojna polsko-niemiecka (1015–1018) | |||
_1_wrze%C5%9Bnia_1015.jpg) Pomnik Bitwy w Lesie Dziadoszyców odsłonięty w Parku Słowiańskim w Szprotawie w 2019 | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | Ziemia Dziadoszan | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | odwrót sił niemieckich za Odrę | ||
| Wynik | wygrana wojsk polskich | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |||
Położenie na mapie Polski  | |||
 51°33′24″N 15°31′00″E/51,556667 15,516667 | |||
Bitwa na ziemi Dziadoszan (także: Bitwa w Lesie Dziadoszyców) – starcie zbrojne, które miało miejsce 1 września 1015 roku podczas wojny polsko-niemieckiej (1015-1018) pomiędzy wojskami polskimi dowodzonymi przez Bolesława Chrobrego a siłami niemieckimi, zakończone zwycięstwem wojsk polskich[1].
Tło[edytuj | edytuj kod]
Chociaż wojska dowodzone przez Henryka II zdołały przebić się w centrum linii obrony polskiej, wyprawa czeska nie odegrała istotnej roli ze względu na dywersję sprzymierzonych z Chrobrym Morawian (zdobyła jedynie gród Businc koło Zgorzelca)[2], natomiast wojska saskie i wieleckie uderzające od północy zostały skutecznie odcięte i pomimo iż przekroczyły Odrę zadowoliły się splądrowaniem okolicy i zawróciły[3]. W tej sytuacji zagrożony otoczeniem cesarz także rozpoczął odwrót[4].
Przebieg bitwy[edytuj | edytuj kod]
W trakcie odwrotu armia niemiecka rozłożyła się obozem na ziemi Dziadoszan. Wobec groźby okrążenia przez wojska Bolesława cesarz wraz z częścią armii przeprawił się przez bagna przy pomocy improwizowanego pomostu[5]. W obozie pozostała jedynie straż tylna dowodzona przez arcybiskupa magdeburskiego Gerona i margrabiego Łużyc Gerona II[6][1]. Oddział ten został otoczony i po trzech atakach całkowicie rozbity przez wojska polskie[7]. Po stronie niemieckiej poległo 200 rycerzy, w tym margrabia Gero II[8].
Po bitwie[edytuj | edytuj kod]
Za resztą armii niemieckiej ruszyła pogoń dowodzona przez Mieszka. Siły polskie próbowały wtedy zdobyć gród Miśnię, lecz przeszkodziła im w tym wzbierająca Łaba[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Barkowski 2018 ↓, s. 345.
- ↑ Olejnik 1988 ↓, s. 51-53.
- ↑ Olejnik 1988 ↓, s. 53.
- ↑ Olejnik 1988 ↓, s. 53-55.
- ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 342-344.
- ↑ a b Olejnik 1988 ↓, s. 55.
- ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 345-346.
- ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 346-347.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Karol Olejnik, Cedynia, Niemcza, Głogów, Krzyszków, Kraków: Wydawnictwo KAW, 1988, ISBN 83-03-02038-2.
- Robert F. Barkowski, Bitwy Słowian, Warszawa: Bellona, 2018, ISBN 978-83-11-15537-4.