Antonio Gabriele Severoli
| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 28 lutego 1757 |
| Data i miejsce śmierci | 8 września 1824 |
| Biskup Fano | |
| Okres sprawowania | 1787-1801 |
| Datariusz Jego Świątobliwości | |
| Okres sprawowania | 1823-1824 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 18 grudnia 1779 |
| Nominacja biskupia | 23 kwietnia 1787 |
| Sakra biskupia | 13 maja 1787 |
| Kreacja kardynalska | 8 marca 1816 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji | 13 maja 1787 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Antonio Gabriele Severoli (ur. 28 lutego 1757 w Faenzy, zm. 8 września 1824 w Rzymie[1]) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z arystokratycznego rodu; był synem hrabiego Carlo Severoli i Anny Dorotei[1]. W młodości uczył się w Rawennie, a następnie studiował w Modenie i na Papieskiej Akademii Kościelnej[1]. W 1787 w Cesenie uzyskał tytuł doktora utroque iure[1]. Dwa lata później w rodzinnej Faenzy przyjął święcenia kapłańskie[2]. 23 kwietnia 1787 został wybrany biskupem Fano i był nim do 1801[2]. Następnie został mianowany biskupem Petry, a 11 stycznia 1808 – biskupem Viterbo[2]. W międzyczasie pełnił także rolę nuncjusza apostolskiego w Austrii[2].
8 marca 1816 został kreowany kardynałem prezbiterem z tytułem Santa Maria della Pace[2]. W latach 1823-1824 pełnił rolę datariusza Jego Świątobliwości[1]. Uczestniczył w konklawe 1823, jednak jego kandydatura została zablokowana, w wyniku weta zgłoszonego przez kardynała Giuseppe Albaniego (w imieniu cesarza Austrii, Franciszka I)[1]. Severoli zmarł w Rzymie, gdzie też został pochowany[1].