Bitwa pod Bedriacum
| Rok czterech cesarzy 69 | |||
 | |||
| Czas | 14 kwietnia 69 n.e. | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | Bedriacum (obecnie Calvatone) | ||
| Wynik | zwycięstwo wojsk Witeliusza | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Włoch  | |||
| 45°05′24″N 10°08′24″E/45,090000 10,140000 | |||
Bitwa pod Bedriacum – bitwa stoczona 14 kwietnia 69 n.e. w czasie wojny domowej w Imperium Rzymskim (tak zwany rok czterech cesarzy)[1].
Po zwycięstwie pod Kastorowe, Oton postanowił ostatecznie zniszczyć armię Aulusa Cecyny i Fabiusza Walensa. Po naradzie ze swoimi dowódcami cesarz opuścił swój obóz, kierując się na tyły, dowództwo armii powierzając swojemu bratu Salwiuszowi Tycjanuszowi Otonowi. Wkrótce w obozie wojsk Otona, doszło do zatargu pomiędzy dowódcami Paulinusem oraz Celsusem a Licyniuszem Prokulusem, który nakazał wymarsz w kierunku Bedriacum (obecnie Calvatone). W odległości 6 km od miasta wojska Otona rozłożyły się obozem. Jeszcze dalej bo w odległości 20 km od obozu Otona, znajdował się obóz Witeliusza[2].
Po kilku dniach bezczynności w dniu 15 kwietnia Salwiusz dał rozkaz do wymarszu w kierunku pozycji przeciwnika. Po dotarciu wojsk do obozu Witeliusza, doszło do walki ze strażą przednią Otona. Ponawiany dwukrotnie atak jazdy Witeliusza rozbił w końcu przeciwnika, który ratował się ucieczką. Wkrótce nadeszły główne siły Otona, które starły się z piechotą Witeliusza. Wojska Cecyny i Walensa uderzyły na słabszego liczebnie przeciwnika z całym impetem. Doszło do zaciętej walki, a szala zwycięstwa przechylała się raz na jedną, raz na drugą stronę. Legionistom Otona udało się nawet zdobyć jednego z orłów legionowych przeciwnika, jednak kontratak bardziej doświadczonych sił Witeliusza zakończył się ich sukcesem, i rozbiciem zbyt wcześnie triumfujących żołnierzy przeciwnika. W tym czasie Walens posłał swoją jazdę na osłabioną flankę wroga, pieczętując zwycięstwo Witeliusza[3].
Widząc klęskę swoich oddziałów, wielu żołnierzy Otona zbiegło z pola bitwy, część zaś powróciła do obozu. Bitwa zakończyła się po kilku godzinach wraz z nastaniem zmroku. Wówczas to Cecyna i Walens dali sygnał do odwrotu. Salwiusz oraz dowódcy Otona zbiegli na południe. Wstrząśnięty klęską Oton popełnił samobójstwo, wbijając sobie sztylet w pierś. Następnego dnia resztki wojsk Otona pod wodzą Anniusza Gallusa zdały broń kapitulując przed siłami Witeliusza, który mianował się imperatorem Rzymu[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tacyt ↓, Dzieje, II 41–46.
- ↑ Gazda 2008 ↓, s. 183–184.
- ↑ Gazda 2008 ↓, s. 184–185.
- ↑ Gazda 2008 ↓, s. 185–186.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Źródła
- Tacyt: Dzieła. Z języka łacińskiego przełożył Seweryn Hammer. Warszawa: Czytelnik, 2004. ISBN 83-07-02993-7.
- Opracowania
- Stephen Dando-Collins: Machina do zabijania. XIV legion Nerona. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11255-1.
- Daniel Gazda: Wojny domowe w Imperium Rzymskim. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11325-1.