Batalion ON „Gdynia I”
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1937 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Stanisław Zaucha |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | Lądowa Obrona Wybrzeża |
| Skład | typ IVbatalionu piechoty typ spec. organizacji wojennej 3017 |
| Odznaczenia | |
 | |
I Gdyński Batalion Obrony Narodowej (batalion ON „Gdynia I”) 3 morski batalion strzelców[1] – pododdział piechoty Wojska Polskiego II RP.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Batalion został sformowany jesienią 1937 roku, w Gdyni, w składzie Morskiej Brygady ON. W maju 1939 roku jednostka została przeformowana według etatu batalionu ON typu IV. Podczas mobilizacji alarmowej osiągnął etat batalionu piechoty typ. spec.
Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” I Gdyński batalion ON był zawiązkiem 3 morskiego batalionu strzelców – jednostki formowanej przez 2 morski batalion strzelców w Gdyni[2], w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem zielonym. Batalion został zmobilizowany w/g etatu batalionu piechoty typ spec. organizacji wojennej 3017[3].
Organizacja i obsada personalna batalionu w dniu 25 sierpnia 1939 r.[edytuj | edytuj kod]
Dowództwo[a]
- dowódca batalionu – mjr Stanisław Zaucha
- adiutant – ppor. rez. inż. Józef Langiewicz
- oficer informacyjny – ppor. rez. Bolesław Pelc
- oficer gospodarczy – ppor. rez. Marian Owoc
- płatnik – ppor. rez. Edmund Matczyński
- oficer żywnościowy – plut. pchor. Teodor Płotek
- lekarz – ppor. rez. dr Jerzy Matuszewski
- szef batalionu i dowódca drużyny – sierż. Leon Michniowski
Razem w dowództwie 7 oficerów, 30 szeregowych, 2 samochody ciężarowe, 1 motocykl, 1 samochód sanitarny, 10 wozów żywnościowych, 2 wozy sanitarne, 1 wóz bagażowo–kancelaryjny, 4 konie wierzchowe i 26 koni taborowych.
Pluton łączności [b]
- dowódca plutonu – por. rez. inż. Stanisław Ostrowski
4 patrole telefoniczne, centrala, 6 rowerzystów, 6 łączników konnych (bez koni), 2 patrole sygnalizacji świetlnej (bez migaczy), patrol sygnalizacyjny z lotnikiem.
Razem w plutonie 1 oficer, 35 szeregowych, 1 wóz narzędziowy, 2 konie, 6 rowerów.
Pluton kolarzy [c]
- dowódca plutonu – por. Tadeusz Jaroszewski
Razem w plutonie 1 oficer, 32 szeregowych, 1 motocykl, 32 rowery, 2 rkm.
Pluton pionierów[4]
- dowódca plutonu – ppor. Wacław Gedroyć
Razem w plutonie 1 oficer, 22 szeregowych, 2 konie i wóz narzędziowy
1 kompania strzelecka
- dowódca kompanii – kpt. Stanisław Rolny
- dowódca I plutonu – ppor. rez. Stanisław Bussler
- dowódca II plutonu – ppor. rez. Zygmunt Fruczek
- dowódca III plutonu – ppor. rez. Józef Przygoński
Razem w kompanii 4 oficerów, 155 szeregowych, 9 rkm, 1 kuchnia polowa, 3 wozy, 8 koni taborowych i 1 koń wierzchowy.
2 kompania strzelecka
- dowódca kompanii – kpt. Wojciech Topa
- dowódca I plutonu – por. rez. Tomir Legocki
- dowódca II plutonu – ppor. rez. Bolesław Cwilewicz
- dowódca III plutonu – ppor. rez. Florian Drecki
Razem w kompanii 4 oficerów, 160 szeregowych, 9 rkm, 1 kuchnia polowa, 3 wozy, 8 koni taborowych i 1 koń wierzchowy.
3 kompania strzelecka
- dowódca kompanii – kpt. Jan Jarzębowski
- dowódca I plutonu – por. rez. Stefan Dzierżanowski
- dowódca II plutonu – ppor. rez. Tadeusz Krupiński
- dowódca III plutonu – ppor. Arkadiusz Chinczewski
- szef kompanii – sierż. Szczepan Waliszewski
- podoficer sanitarny – kpr. Antoni Durczak
Razem w kompanii 4 oficerów, 160 szeregowych, 9 rkm, 1 kuchnia polowa, 3 wozy, 8 koni taborowych, 1 koń wierzchowy.
kompania ciężkich karabinów maszynowych
- dowódca kompanii – por. rez. Bolesław Polkowski
- dowódca I plutonu – ppor. rez. Walerian Bogusz
- dowódca II plutonu – ppor. rez. Franciszek Kozłowski
- dowódca III plutonu – ppor. rez. Andrzej Mądrzak
- dowódca plutonu moździerzy – ppor. rez. inż. Bolesław Malisz
Razem w kompanii: 5 oficerów, 120 szeregowych, 9 ckm, 2 moździerze piechoty, 20 biedek, 1 kuźnia, 1 kuchnia polowa, 7 wozów taborowych, 38 koni taborowych, 1 koń wierzchowy.
Łącznie batalion liczył 26 oficerów oraz 714 podoficerów i szeregowych, a także 90 koni taborowych i 8 koni wierzchowych. Był uzbrojony i wyposażony w dziewięć ciężkich karabinów maszynowych wzór 1930, dwa 81 mm moździerze piechoty Stokes–Brandt, dwadzieścia dziewięć ręcznych karabinów maszynowych Browning wz. 1928, dwadzieścia biedek, trzydzieści jeden wozów, cztery kuchnie polowe, dwa samochody ciężarowe i jeden samochód sanitarny[d]
Za kampanię wrześniową 1939 batalion został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[5].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zgodnie z etatem był to poczet dowódcy batalionu, drużyna gospodarcza i sekcja sanitarna. Stanowisko oficera żywnościowego batalionu było stanowiskiem oficerskim.
- ↑ Zgodnie z etatem był to oddział łączności.
- ↑ Zgodnie z etatem był to oddział zwiadowców.
- ↑ Z przedstawionej organizacji wynika, że I Gdyński Batalion ON liczył 718 żołnierzy, w tym 26 oficerów oraz 692 podoficerów i szeregowców. W stosunku do etatu baonu typu IV było 16 żołnierzy więcej, w tym 7 oficerów. Brak, w stosunku do etatu, plutonu przeciwpancernego i drużyny pionierów. W etacie nie występowała kompania karabinów maszynowych, natomiast w każdej kompanii strzeleckiej był pluton karabinów maszynowych a. 3 drużyny.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 1104-1105.
- ↑ Kopacz 2013 ↓, s. 3301-306.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 717, 1095.
- ↑ Tym i Rzepniewski 1979 ↓, s. 223, 232.
- ↑ Zarządzenie gen. W Andersa z 11 listopada 1966 r. Instytut Polski i Muzeum im. gen Sikorskiego w Londynie, sygn. A XII 77.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Pindel: Obrona Narodowa 1937-1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06301-X. OCLC 69279234.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Adiutor", 2010. ISBN 978-83-86100-83-5. OCLC 674626774.
- Wacław Tym, Andrzej Rzepniewski: Gdynia 1939. Relacje uczestników walk lądowych. Wstęp, wybór i komentarze Wacław Tym i Andrzej Rzepniewski. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1979. ISBN 83-215-7187-5.
- Antoni Kopacz: Obrona Kępy Oksywskiej. Nieznane relacje obrońców polskiego morza 1 IX-19 IX 1939 r.. Polanica-Zdrój: Wydawnictwo Maria, 2013. ISBN 978-83-62337-76-7.