Antoni Tomiczek
 | |
 major pil. | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 listopada 2013 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1930–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 37 Łęczycki Pułk Piechoty, |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | Zajęcie Zaolzia przez Polskę
|
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
      | |
.svg){kind=small}
Antoni Tomiczek (ur. 13 listopada 1915 w Pstrążnej, zm. 19 listopada 2013 tamże) – polski pilot wojskowy i sportowy, weteran II wojny światowej, major Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po szkole podstawowej wstąpił do Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2 w Koninie. W 1933 otrzymał przydział do 37 pułku piechoty w Kutnie[2]. W 1936 roku, zgłosił się do lotnictwa. Szkolenie lotnicze przeszedł w Krakowie i Grudziądzu. Służył w 122 eskadrze myśliwskiej stacjonującej w Krakowie i w jej składzie w październiku 1938 roku brał udział w zajęciu Zaolzia przez stronę Polską.
Po wybuchu II wojny światowej, w trakcie polskiej wojny obronnej brał udział w ewakuacji maszyn i sprzętu lotniczego. 20 września dostał się do niewoli sowieckiej po przymusowym lądowaniu w rejonie Tarnopola, gdy odbywał lot do Rumunii. Jako więzień sowiecki pracował przy budowie szosy Lwów-Kijów oraz w kamieniołomach, a następnie, w wyniku niemieckiej Operacji Barbarossa, został przeniesiony do obozu w Starobielsku.
Zwolniony z niewoli sowieckiej na mocy Paktu Sikorski-Majski, przedostał się do Szkocji, gdzie ukończył szereg brytyjskich kursów lotniczych. Po przeszkoleniu w pilotażu bombowców typu Wellington i Halifax na wiosnę 1944 roku, w sierpniu tego samego roku został przydzielony do 1586 eskadry do zadań specjalnych dywizjonu 301 stacjonującej w okolicach Brindisi. Brał udział w misjach zaopatrzeniowych dla powstańczej Warszawy, pierwszy lot odbył nocą 22/23 sierpnia, potem brał także udział w innych akcjach zaopatrzeniowych. Jego ostatnią był zrzut dla AK w Gorcach u podnóża Kiczory, nocą 28/29 grudnia 1944 roku. Następnie od marca 1945 roku, został włączony w skład odtworzonego 301 dywizjonu bombowego Ziemi Pomorskiej im. „Obrońców Warszawy”, odbywającym w tym okresie loty zaopatrzeniowe i transportowe wojsk między innymi do Francji, Włoch, Grecji, Niemiec, Danii i Norwegii. W Polskich Siłach Powietrznych w Wielkiej Brytanii służył do 1946 roku, w stopniu chorążego (W/O) pilota.
W 1947 roku powrócił do Polski. Do 1979 roku pracował w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych w Rybniku. W latach 1957–1964 latał jako pilot sportowy reprezentując Aeroklub Gliwicki.
Od 1948 roku był żonaty z Emilią z domu Miliczek. Miał córkę Alicję[1]. Spoczął na cmentarzu parafialnym św. Mikołaja w Pstrążnej.
W podrybnickich Lyskach istniało Gimnazjum im. mjr. pil. Antoniego Tomiczka[3]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Wybrane ordery i odznaczenia[2]:
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (1998)[4]
- Złota Odznaka Honorowa za Zasługi dla Województwa Śląskiego
- Wyróżnienie Honorowe „Błękitne Skrzydła”
- Medalia „Smrt fasizmu–Sloboda Narodu”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Polskie Siły Zbrojne ↓.
- ↑ a b Szymon Kamczyk: Pożegnali bohatera. nowiny.pl, 2013-11-26. [dostęp 2016-12-23]. (pol.).
- ↑ Oficjalna str. Gimnazjum im. mjr. pil. Antoniego Tomiczka. [dostęp 2022-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-13)].
- ↑ M.P. z 1998 r. nr 42, poz. 585
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wojciech Zmyślony: Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej, życiorysy lotników – Antoni Tomiczek. polishairforce.pl. [dostęp 2016-12-25]. (pol.).
- Strona poświęcona życiu majora pilota Antoniego Tomiczka. tomiczek.edu.pl. [dostęp 2013-12-01]. (pol.).