Arthurzinho

Arthurzinho
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Arthur dos Santos Lima

Data i miejsce urodzenia

13 maja 1956
Rio de Janeiro

Wzrost

162 cm

Pozycja

ofensywny pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1974 São Cristóvão
1976–1978 Fluminense FC 13 (1)
1979–1982 Operário 56 (19)
1982–1984 Bangu AC
1984 CR Vasco da Gama 25 (14)
1984–1985 Corinthians Paulista 11 (0)
1985–1986 Bangu AC
1986–1987 Botafogo 11 (2)
1987–1990 Bangu AC 15 (4)
1990 Fortaleza
1990 Paysandu SC
1991 Bangu AC
1992–1993 Vitória
1993–1994 EC Bahia 9 (1)
1994 Fortaleza
1995 Madureira
1996 Olaria
1997 Fluminense FC
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1984  Brazylia 1 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1997 Vitória
1997 Fluminense FC
1998 América Natal
1999 Sampaio Corrêa
2000 Santa Cruz
2001 Vitória
2002 Vila Nova
2003 Vitória
2004 Sampaio Corrêa
2005 Vitória
2006 Olaria
2006–2007 Vitória
2007 EC Bahia
2008 EC Bahia
2009 Al Kharaitiyat
2009 ABC Natal
2009 Vila Nova
2010–2011 Anapolina
2011 Joinville
2013 CRAC
2013 Joinville
2013 Paysandu SC
2015 America
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Arthurzinho, właśc. Arthur dos Santos Lima (ur. 13 maja 1956 w Rio de Janeiro) – brazylijski piłkarz i trener, występujący podczas kariery na pozycji ofensywnego pomocnika.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Karierę piłkarską Arthurzinho rozpoczął w klubie São Cristóvão Rio de Janeiro w 1974. W 1976 trafił do Fluminense FC. W lidze brazylijskiej zadebiutował 26 marca 1978 w przegranym 0-1 meczu derbowym z CR Flamengo[1]. Z Fluminense zdobył mistrzostwo stanu Rio de Janeiro - Campeonato Carioca w 1976. W latach 1979–1982 występował w Operário Campo Grande. W 1982 występował ponownie w Atlético Mineiro. Z Operário czterokrotnie zdobył mistrzostwo stanu Mato Grosso do Sul - Campeonato Matogrossense w 1979, 1980, 1981, 1982. Indywidualnie Arthurzinho został królem strzelców ligi stanowej w 1980.

W latach 1982–1990 występował kolejno w Bangu AC, CR Vasco da Gama, SC Corinthians Paulista, po raz drugi w Bangu, Botafogo FR, po raz trzeci w Bangu. W 1990 występował w Fortalezie i Paysandu SC, po czym po raz ostatni został zawodnikiem Bangu. W Bangu łącznie rozegrał 201 spotkań i strzelił 71 bramek. Kolejne lata Arthurzinho spędził w Salvadorze w Vitórii i EC Bahia.

Z Vitórią zdobył mistrzostwo stanu Bahia - Campeonato Baiano w 1992 oraz 24 bramkami został królem strzelców tych rozgrywek. W Bahii 14 listopada 1993 w zremisowanym 2-2 meczu z Bragantino Bragança Paulista Arthurzinho po raz ostatni wystąpił w lidze[2]. Ogółem w latach 1978–1993 wystąpił w lidze w 140 meczach i strzelił 41 bramki. W następnych latach występował w Fortalezaie, Madureirze Rio de Janeiro, Olarii Rio de Janeiro oraz Fluminense FC, w którym zakończył karierę w 1997.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Z reprezentacją Brazylii Arthurzinho jedyny raz wystąpił 21 czerwca 1984 w wygranym 1-0 towarzyskim meczu z reprezentacją Urugwaju, w którym w 66 min. zdobył bramkę.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Arthurzinho został trenerem. Karierę trenerską rozpoczął w Vitórii Salvador. 12 marca 1997 w wygranym meczu 3-0 Vitórii z Botafogo w Copa do Brasil Arthurzinho zadebiutował w roli trenera w rozgrywkach krajowych[3]. Z Vitórią zdobył mistrzostwo stanu Bahia - Campeonato Baiano w 1997. W tym samym roku prowadził Fluminense. 24 września 1997 w zremisowanym 1-1 meczu z União São João Araras zadebiutował w roli trenera w lidze[4]. Nie zapobiegł jednak pierwszemu w historii spadku Fluminense z I ligi.

W 2000 powrócił do Vitórii, z którym zdobył kolejne mistrzostwo Bahii. W 2001 prowadził Vila Nova Goiânia, z którym zdobył mistrzostwo stanu Goiás - Campeonato Goiano. Kolejnych latach kilkakrotnie wracał do Vitórii, Bahii i Sampaio Corrêa. Obecnie prowadzi trzecioligowy klub Joinville EC, z którym awansował do Campeonato Brasileiro Série B.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Miniencyklopedia Piłka Nożna nr 11-12 2004, Historia meczów reprezentacji Brazylii 1957–2004, Oficyna wydawnicza ATUT, Wrocław 2004, ISSN 1644-8189, str. 44.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]