Autobus niskopodłogowy
Autobus niskopodłogowy – pojazd klasy I, II lub A, w którym co najmniej 35% powierzchni dostępnej dla pasażerów stojących (lub w jego przedniej części w przypadku pojazdów przegubowych bądź na pokładzie dolnym w przypadku pojazdów dwupokładowych) stanowi powierzchnię bez stopni i zapewnia dostęp do co najmniej jednych drzwi głównych[1].
Autobus, który nie ma stopni wejściowych, co jest ułatwieniem przy wymianie podróżnych na przystankach oraz dla osób z niepełnosprawnością, starszych i z wózkami dziecięcymi. Część autobusów niskopodłogowych umożliwia swobodny przewóz osób z niepełnosprawnością poruszających się na wózkach inwalidzkich.
Przykłady pojazdów[edytuj | edytuj kod]
- MAN NG 312
- MAN Lion’s City/MAN Lion’s City G
- Mercedes-Benz Citaro
- Solaris Urbino
- Volvo 7000/Volvo 7000A
- Volvo 7700/Volvo 7700A
- CityLAZ-12/CityLAZ-20
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Wysokość podłogi w tego typu autobusach wynosi ok. 32–35 cm nad jezdnią (po zastosowaniu przyklęku ok. 24–28 cm). W tych pojazdach zazwyczaj znajduje się miejsce na wózek inwalidzki. Autobus ma w 100% niską podłogę na całej długości autobusu lub w 3/4. Silnik umiejscowiony może być z tyłu poziomo – wówczas autobus jest w 90% niskopodłogowy, lub pionowo w zabudowie wieżowej – wówczas zajmuje pół tylnej ściany pojazdu.
-
Pochylnia ułatwiająca wjazd wózkiem do autobusu niskopodłogowego. -
Wnętrze autobusu niskopodłogowego Solaris Urbino 18. Po prawej stronie miejsce dla wózków.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Punkt 2.1.4. regulaminu nr 107 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) – Jednolite przepisy dotyczące homologacji pojazdów kategorii M2 i M3 w odniesieniu do ich budowy ogólnej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. Nr 373, s. 136).