Battling Levinsky
 | |
| Pseudonim | Barney Williams |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 180 cm |
| Styl walki | praworęczny |
| Kategoria wagowa | półciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 288 |
| Zwycięstwa | 70 |
| Przez nokauty | 30 |
| Porażki | 20 |
| Remisy | 14 |
Battling Levinsky, właśc. Barney Lebrowitz (ur. 10 czerwca 1891 w Filadelfii, zm. 12 lutego 1949 tamże[1]) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii półciężkiej.
Pochodził z żydowskiej rodziny[2]. Rozpoczął zawodowo walczyć jako pięściarz w 1910 pod pseudonimem Barney Williams. W 1913 dostał się pod opiekę managera Dana Morgana, który zmienił jego przydomek na Battling Levinsky i doprowadził do zdobycia tytułu mistrza świata[3]. Choć oficjalne statystyki podają, że Levinsky stoczył 288 walk zawodowych, w rzeczywistości było ich więcej, być może ponad 500. Był znany głównie z umiejętności walki defensywnej[3]. Miał naturalną wagę półciężką, ale często mierzył się z bokserami kategorii ciężkiej.
Większość jego walk była stoczona w formule no decision. W 1910 stoczył 20 bokserskich pojedynków, a w 1911 19. W tym roku trzykrotnie walczył z Leo Houckem i raz z Jackiem Dillonem, zdaniem prasy przegrywając te pojedynki. w 1912 stoczył 21 walk, w tym dwie z Eddiem McGoortym. W 1913 również walczył 21 razy, w tym dwukrotnie z Jackiem „Twin” Sullivanem, a także z Dillonem i znacznie cięższymi „Firemanem” Jimem Flynnem i „Porky” Danem Flynnem.
14 kwietnia 1914 w Butte zmierzył się z Jackiem Dillonem o mistrzostwo świata w kategorii półciężkiej (do 175 funtów). Tytuł w tej kategorii był nieobsadzony, odkąd Philadelphia Jack O’Brien przestał go bronić w 1905. Dillon zwyciężył na punkty po 12 rundach i został tym samym nowym mistrzem świata[4]. W walce rewanżowej 28 maja tego roku w Indianapolis Dillon był również lepszy zdaniem prasy (walka była no decision)[5]. W tym roku Levinsky walczył również m.in. z „Porky” Danem Flynnem (trzykrotnie), „Firemanem” Jimem Flynnem, Bobem Moha i Edem „Gunboat” Smithem.
Przegrał walkę o mistrzostwo świata z Dillonem 25 kwietnia 1916 w Kansas City[6], ale po dwóch kolejnych pojedynkach z tym bokserem, które były no decision, zdobył tytuł mistrza świata w kategorii półciężkiej po pokonaniu Dillona na punkty 24 października 1916 w Bostonie[7]. Był to dziewiąty pojedynek tych pięściarzy[8].
Jako mistrz świata przez długi czas nie bronił tytułu, rywalizując w walkach towarzyskich. Mierzył się, najczęściej po kilka razy, z takim zawodnikami, jak m.in. Billy Miske, Bob Moha, Ed „Gunboat” Smith, Leo Houck, Tommy Gibbons i Harry Greb, z którym spotykał się sześciokrotnie, w tym raz w walce o tytuł mistrzowski 17 lutego 1919 w Buffalo[9]. Wszystkie walki z Grebem były no decision i we wszystkich zdaniem prasy wygrał Greb.
6 listopada 1918 w Filadelfii Levinsky został znokautowany w 3. rundzie przez przyszłego mistrza świata wagi ciężkiej Jacka Dempseya.
12 października 1920 w Jersey City Levinsky stracił tytuł mistrza świata kategorii półciężkiej, gdy Georges Carpentier znokautował go w 4. rundzie[10]. 13 stycznia 1922 spróbował zdobyć czempionat Stanów Zjednoczonych w tej kategorii, ale Gene Tunney pokonał go na punkty. Po tej walce Levinsky pauzował do 1926, w którym stoczył pięć pojedynków, w tym no decision z Youngiem Striblingiem, zdaniem prasy przegrany. Kontynuował karierę do 1930.
Został wybrany w 2000 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Battling Levinsky (Barney Lebrowitz) (Barney Williams) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Battling Levinsky (Barney Lebrowitz) [online], International Jewish Sports Hall of Fame [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- ↑ a b James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 166. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1914-04-14 Jack Dillon w pts 12 Battling Levinsky, Holland Arena, Butte, Montana, USA - USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1914-05-29 Jack Dillon nd-w pts 10 Battling Levinsky, Federal Park, Indianapolis, Indiana, USA - USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-04-25 Jack Dillon w pts 15 Battling Levinsky, Convention Hall, Kansas City, Missouri, USA - USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-10-24 Battling Levinsky w pts 12 Jack Dillon, Armory AA, Boston, Massachusetts, USA - USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- ↑ a b Battling Levinsky [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1919-02-17 Battling Levinsky nd-l pts 10 Harry Greb, Broadway Auditorium, Buffalo, New York, USA - USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1920-10-12 Georges Carpentier nd-w co 4 (12) Battling Levinsky, International League Park, Jersey City, New Jersey, USA - WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 166-167. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- Battling Levinsky [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- Battling Levinsky (Barney Lebrowitz) [online], International Jewish Sports Hall of Fame [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- Battling Levinsky (Barney Lebrowitz) (Barney Williams) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Levinsky'ego [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- Battling LEVINSKY [online], Sport & Note [dostęp 2015-06-21] (ang.).