Bitwa nad Narwią (1282)
Bitwa nad Narwią – bitwa stoczona 13 października 1282 roku pomiędzy wojskami księcia krakowskiego Leszka Czarnego a sprzymierzonymi wojskami litewsko-jaćwięskimi[1][2].
Jesienią 1282 roku połączone siły Litwinów i Jaćwingów w sile 14 tys. zbrojnych najechały ziemie lubelską. Siły najeźdźców podzielone były na trzy oddziały i po spustoszeniu Lubelszczyzny wycofały się z wielkimi łupami. Podczas odwrotu wojsk litewsko-jaćwięskich w nieznanym bliżej miejscu między Narwią a Niemnem doszło do starcia ze ścigającymi je wojskami polskimi dowodzonymi przez Leszka Czarnego. Przyjmuje się, że bitwa mogła mieć miejsce:
- pod Brańskiem, nad rzekami Nurcem i Branką,
- nad Narwią koło Długosiodła,
- pod Wasilkowem nad Supraślą,
- na polach wsi Łopiennik i Krzywe,
- nad ujściem Czarnej Hańczy do Niemna, nieopodal wsi Jatwieź[wymaga weryfikacji?][3].
6-tysięczna armia polska rozdzieliła siły przeciwników i po ucieczce Litwinów rozbiła wojska jaćwieskie. Po krwawym zwycięstwie wojska polskie splądrowały Wysoczyznę Białostocką. Uważa się, że podczas tej bitwy została złamana siła militarna Jaćwingów, a najazd w roku 1283 był ostatnim łupieżczym napadem tego wojowniczego plemienia na Polskę.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy Strzelczyk: Zapomniane narody Europy. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum, 2006, s. 291, seria: Zrozumieć Europę . ISBN 978-83-04-04769-3.
- ↑ Piotr Bunar, Stanisław A. Sroka: Słownik wojen, bitew i potyczek w średniowiecznej Polsce. Kraków: Universitas, 2004, s. 54. ISBN 83-242-0397-4.
- ↑ Czarna Hańcza uchodzi do Niemna poza granicami RP, więc obie części zdania są sprzeczne.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Krakowski Polska w walce z najazdami tatarskimi w XIII wieku, wyd. MON 1956, str.209