Antonina Halicka

Antonina Halicka
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1908 ; Mały Łoświd
Data i miejsce śmierci	30 grudnia 1973 ; Warszawa
	doktor nauk geologicznych
	Specjalność: mineralogia
Alma Mater	Uniwersytet Stefana Batorego
Doktorat	1939 ; Uniwersytet Stefana Batorego
Profesura	1955 (ndzw.)
	Odznaczenia
	;

Antonina Halicka, z domu Jaroszewicz, primo voto Kłyszyńska (ur. 13 lutego 1908 w Małym Łoświdzie k. Witebska, zm. 30 grudnia 1973 w Warszawie) – polska geolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1926 ukończyła gimnazjum w Wilnie, a następnie rozpoczęła studia równocześnie z zakresu chemii i petrografii na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego. Podczas studiów prowadziła zajęcia na kursach dokształcających, które organizowano dla nauczycieli szkół średnich, wykładała również na Uniwersytecie Robotniczym w Wilnie. Uczestniczyła w spotkaniach Klubu Dyskusyjnego, który organizowała lewica akademicka, a w późniejszym okresie Klub Demokratyczny. Od 1930 była asystentką przy Katedrze Mineralogii i Petrografii Uniwersytetu Stefana Batorego pod kierunkiem Pawła Radziszewskiego, a od 1934 Stanisława Małkowskiego. W 1935 obroniła pracę magisterską pt. „Materiały do charakterystyki petrograficznej profilu dyluwdalnego Łysej Góry koło wsi Szaltory pod Wilnem”, w 1937 jako stypendystka Funduszu Kultury Narodowej odbyła podróże naukowe do Szwecji i Finlandii. Gromadziła również materiały porównawcze z terenów Litwy, Łotwy i Estonii. W latach 1935-1939 uczestniczyła w pracach terenowych zespołu Zakładu Mineralogii i Petrografii USB, który przygotowywał przeglądową mapę petrograficzną Wileńszczyzny z uwzględnieniem problematyki rozmieszczenia surowców mineralnych. W 1939 na podstawie monografii „Zarys petrografii moren Wileńszczyzny” uzyskała stopień doktora nauk ścisłych w zakresie petrografii i geologii. Po zajęciu Wilna przez Armię Czerwoną zaangażowała się w tworzenie Litewskiego Oddziału Komitetu do Spraw Geologii przy Radzie Komisarzy Ludowych ZSRR, prace te przerwała okupacja hitlerowska, ale kontynuowano je po ponownym zajęciu Litwy przez Rosjan. W lipcu 1945 Antonina Halicka została repatriowana do Polski i zamieszkała w Warszawie, początkowo powierzono jej stanowisko zastępcy Dyrektora Departamentu Administracji Terenowej, a następnie była zastępcą Dyrektora Departamentu Artykułów Przemysłowych i Polityki Rozdzielnictwa w Ministerstwie Aprowizacji i Handlu. W 1947 została Naczelnikiem Wydziału Studiów Przyrodniczych w Ministerstwie Oświaty, w czerwcu tego samego roku Antoninę Halicką powołano na stanowisko wicedyrektora Muzeum Ziemi w organizacji^[1]. 9 czerwca 1948 utworzono muzeum jako instytucję państwową, w 1950 zastąpiła na stanowisku dyrektora profesora Stanisława Małkowskiego. Zasiadała w Komisji Koordynacyjnej PKPG do spraw Planu 6-letniego oraz Komisji Geologii przy Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego, była delegatem Ministerstwa Oświaty w Państwowej Radzie Geologicznej. W 1951 weszła w skład Komitetu Organizacyjnego i uczestniczyła w pracach nad powstaniem Centralnego Urzędu Geologii, a następnie współpracowała przy powstaniu Instytutu Geologii CUG. W 1955 uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego, utrzymała stanowisko dyrektora, gdy w 1959 muzeum przeszło pod zarząd PAN. Antonina Halicka była członkiem Narodowego Komitetu Międzynarodowej Unii Muzealnej (ICOM), brała udział w pracach Sekcji Rady Muzeów przy Ministerstwie Kultury i Sztuki, należała do Zespołu Konsultacyjnego przy Centralnym Zarządzie Muzeów i Ochrony Zabytków. Jako członek ICOM reprezentowała polskie muzealnictwo przyrodnicze na kongresach w Sztokholmie (1959) i w Hadze (1962)^[2].

Członkostwo[edytuj | edytuj kod]

Zarząd Główny TWP;
- Przewodnicząca Zarządu Stołecznego TWP;
Komitet Nauk Geologicznych PAN;
Komitet Historii Nauki i Techniki PAN;
Rada Naukowa:
- Zakładu Nauk Geologicznych PAN;
- Archiwum PAN;
- Zakładu Historii Nauki i Techniki PAN;
- Muzeum Mazowieckiego w Płocku;
- Ligi Ochrony Przyrody;
- Rady Programowej Wydawnictw Geologicznych.