Bitwa pod Łopusznem
 | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | pola pod Wiśniowcem oraz Łopusznem[1] | ||
| Terytorium | |||
| Wynik | wygrana Litwinów, Polaków, Rusinów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa pod Łopusznem (znana także jako bitwa pod Wiśniowcem) miała miejsce 28 kwietnia 1512 roku.
W bitwie tej wojska polsko-litewskie-ruskie pod dowództwem hetmana wielkiego koronnego Mikołaja Kamienieckiego oraz hetmana wielkiego litewskiego Konstantego Ostrogskiego rozbiły najazd Tatarów Krymskich, którymi dowodził Mengli I Girej.
Kawaleria polska, licząca 5 tysięcy żołnierzy, dowodzona przez Mikołaja Kamienieckiego, przy wsparciu oddziałów litewskich i ruskich, wycięła w pień hordę tatarską i uwolniła kilkunastotysięczny jasyr. Różne źródła podają straty Tatarów na 10 tysięcy, a nawet 24 tysiące wojowników. Biorąc pod uwagę, że cała armia Chanatu Krymskiego w czasie wojny rzadko przekraczała 40 tysięcy wojowników, należy uznać te informacje o stratach za przesadzone.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Łopuszno, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 273.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jodok Ludwik Decjusz – Księga o czasach króla Zygmunta, przekład zespołowy pod kierunkiem K. Kumanieckiego, wstęp T. Bieńkowski, „Biblioteka Meandra” 28, PWN, Warszawa 1960, s. 64-68.
- Piotr Borawski, Tatarzy w dawnej Rzeczypospolitej, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1986, s. 80-83, ISBN 83-205-3747-9, OCLC 830218869.
- Paweł Jasienica, Polska Jagiellonów, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1975, Tom II, str. 62
- Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I
- Leszek Podhorodecki, Chanat Krymski i jego stosunki z Polską w XV-XVIII w., Warszawa: „Książka i Wiedza”, 1987, s. 85-86, ISBN 83-05-11618-2, OCLC 834841480.