Bitwa pod Łojowem (1651)
| Powstanie Chmielnickiego | |||
 | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik | wygrana Rzeczypospolitej | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Bitwa pod Łojowem, znana także jako druga bitwa pod Łojowem miała miejsce 6 lipca 1651 koło Łojowa, ok. 50 km od Czernihowa, podczas powstania Chmielnickiego i podobnie jak pierwsza, zakończyła się zwycięstwem wojsk litewskich pod dowództwem Janusza Radziwiłła.
Już kilka tygodni po bitwie pod Beresteczkiem, Bohdanowi Chmielnickiemu udało się zebrać rozproszonych Kozaków i wsparty przez Tatarów ponownie stanowił poważne zagrożenie. Tymczasem po stronie polskiej pospolite ruszenie, podobnie jak i król Jan Kazimierz, odmówiło dalszej walki i wróciło do domów. W głąb Ukrainy ruszyły oddziały zaciężne. 3 września hetmani koronni (Potocki i Kalinowski) zajęli Lubar. Na spotkanie z oddziałami koronnymi zdążał na czele wojsk litewskich (11 chorągwi jazdy litewskiej, w tym 2 chorągwie tatarskie Sienkiewicza i Murzy, w sumie 4000 żołnierzy) Janusz Radziwiłł, rozbijając 6 lipca osłonowe oddziały kozackie pułkownika Martyna Nebaby (15 000 głównie piechoty) idące na Homel pod Łojowem nad Dnieprem. Zwycięski hetman polny litewski, po uwolnieniu trzytysięcznego oddziału jazdy kozackiej oblężonego w Krzyczewie, 4 sierpnia zajął Kijów[1][2][3][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Marcin Domagała: Biała Cerkiew 23-25 IX 1651. Zabrze: „Inforteditions”, 2007. ISBN 978-83-8994-315-8.
- ↑ Władysław Andrzej Serczyk: Na płonącej Ukrainie. Dzieje Kozaczyzny 1648–1651. Warszawa: Książka i Wiedza, 1998, s. 347. ISBN 83-05-12969-1.
- ↑ Natalia Jakowlenko: Historia Ukrainy. Od czasów najdawniejszych do końca XVIII wieku. Lublin: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, 2000, s. 228. ISBN 83-85854-54-1.
- ↑ Tadeusz Korzon: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. Lwów: Ossolineum, 1923, s. 339.