Bitwa nad Wabash
| Wojna z Indianami Północnego Zachodu 1785-1795 | |||
 Arthur St. Clair | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | w pobliżu fortu Recovery, Ohio | ||
| Terytorium | |||
| Wynik | klęska Amerykanów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Ohio  | |||
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych  | |||
| 40°21′25,56″N 84°45′46,08″W/40,357100 -84,762800 | |||
Bitwa nad Wabash – starcie zbrojne, które miało miejsce 4 listopada 1791 roku w trakcie długotrwałej wojny z Indianami Północnego Zachodu (1785–1795). Do starcia zwanego także klęską St. Claira doszło w pobliżu Fortu Recovery w obecnym stanie Ohio. Bitwa zakończyła się klęską oddziału Amerykanów pod wodzą generała Arthura St. Claira (1734–1818) weterana amerykańskiej wojny o niepodległość z wojownikami zjednoczonych plemion indiańskich dowodzonych przez Małego Żółwia i Błękitną Kurtkę.
Podłoże[edytuj | edytuj kod]
Armia St. Claira składała się z około dwóch tysięcy doświadczonych żołnierzy, ale także z kilkuset nowo zaciągniętych rekrutów i milicji[1]. Na początku października 1791 roku oddział ten skierował się przeciwko Indianom, którzy już rok wcześniej zadali poważne straty wojskom generała Josiaha Harmarsa (1753–1813). Po bardzo wolnym marszu, w listopadzie oddział dotarł nad brzeg rzeki Wabash, gdzie znajdowały się osady Indian. Kiepsko wyposażona i mało zdyscyplinowana armia amerykańska stopniała podczas marszu do zaledwie 1 400 ludzi. Wielu mężczyzn po upływie okresu służby powróciło po prostu do domów, inni zaś zdezerterowali. Sytuację pogarszał dodatkowo zły stan zdrowia St. Claira, a powtarzające się ataki artretyczne uniemożliwiały mu dowodzenie, wkrótce też musiał być niesiony na noszach.
Bitwa[edytuj | edytuj kod]
Dnia 3 listopada żołnierze założyli obóz po obu stronach rzeki Wabash. Tutaj też oczekiwali Amerykanów ukryci w lesie Indianie. Rano następnego dnia, gdy żołnierze ustawili broń w kozły i stanęli w kolejkach do kuchni polowych, nastąpił atak indiański. Członkowie milicji natychmiast rzucili się – zostawiwszy broń – na drugą stronę rzeki. Żołnierze oddziałów regularnych zdołali opanować panikę i oddali salwę powstrzymując frontalny atak Małego Żółwia[1].
Trwająca około trzech godzin bitwa zakończyła się klęską Amerykanów. Poległo ponad 600 żołnierzy i oficerów, a także spora liczba towarzyszących im żon, osadników i markietanek.
Porażka była wielkim ciosem dla młodego państwa amerykańskiego w walkach z Indianami. Dopiero w roku 1794 po porażce Indian w bitwie pod zaporą z pni, sytuacja militarna zmieniła się na korzyść Amerykanów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Allison 1986 ↓, s. 81.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Harold Allison: The Tragic Saga of the Indiana Indians. Paducah, KY: Turner Publishing Company, 1986. ISBN 0-938021-07-9.
- William H. Guthman: March to Massacre: A History of the First Seven Years of the United States Army. New York: McGraw-Hill, 1970. ISBN 0-07-025297-1.
- John Sugden: Blue Jacket: Warrior of the Shawnees. Lincoln: University of Nebraska Press, 2000. ISBN 0-8032-4288-3.
- Powieść
- Jim R. Woolard: Blood at Dawn. New York: Berkley Books, 2001. ISBN 0-425-17861-7.