Benny Golson

Benny Golson

Benny Golson (2006)
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1929 Filadelfia
Instrumenty	saksofon tenorowy
Gatunki	jazz, hard bop
Zawód	muzyk, kompozytor, aranżer
Wydawnictwo	Contemporary, Riverside, United Artists, New Jazz, Argo, Mercury, Dreyfus
Powiązania	Lionel Hampton, Dizzy Gillespie, Art Blakey, Art Farmer
Instrument
saksofon tenorowy
Zespoły
The Jazztet
Strona internetowa

Benny Golson (ur. 25 stycznia 1929 w Filadelfii) – amerykański saksofonista jazzowy (tenorowy), kompozytor i aranżer.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Do szkoły średniej uczęszczał w Filadelfii. W szkolnej orkiestrze grał obok wielu obiecujących młodych muzyków takich jak John Coltrane, Red Garland, Jimmy Heath, Percy Heath, Philly Joe Jones i Red Rodney. Po ukończeniu w 1950 Howard University w Waszyngtonie, Golson został w Filadefii członkiem rhythm and bluesowego zespołu, którego liderem był Bull Moose Jackson. Pianistą zespołu był w tym czasie Tadd Dameron. Golson uznał go później za jednego z muzyków, którzy wywarli duży wpływ na jego twórczość. W 1953 Golson grał razem z Dameronem, a później w zespołach prowadzonych przez Lionela Hamptona, Johnny’ego Hodgesa, Earla Bostica. W latach 1956–1958 odbył światowe tournèe z Dizzym Gillespiem.

W okresie 1958–1959 był członkiem The Jazz Messengers Arta Blakeya, z którym w 1958 nagrał album Moanin'.

W 1956 Golson był jednym z członków orkiestry Lionela Hamptona, kiedy dowiedział się o śmierci Clifforda Browna, z którym grał razem w zespole (Brown zginął w wypadku samochodowym). Nagła śmierć przyjaciela była głębokim przeżyciem, które stało się impulsem do skomponowania utworu „I Remember Clifford”, poświęconego pamięci Browne’a.

Golson był kompozytorem kilku innych utworów zaliczanych już do standardów m.in.: „Stablemates”, „Killer Joe”, „Whisper Not”, „Along Came Betty” i „Are You Real?”, które wielokrotnie były wykonywane i nagrywane przez innych muzyków^[1].

W latach 1959–1962 Golson, razem z Artem Farmerem, prowadził The Jazztet. Potem na dwanaście lat zrezygnował z grania jazzu na rzecz pracy w studio i z orkiestrami. Komponował w tym czasie muzykę do takich seriali telewizyjnych jak Ironside, Room 222, M*A*S*H oraz Mission: Impossible. W latach 1964–1966 przebywał w Europie. W 1977 powrócił do koncertowania i nagrywania płyt, w 1980 reaktywował z Farmerem The Jazztet. W 1996 organizacja National Endowment for the Arts przyznała mu nagrodę NEA Jazz Masters^[2].

W 2004 wystąpił gościnnie w filmie Terminal (w związku z jego obecnością na słynnym zdjęciu „A Great Day in Harlem”).

Od 2007 regularnie jeździ w trasy koncertowe.

W październiku 2007 otrzymał nagrodę Mellon Living Legend Legacy Award, wręczoną mu przez przedstawicieli Mid Atlantic Arts Foundation na specjalnej uroczystości w Kennedy Center. W tym samym miesiącu wręczono mu także nagrodę za wybitne osiągnięcia życiowe przyznaną przez University of Pittsburgh (International Academy of Jazz Outstanding Lifetime Achievement Award).

W listopadzie 2009, na dorocznym koncercie na University of Pittsburgh, Golson został zaliczony do sław jazzu i jego nazwisko wpisano do International Academy of Jazz Hall of Fame.

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy nagrane w charakterze lidera i współlidera[edytuj | edytuj kod]

Albumy nagrane w charakterze muzyka sesyjnego[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Benny Golson w AllMusic
• Benny Golson w Allaboutjazz
• Oficjalna strona Benny Golsona
• Katalog nagrań Golsona w jazzdisco
• DionizyD. Piątkowski DionizyD., Jazz, Poznań: Atena, 2005, s. 314-315, ISBN 83-87422-05-3, OCLC 831231048 .