Apolinary Głowiński
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 1 maja 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 10 sierpnia 1945 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | artysta malarz, rzeźbiarz |
| Odznaczenia | |
  | |
Apolinary Głowiński (ur. 1 maja 1884 w Tarnopolu, zm. 10 sierpnia 1945 w Warszawie) – polski artysta malarz i rzeźbiarz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Stanisława i Pauliny z Bernalewskich. Uczył się w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem. W latach 1904–1910 studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych malarstwo pod kierunkiem prof. Floriana Cynka i Józefa Pankiewicza, rzeźbę u prof. Konstantego Laszczki. Po ukończeniu studiów jako stypendysta galicyjskiego Wydziału Krajowego wyjechał na studia w państwowej akademii Ecole des Beaux-Artes w Paryżu i do Włoch. Po powrocie do kraju w 1913 osiedlił się w Warszawie i do 1915 współpracował z Wincentym Drabikiem, scenografem w Teatrze Polskim. W czasie I wojny światowej, będąc obywatelem austriackim, został internowany na Syberii, skąd wrócił w 1918 jako żołnierz - ochotnik 5 Dywizji Syberyjskiej.
Po powrocie do Warszawy poświęcił się rzeźbiarstwu, tworzył w brązie, drewnie, marmurze i gipsie. Był twórcą pomników: Adama Mickiewicza (odsłonięty 16 grudnia 1926) i Józefa Piłsudskiego (odsłonięty 11 listopada 1935), które stanęły w Tarnopolu. Jego autorstwa były także popiersia Słowackiego, Kraszewskiego, Czackiego i Kołłątaja ustawione na balustradzie mostu Kazimierza Wielkiego w Łucku. Spod jego dłuta wyszły też popiersia znanych ludzi, m.in. Macieja Rataja, Wojciecha Trąmpczyńskiego, Stanisława Przybyszewskiego, Andrzeja Struga, Władysława Szczawińskiego, Zygmunta Słomińskiego oraz rzeźby i medaliony: Mefisto, Władca, Koniec wojny, Kosynier, Tondo z głową dziewczynki. W 1928 na Salonie Dorocznym w Zachęcie został odznaczony medalem za portret (popiersie z drewna) Stanisława Wyspiańskiego[1]. W 2004 gipsową replikę popiersia ustawiono przy Amfiteatrze w Łazienkach Królewskich, na granitowym postumencie z napisem „Stanisław Wyspiański”[2]. Należał do Związku Zawodowego Artystów Rzeźbiarzy[3].
Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 3A-2-28)[4].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (1937)[5]
- Brązowy Krzyż Zasługi (9 listopada 1929)[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ „Przegląd Artystyczny” Nr 2, R IV, Warszawa-Wilno-Łódź, 8 kwietnia 1928 r.
- ↑ Pomnik Stanisława Wyspiańskiego / pomnik / Apolinary Głowiński [online], PUSZKA / warszawska mapa street artu i sztuki publicznej [dostęp 2020-03-14] (pol.).
- ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 87. [dostęp 2021-07-20].
- ↑ Moje cmentarze ...: Apolinary Głowiński [online], MOJE CMENTARZE ..., 2 października 2016 [dostęp 2020-03-13].
- ↑ Odznaczenie rzeźbiarza. „Wschód”. Nr 71, s. 7, 10 stycznia 1938.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 13, poz. 23 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających : malarze, rzeźbiarze, graficy. T.2 : D-G /zespół red. dr Jolanta Maurin-Białostocka [et al.]; Polska Akademia Nauk Instytut Sztuki, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1975, ISBN 83-04-0493-3.
- Desa – aukcja 53. desa.art.pl, 11 grudnia 2004. s. 13. [dostęp 2014-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-16)].
- Monografia „Cmentarz Bródnowski”, praca zbiorowa, Urząd Dzielnicy Warszawa-Targówek, Warszawa 2007.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Pocztówki z pomnikami Apolinarego Głowińskiego w bibliotece Polona