Bernard Czapliński
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 5 października 1908 | |
| Data i miejsce śmierci | 30 grudnia 1980 | |
| Miejsce pochówku | Bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pelplinie | |
| Biskup diecezjalny chełmiński | ||
| Okres sprawowania | 1973–1980 | |
| Biskup pomocniczy chełmiński | ||
| Okres sprawowania | 1948–1973 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat | 19 grudnia 1931 | |
| Nominacja biskupia | 20 stycznia 1948 | |
| Sakra biskupia | 4 kwietnia 1948 | |
| Data konsekracji | 4 kwietnia 1948 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Bernard Czapliński (ur. 5 października 1908 w Grabowie, zm. 30 grudnia 1980 w Starogardzie Gdańskim) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy chełmiński w latach 1948–1973, biskup diecezjalny chełmiński w latach 1973–1980.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kształcił się w progimnazjum w Lubawie oraz gimnazjum w Chojnicach, gdzie w 1927 uzyskał maturę[1] . Następnie studiował w seminarium duchownym w Pelplinie, gdzie w 19 grudnia 1931 otrzymał święcenia kapłańskie. Był wikariuszem w Grudziądzu i Toruniu, od 1936 sekretarzem, a następnie dyrektorem Caritasu okręgu toruńskiego, zaś od 1937 prefekt prywatnego gimnazjum żeńskiego w Toruniu.
W czasie II wojny światowej aresztowany przez Gestapo 18 października 1939, został osadzony początkowo w Forcie VII w Toruniu, następnie w Nowym Porcie w Gdańsku, Grenzdorf, Sachsenhausen i Dachau (od grudnia 1940 do kwietnia 1945). W Dachau wraz z ks. Stefanem Wincentym Frelichowskim organizował Caritas obozowy.
Po powrocie do Polski został administratorem parafii w Chojnicach, a następnie od 1947 proboszczem i prepozytem bazyliki św. Janów w Toruniu.
20 stycznia 1948 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji chełmińskiej ze stolicą tytularną Faustinopolis. Sakrę biskupią otrzymał 4 kwietnia 1948[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „In vinculis pro Christo” (W okowach dla Chrystusa)[3]. W diecezji chełmińskiej pełnił funkcje wikariusza generalnego, przewodniczącego rady liturgicznej, egzaminatora i sędziego prosynodalnego oraz wiceoficjała sądu biskupiego w Pelplinie.
9 maja 1972 po śmierci biskupa diecezjalnego Kazimierza Kowalskiego został wikariuszem kapitulnym, a następnie 16 marca 1973 nominowany jego następcą. Za swoich rządów erygował 33 parafie i wydał 65 listów pasterskich.
Brał udział w II i IV sesji soboru watykańskiego II[4].
Zmarł w szpitalu w Starogardzie Gdańskim, pochowany został w katedrze w Pelplinie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Z dziejów gimnazjum chojnickiego 1920-1939, redaktor Kazimierz Ostrowski, Zrzeszenie Kaszubsko - Pomorskie, Chojnice 1985, s. 41
- ↑ Bernard Czapliński. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2023-10-09]. (ang.).
- ↑ A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 258. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2023-10-09].
- ↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A-Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Bernard Czapliński [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-12-04] (ang.).