Barney Ewell
 | ||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 25 lutego 1918 | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 kwietnia 1996 | |||||||||||||||
| Wzrost | 180 cm | |||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Harold Norwood „Barney” Ewell (ur. 25 lutego 1918 w Harrisburgu w Pensylwanii, zm. 4 kwietnia 1996 w Lancaster w Pensylwanii[1]) – amerykański lekkoatleta sprinter, trzykrotny medalista olimpijski z 1948 z Londynu.
Urodzony w ubogiej rodzinie w Harrisburgu, przez wiele lat był czołowym sprinterem w Stanach Zjednoczonych. Jego pierwszym osiągnięciem było mistrzostwo USA (AAU) juniorów w biegu na 100 metrów w 1936. Później zdobywał mistrzostwo Stanów Zjednoczonych (AAU) seniorów w biegu na 100 metrów w 1941, 1945 i 1948 oraz w biegu na 200 metrów w 1939, 1946 i 1947[2][3]. Był także akademickim mistrzem USA (NCAA) na 100 jardów i na 220 jardów w 1940 i 1941[4] oraz akademickim mistrzem (IC4A) na 100 jardów, 220 jardów oraz w skoku w dal w 1940, 1941 i 1942[5]. Studiował wówczas na Pennsylvania State University. Po odbyciu służby wojskowej w latach II wojny światowej powrócił na uniwersytet, który ukończył w 1947. na mistrzostwach AAU w 1948 wyrównał (w wieku 30 lat) rekord świata na 100 m wynikiem 10,2 s[6].
Na igrzyskach olimpijskich w 1948 w Londynie wystąpił w trzech konkurencjach. Początkowo sądził, że wygrał finał biegu na 100 metrów, jednak analiza finiszu pokazała, że zajął 2. miejsce za swym rodakiem Harrisonem Dillardem. Podobnie w biegu na 200 metrów zdobył srebrny medal, tym razem przegrywając po zaciętej walce z innym Amerykaninem Melem Pattonem. W sztafecie 4 × 100 metrów pobiegł na 1. zmianie (po nim biegli Lorenzo Wright, Dillard i Patton). W finale sztafeta amerykańska wyraźnie wygrała, ale została zdyskwalifikowana za przekroczenie strefy zmian przy przekazywaniu pałeczki przez Ewella Wrightowi. Po analizie filmu z biegu okazało się, że zmiana był prawidłowa i sztafecie USA przywrócono złoty medal po 3 dniach od zakończenia konkurencji[1].
Po igrzyskach Ewell utracił status amatora i występował przez kilka lat jako zawodowy lekkoatleta.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Barney Ewell [online], olympedia.org [dostęp 2020-06-23] (ang.).
- ↑ United States Championships (Men 1876–1942) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-06-03] (ang.).
- ↑ United States Championships (Men 1943–) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-06-03] (ang.).
- ↑ NCAA Division I Championships (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-06-03] (ang.).
- ↑ IC4A Championships (1876–1942) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-06-03] (ang.).
- ↑ Progression of IAAF World Records. 2015 Edition [online], IAAF, s. 27 [dostęp 2020-07-05] (ang.).
| 1876–1878 New York Athletic Club | |
|---|---|
| 1879–1888 NAAAA | |
| 1888–1979 Amateur Athletic Union |
|
| 1980–1992 The Athletics Congress | |
| od 1993 Mistrzostwa USA |
|
- ↑ a b c Zwycięzca został wyłoniony po run-off
- ↑ a b W 1888 odbyły się mistrzostwa NAAAA i AAU
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Oznacza lata, w których mistrzostwa były również eliminacjami do igrzysk olimpijskich, w innych latach były to odrębne imprezy
- ↑ a b c Najlepszy Amerykanin w biegu finałowym, w mistrzostwach AAU występowały też inne kraje
| 1876–1878 New York Athletic Club | |
|---|---|
| 1879–1888 NAAAA | |
| 1888–1979 Amateur Athletic Union |
|
| 1980–1992 The Athletics Congress | |
| od 1993 Mistrzostwa USA |
|
| 1906–1979 Amateur Athletic Union |
|
|---|---|
| 1980–1992 The Athletics Congress | |
| od 1993 Mistrzostwa USA |
|
